Saturday, November 19, 2022

குந்தவையின் எழுத்து வல்லபம்


கலாநிதி சு. குணேஸ்வரன்

அறிமுகம்

   கிராமத்தின் மிக முதிர்ந்த வயதுடைய பெரியவர்களைக் காணும்போதெல்லாம் அவர்களுடைய அன்றைய உணவுப் பழக்கவழக்கங்களும் உளவடுவற்ற வாழ்வியல் அம்சங்களும் ஆரோக்கியமான வாழ்க்கையைக்  கொடுத்திருக்கின்றன என்று எண்ணத்தோன்றுகிறது. அது உண்மைதான் போலும். ஒரு தலைமுறை, ஓடித் திரிந்து வளர்கின்ற பருவத்தில் யுத்தமும் சேர்ந்து வளர்ந்ததால் ஆரோக்கியக் குறைவு ஏற்பட்டிருக்கிறது. இச்சந்தர்ப்பங்களில் தவிர்க்க முடியாமல் குந்தவையின் கதைகள் நினைவுக்கு வருகின்றன.

தமிழ்ச் சமூகத்தின் சிதைந்துபோன வாழ்வையும் உளநெருக்குவாரங்களையும் குந்தவையின் அதிகமான கதைகள் பதிவு செய்திருக்கின்றன. “தமிழ்ச் சமூகத்தை ஆட்டிப் படைக்கும் அவலங்கள், அவசரங்கள், விசனங்கள், விக்கினங்கள், துக்கங்கள், துயரங்கள் ஆகியவற்றிலிருந்து தம்மை அந்நியப்படுத்திக் கொள்ளாமல் அதில் வாழும் ஒரு உயிர்ப்புள்ள சாட்சியாக கதைகளை நகர்த்துகின்றார். ஈழத்தின் சமகால அவலங்களை, அவற்றின் குறியீடுகளை அல்ல. அவற்றின் பல்வகைத்தான கொடூர அழிபாடுகளை அவர் கதைகள் பதிவு செய்கின்றன. உலகப் போர்களுக்குப் பின்னர், போர்க்கால அவலங்களும், அழிவுகளும் இடப்பெயர்வுகளும் இந்தக் கதைகளிலேதான் மிகுந்த அவதானிப்புடன் சித்திரிக்கப்பட்டுள்ளன.” (யோகம் இருக்கிறது, முன்னீடு) என்று எஸ்.பொ கூறுவதில் மிகையில்லையென்பதை குந்தவையின் சிறுகதைகளை ஒருசேரப் படிப்பவர்கள் உணர்ந்து கொள்ளமுடியும்.

   குந்தவை தனது 22ஆவது வயதில் ‘சிறுமை கண்டு பொங்குவாய்’ என்ற முதற்சிறுகதையை ஆனந்தவிகடனில் (1963) எழுதினார். இம் முத்திரைக்கதையுடனே எழுத்துலகத்திற்கு அறிமுகமானார். கல்கி, ஆனந்தவிகடன், குமுதம், கலைமகள் என்று இவரின் வாசிப்புப் பழக்கம் தொடர்ந்திருக்கிறது. குந்தவை என்ற புனைபெயரைப் பூண்டதற்கு பொன்னியின் செல்வன்தான் காரணம் எனக் கூறும்போது, “வரலாற்றில் எப்படியோ தெரியாது. ஆனால் கல்கி;  சோழச் சக்கரவர்த்தி, முதன் மந்திரி எல்லோரும் ஆலோசனைக்கு அணுகும் ஒரு ஆளுமை நிறைந்த அதேநேரம் அமைதியான பாத்திரமாகக் ‘குந்தவை’யைப்  படைத்துள்ளனர். விகடனுக்கு என ஒரு கதை எழுதிவிட்டு புனைபெயரைத் தேடிய பொழுது இப்பெயரே என் முதல் தெரிவாயிற்று” (2007, கலைமுகம் நேர்காணல்) என்று தன் புனைபெயருக்கான காரணத்தையும் குறிப்பிட்டுள்ளார். 

   ஆனாலும் “வீரகேசரி சிறுவர் மலரில் ஒரு குட்டி நீதிக்கதை நான் எழுதியது வெளிவந்தது. அதுதான் என் முதல் ஆக்கமாயிருக்கலாம். தொடர்ந்து பத்திரிகை சிறுவர் மலருக்கு அவ்வப்பொழுது எழுதியுள்ளேன். தினகரனின் உருவகக் கதைப் போட்டிக்கு நான் அனுப்பியது போட்டிக் கதைகள் பிரசுரித்து முடிந்தபின் தனியாக வெளிவந்தது. அந்தக் காலத்தில் தினசரி தினகரனின் இரண்டாம் பக்கத்தில் கடைசி இரண்டு ‘கொலம்’கள் நீள, இளங்கீரனின் ‘நீதியே நீ கேள்’ போன்ற தொடர்கதைகள் பிரசுரமாகி வந்தன. யாழ்ப்பாண மண் வாசனை, யாழ்ப்பாணச் சூழல், யாழ்ப்பாணப் பேச்சுத் தமிழ் இவற்றைப் படிக்கையில், இதுவரை கல்கியை ஒத்த சஞ்சிகைகளிலேயே மூழ்கி இருந்த எனக்கு ஒரு வித சந்தோஷம் ஏற்பட்டது.” எனவும் “யாழ் இளம் எழுத்தாளர் சங்கம் நடத்திய சிறுகதைப் போட்டியில் என் கதைக்கு ஆறுதல் பரிசு கிடைத்தது.” என்றும் மேற்படி நேர்காணலில் குந்தவை குறிப்பிட்டதன் ஊடாக தமிழகச் சஞ்சிகைகளோடு ஈழத்துப் பத்திரிகை சஞ்சிகைகளை வாசித்த பழக்கமும் பயிற்சியுமே இலக்கிய ஈடுபாட்டுக்குக் காரணமாயின என்பதை அறிந்து கொள்ள முடிகின்றது.

   குந்தவையின் இயற்பெயர் சடாட்சரதேவி. 14.03.1941 இல் பிறந்தவர். பெற்றோர்  இராசரத்தினம் இலட்சுமிப்பிள்ளை. தொண்டைமானாற்றைப் பிறப்பிடமாகவும் வாழ்விடமாகவும் கொண்டவர். பேரனார் சி.வீரகத்திப்பிள்ளை. திரைகடல் ஒடித் திரவியம் தேடியவர். பெருவள்ளல். அவர் தாபித்த பாடசாலையே தொண்டைமானாறு வீரகத்திப்பிள்ளை மகாவித்தியாலயம் ஆகும்.

   குந்தவை தனது ஆரம்பக்கல்வியை யா/தொண்டைமானாறு வீரகத்திப்பிள்ளை மகாவித்தியாலயத்திலும் இடைநிலைக்கல்வியை சுன்னாகம் இராமநாதன் கல்லூரியிலும் கற்றார். பேராதனைப் பல்கலைக்கழகத்தில் கலைமாணிப் பட்டம் பெற்றார்.  வவுனியா மாவட்டச் செயலகத்தில் திட்டமிடல் பயிற்சியாளராகவும் அதனைத் தொடர்ந்து புத்தளத்திலும் (முந்தல்) யா/உடுப்பிட்டி மகளிர் கல்லூரியிலும் ஆசிரியராகப் பணியாற்றி, 1990 ஆம் ஆண்டு விசேட சுயவிருப்பு ஓய்வுத்திட்டத்தின்கீழ் பணியிலிருந்து ஓய்வு பெற்றார்.

   இவரின் சிறுகதைகள் தமிழ்ச்சூழலில் வெளியாகியுள்ளன.  ஆனந்த விகடன், கணையாழி, சுவர், உயிர் எழுத்து, ழகரம், கனவு, சுதந்திரன், ஈழச்சுடர், அலை, இளங்கதிர், சரிநிகர், சக்தி, மூன்றாவது மனிதன், மல்லிகை, ஜீவநதி, தரிசனம், மகுடம், கலைமுகம் முதலான இதழ்களில் மட்டுமல்லாமல் வேறு பல இதழ்களிலும் சில கதைகள் மீள மீளப் பிரசுரமாகியுள்ளன. இவை தவிர, கூட்டுத் தொகுப்புக்கள் சிலவற்றில் இவரின் கதைகள் சேர்க்கப்பட்டுள்ளன. இறுதியாக 2022 ஆம் ஆண்டு வெளியாகிய  ‘திரைகடல் தந்த திரவியம்’ என்ற பன்னாட்டுத் தமிழ்ச் சிறுகதைகள் தொகுப்பில் ‘பாதுகை’ என்ற சிறுகதை சேர்க்கப்பட்டுள்ளது.

   குந்தவையின் ‘பெயர்வு’ என்ற சிறுகதை ஏ.ஜே கனகரட்னாவினால் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு தமிழகத்தில் வெளிவந்தது. இச்சிறுகதையை இலண்டன் அவைக்காற்றுக் கலைக்கழகத்திற்கு உடாக பாலேந்திரா நாடகமாக மேடையேற்றினார். குந்தவையின் ‘திருவோடு’ என்ற மற்றொரு சிறுகதையை வின்சென்ட் சவுந்தரம் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்துள்ளார்.

   இவரது முதற்சிறுகதைத் தொகுப்பு ‘யோகம் இருக்கிறது’ 2012 ஆம் ஆண்டு சென்னை மித்ர பதிப்பகத்தால் வெளியிடப்பட்டது. இரண்டாவது தொகுப்பு ‘ஆறாத காயங்கள்’ 2016 இல் பொ. புவனேந்திர ஐயர் அவர்களால் (தொண்டைமானாறு செல்லையா ஐயர் கலாசார மண்டப வெளியீடு) வெளியிடப்பட்டது.

   பருத்தித்துறைப் பிரதேச செயலகம், வடமராட்சி வலயக் கல்வி அலுவலகம், வடமாகாண பண்பாட்டலுவல்கள் திணைக்களம் ஆகிய அரச திணைக்களங்கள் இவரது எழுத்துப் பணியைப் பாராட்டிக் கௌரவித்துள்ளன. 2008 ஆம் ஆண்டு ‘வடமாகாண ஆளுநர் விருது’ வழங்கிக் கௌரவிக்கப்பட்டார்.  

  குந்தவை எழுதிய 35 கதைகளில் ‘யோகம் இருக்கிறது’ தொகுப்பில் 13 கதைகளும் ‘ஆறாத காயங்கள்’ தொகுப்பில் 9 கதைகளும் உள்ளன. ஏனையவை பத்திரிகை சஞ்சிகைகளில் வெளிவந்தவை. ஆனால் தொகுப்பு வடிவம் பெறாதவை.

   நீண்ட கால வாழ்வில் இவர் எழுதியவை மிகச் சொற்பம். “தமிழகத்தில் மறைந்த சர்வாகன் போன்று ஈழத்து இலக்கிய உலகில் குறைந்த எண்ணிக்கையில் சிறுகதைகள் படைத்திருக்கும் குந்தவை, தேர்ந்த வாசகர்கள் விமர்சகர்களின் கவனத்தை ஈர்த்திருப்பதற்கு அவருடைய கதைகளின் கருவும் படைப்பு மொழியும்தான் காரணம்” என்று முருகபூபதி குறிப்பிடுகிறார். அக்கதைகளை மீள மீள வாசிக்கும்போது பல்வேறு உணர்வுத் தொற்றுதல்களை அவை ஏற்படுத்தக்கூடியன.

கதைகளின் பயணவழி

   குந்தவை 60களில் எழுத வந்த படைப்பாளி. பேராதனைப் பல்கலைக்கழகம் உருவாக்கிய எழுத்தாளர்களின் வரிசையில் வைத்து நோக்கத்தக்கவர். 1964 இல் கலா பரமேஸ்வரனைத் தொகுப்பாசிரியராகக் கொண்டு ‘காலத்தின் குரல்கள்’ என்ற சிறுகதைத்தொகுப்பு பல்கலை வெளியீடாக வெளிவந்தது. க. பரராஜசிங்கம், குந்தவை, எம்.ஏ. சுக்ரி, செம்பியன் செல்வன், க. நவசோதி, செல்வ பத்மநாதன், செங்கை ஆழியான், சபா ஜெயராசா, கலா பரமேஸ்வரன் ஆகிய ஒன்பது எழுத்தாளர்களின் சிறுகதைகள் அதில் வந்துள்ளன. 

     “1960 - 1964 காலகட்டத்தில் பேராதனைப் பல்கலைக்கழகத்தில் கருக்கட்டிய புனைகதைத் துறையின் முயற்சி இன்று ஈழத்து இலக்கியத்தின் அறுவடைகளாக மாறிவிட்டன. அக்காலகட்டத்தின் வீறுகொண்ட எழுத்தாளர்கள் போன்ற ஒரு படைப்பாளிக் கூட்டம் அதன் பின்னர் உருவாகவில்லையென்பது குறிப்பிடத்தக்கது” என்று செங்கையாழியான் ஈழத்து முன்னோடிச் சிறுகதைத் தொகுப்பின் முன்னுரையில் குறிப்பிடுகின்றார்.

   குந்தவையின் எழுத்துக்களை மூன்று காலகட்டங்களாக வகுத்து நோக்கமுடியும். பல்கலைக்கழக வாழ்வுடன் தொடங்கிய முதலாவது காலகட்டத்தில் எழுதப்பட்ட கதைகள் அதிகமும் மனிதர்களின் அநீதியான செயற்பாடுகள் மீது கேள்வியெழுப்பும் யதார்த்தபூர்வமான கதைகளாக அமைந்துள்ளன. இக்காலத்திலேயே சிறுமை கண்டு பொங்குவாய் (1963 ஆனந்தவிகடன்), மனிதத்துவம் (1964 காலத்தின் குரல்கள்), மீட்சி (1965 சுதந்திரன்), கும்பனித்தெரு முகாம் (1965 ஈழச்சுடர்), குறுக்கீடு (1966 இளங்கதிர்), மாயை (1967 சுதந்திரன்) ஆகிய கதைகளை எழுதியுள்ளார்.

                                                    ஒளிப்படம் : சாந்தன் சாந்தகுணம்

   பின்னர் ஒரு நீண்ட இடைவெளி இருந்துள்ளது. ‘Field work’ (1981 அலை), யோகம் இருக்கிறது (1981 கணையாழி), புழுக்கம் (1983 சுவர்) ஆகிய கதைகளை 80 களில்  எழுதியுள்ளார். இக்காலகட்ட எழுத்துக்கள் தொடர்ச்சியாக முன்னெடுத்துச் செல்லப்படாமைக்கு போர்க்கால வாழ்க்கைச் சூழலும் காரணமாக இருந்திருக்கலாம்.

   மூன்றாவது காலகட்டத்தில் எழுதப்பட்ட கதைகள்தான் அதிகமும் வாசகர்களிடம் சென்று சேர்ந்தன. இக்காலத்திலே வல்லைவெளி, இணக்கம், இறுக்கம், கனவு, இடமாற்றத்துக்காய், வீடுநோக்கி, இரக்கம் (இக்கதைகளை 1990 – 2002 ற்குள் எழுதியிருக்கலாம்) பெயர்வு (1998 கணையாழி), திருவோடு (1999 சரிநிகர்), பயன்படல் (2002 மூன்றாவது மனிதன்), நாடும் நம் மக்களும் (2005 மல்லிகை), சொல்லமாட்டாளா (2007 ஜீவநதி), ஆநிரைகள் (2009 ஜீவநதி), காலிழப்பும் பின்பும் (2010 ஜீவநதி), நீட்சி (2011 ஜீவநதி), கோழிக்கறி (2012 தரிசனம்), ஊழியமும் ஊதியமும் (2012 ஜீவநதி),  பாதுகை (2013 மகுடம்), இரும்பிடை நீர் (2014 உயிர் எழுத்து), புகை நடுவில் (2016 ழகரம்), அரசியும் முத்துமாலையும் (2016), கருமை (2017 ஜீவநதி),  ஒரு நாள் கழிந்தது (2018 ஜீவநதி),  திராட்சை (2019 ஜீவநதி),  பழைய கணக்கு (2019 கலைமுகம்), தாய்மை (2020 ஜீவநதி) முதலான 26 சிறுகதைகளைத் தொடர்ந்து எழுதியுள்ளார்.

  குந்தவையின் வெளிவந்த இரண்டு தொகுப்புக் கதைகளும் இரண்டாம் கட்ட ஈழப்போர் தொடங்கிய காலம் முதல் நான்காம் கட்டப் போர் முடியும்வரையான காலப்பகுதியில் மக்களின் வாழ்வில் ஏற்பட்ட வாழ்க்கை நெருக்கடிகளையும் இழப்புக்களையும் அனுபவங்களையும் கூறுகின்றன.

     “கதை எழுதவேண்டும் என்ற உந்துதலை புறச்சூழலும் நாட்டின் நடப்பு நிகழ்வுகளுமே ஏற்படுத்துகின்றன. பேரினவாதம் தலைதூக்கியாடும் எம் நாட்டில் மனத்தைச் சலனப்படுத்தி சஞ்சலப்படுத்தும் நிகழ்வுகள் பல. நான் அனேகமாக அவற்றை வைத்தே கதைகள் எழுத விரும்புகிறேன்.” (ஊடறு நேர்காணல்) என்று குறிப்பிடும் குந்தவையின் அதிகமான கதைகள் சாதாரண மனிதர்களைப் பற்றிய கதைகள். போரின் பின்னர் சிதைந்துபோன மனிதர்களையும் அவர்களின் வாழ்வையும் கூறும் கதைகள். இவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டு குந்தவையின் சிறுகதைகளைப் பின்வருமாறு வகைப்படுத்தி நோக்கமுடியும்.

1.         சமூக விமர்சனம்

2.         யுத்தமும் சிதைவும் 

3.         பெண்களும் வாழ்வும்

4.         தனிமனித உணர்வு

 

1.சமூக விமர்சனம்

   1960 களுக்குப் பின்னரான ஈழத்துச் சிறுகதைகளில் சமூக பொருளாதார அரசியல் பண்பாட்டு மாற்றங்களை உள்வாங்கி தேசியம், சாதியம், வர்க்கம் தொடர்பான பல்வேறு சிந்தனையுடைய எழுத்துக்கள் வெளிவந்த காலப்பகுதியில் சிறுகதைத் துறைக்குள் நுழைந்தவர் குந்தவை.

   சிறுமை கண்டு பொங்குவாய், மனிதத்துவம், கும்பனித்தெரு முகாம், மீட்சி ஆகிய கதைகள் ஊடாக ஏமாற்றுக்காரர்களையும் அவர்களின் போலி முகங்களையும் வெளிப்படுத்தும் கருத்தியற் பின்புலத்தில் தொடர்ச்சியாகச் சில கதைகளை எழுதியுள்ளார்.

   ஒருவரின் உயர்வுக்குப் பின்னால் நிச்சயமாக அர்ப்பணிப்பும் உழைப்பும் இருக்கும். ஆனால் குறுக்கு வழியில் புகழ்பெற விரும்புவோரும் இந்தச் சமூகத்தில் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். உயர்கல்வி நிறுவனத்தில் பணிபுரியும் ஒருவருடனான திருமண உறவையே முறித்துவிட்டு வருகின்ற பெண்ணை ‘சிறுமை கண்டு பொங்குவாய்’ என்ற கதையில் குந்தவை காட்டுவார். தமிழ் அறிஞர் ஒருவரின் ஆய்வை, அவர் இறந்தபின்னர் தான் பயன்படுத்தி உயர்பட்டம் பெற்ற ஒரு விரிவுரையாளரின் வஞ்சகமான ஏமாற்றுவேலையை வெளிக்காட்டும் கதையாக அமைந்துள்ளது. ‘புலமைத் திருட்டு’ என்று இதனைக் கூறலாம். 1963 இல் எழுதப்பட்ட அக்கதை இன்றைய காலத்திற்கும் பொருந்துகிறது. இந்தக் கதை தொடர்பாக கலைமுகம் நேர்காணலிலும் பதிவு செய்துள்ளார்.

   “கடுமையாக நோயுற்றிருந்த அவர் தம் நோயையும் பொருட்படுத்தாது ஆராய்ச்சி செய்து சொல்ல, நீங்கள் எழுதி வந்தீர்கள். புத்தகம் முடிந்த சில நாட்களில் அவர் காலமாகவே அவர் மனைவியாரின் நன் மதிப்பைப் பெற்ற நீங்கள் துக்கம் விசாரிக்கும் சாக்கில் ஒரு நாள் அந்தக் கையெழுத்து நூலை வீட்டிற்கு எடுத்து வந்துவிட்டீர்கள். அந்தப் புத்தகத்தையே நீங்கள் பி.ஏச்.டி பட்டம் பெறப் பயன்படுத்தினீர்கள். கேவலம் தற்பெருமைக்காக பட்டம் பதவிக்காக இப்படி ஒரு பச்சையான துரோகத்தை ‘தமிழ் தமிழ்’ என கூறித்திரியும் நீங்களே செய்திருக்கின்றீர்கள் என்பதை அறிந்த பின் நான் எப்படி அதை மறந்து மறைத்து உங்களோடு வாழ முடியும்.” (சிறுமை கண்டு பொங்குவாய்) என்று வினாவெழுப்புகிறார். அறியாமற் செய்த பிழையென்று அவளால் அதை ஒதுக்கி விடமுடியவில்லை. மற்றவருக்கு நம்பிக்கைத் துரோகம் செய்த ஒருவரோடு எவ்வாறு வாழ்க்கையைப் பகிர்ந்து கொள்வது என்பதையே “சிறுமை கண்டு பொங்குவாய்’ உணர்த்துகிறது.

குந்தவையுடன் சு.குணேஸ்வரனும்  
ஒளிப்படக் கலைஞர் சாந்தன் சாந்தகுணமும்

   ‘மனிதத்துவம்’ என்ற கதையில் கடலுக்குச் சென்ற கந்தையன் கடலில் தத்தளித்த இருவரை மீட்டு வருகிறான். இவ்வாறானவர்களைச் சட்டவிரோதத் தொழிலில் ஈடுபடுத்தி அவர்களின் உழைப்பை உறிஞ்சும் முதலாளி ஒருவர், தனக்கு அவர்களால் எந்த நன்மையும் கிடைக்கப்போவதில்லை எனத் தெரிந்ததும் இரவோடு இரவாகப் பொலிஸில் பிடித்துக் கொடுக்கிறார். “வேலை பெற்றுக் கொடுப்பதற்காக பெருந்தொகையான முன் பணத்தை அவர்களின் சம்பளத்திலிருந்து எடுத்துக் கொண்டபின் சம்பளம் கொடுத்தே வேலை வாங்கப்படவேண்டும் என்ற நிலை அடைந்ததும் அவர்கள் பொலிஸில் ஒப்படைக்கப்படுவார்கள்.” (மனிதத்துவம்) இங்கு மனிதத்துவ உதவி செய்த கந்தையனும் கைது செய்யப்படுகின்றான்.

   தமிழ்நாட்டிலிருந்து ஏமாற்றி அழைத்து வரப்பட்ட மக்கள் படுகின்ற துயரங்களையும் அவர்களைச் சட்டவிரோதக் குடியேற்றவாசிகள் என்று கூறி உழைப்பு உறிஞ்சப்படுவதையும் ‘கும்பனித்தெரு முகாம்’  கதை காட்டுகிறது. 

   இலங்கையில் வசிக்கும் சட்டவிரோதக் குடியேற்ற வாசிகள் எனக் கருதப்படுவோரை அடைத்து வைத்திருக்கும் இடமே ‘கும்பனித்தெரு முகாம்’ ஆகும்.  இந்தியாவிலிருந்து வந்து கடையொன்றில் வேலை செய்து பொலிஸில் பிடித்துக் கொடுக்கப்பட்டு தமிழகத்திற்கு அனுப்பப்படுவதற்காக முகாமில் அடைந்து கிடக்கும் கண்ணுச்சாமியும் மறுபுறம் சிங்களப் பெண்ணைத் திருமணம் செய்து மலையகத்தில் வாழ்ந்த மாரிமுத்துவும் (பிறப்பால் இந்தியத் தமிழன்) கும்பனித்தெரு முகாமில் அடைத்து வைக்கப்பட்டுள்ளனர். இருவேறு சம்பவங்களின் பின்னால் இருப்பவர்கள் முதலாளிமாரும் ஏமாற்றுக்காரர்களும்தான். குடும்பத்தை விட்டுப் பிரிந்து வந்து உழைப்பு உறிஞ்சப்பட்டு துரும்பான இந்தியத் தொழிலாளர்கள் பற்றிய கதைகளாக அவை அமைந்துள்ளன. 1964,1965 இல் எழுதப்பட்ட இக்கதைகளில் முகாம்வாழ்வு, உணவு என்பன இறுதி யுத்தத்தின் பின்னர் தமிழ் மக்கள் எதிர்கொண்டவை போலவே அமைந்துள்ளன. இக்கதைகளின் ஊடாகவும் மக்களின் பாடுகளைப் பதிவு செய்கிறார்.

   சாதாரண உழைக்கும் மக்களின் அடிப்படைப் பிரச்சினைகளைக் கண்டுகொள்ளாமல் நடைமுறை யதார்த்தத்தை உணராமல், தமது கட்சிப் பிரசாரங்களை மேற்கொள்ளும் நண்பர்களிடமிருந்தும் கட்சியிலிருந்தும் விலகும் நபர்கள் பயமுறுத்தப்படுதல், எச்சரிக்கை செய்யப்படுதல் என்பவற்றை எடுத்துக்காட்டும் கதையே ‘மீட்சி’ ஆகும். இவற்றை சமூக நோக்கங்கருதி எழுதப்பட்ட கதைகளெனக் கூறலாம்.

     “குந்தவையின் கதைகளின் உள்ளார்ந்த அடிப்படை மனித மன அவசங்கள் என்று சொல்லலாமா? இலஞ்சம் வாங்கியதனால் வேலை இழந்த அரச அதிகாரியின் தவிப்பும், பழைய நண்பனைச் சந்திக்கும்போது மீண்டும் வேலை கிடைக்கும் என்று துளிர்க்கும் நம்பிக்கையும் ‘யோகம் இருக்கிறது’ கதையில் இடம் பெறுகிறது. சும்மா இருந்து ஊதியம் பெறும் ஊழியர்களின் மன நெருடல்களை, உயர்குடிப்பிறப்புகளென போலிப் பெருமிதம் காட்டும் பெண்கள், மனித மனங்களது இன உணர்வுகள், தனது பெண்களுக்கு இன்னும் திருமணமாகவில்லையே என்ற தாயின் ஏக்கங்கள் என்று மனித மன அவசங்களை மனித மனப்போராட்டங்கள் என்பவற்றையே இவரது கதைகள் சித்திரிக்கின்றன.(அறிமுகங்கள், விமர்சனங்கள், குறிப்புகள்) என்று குப்பிழான் ஐ. சண்முகன் எழுதியுள்ளார்.

   இலஞ்சக் குற்றாச்சாட்டில் வேலையிலிருந்து இடைநிறுத்தப்பட்ட ஒருவனின் உள்ளத்து உணர்வுகளை ‘யோகம் இருக்கிறது’ பேசுகிறது. அவன் கூனிக் குறுகி விடுகிறான். ஒரு நூலகத்திற்குக்கூட செல்லத் தயங்குகிறான். பார்வையாலும் பேச்சாலும் தன்னை மற்றவர்கள் ஏளனம் செய்வதாக மனம்வெதும்புகிறான். இவ்வாறான மனநிலையைச் சொல்லும்போது அவனின் நண்பன் ஒருவனின் சந்திப்பின் பின்னர் இப்பிரச்சினையிலிருந்து விடுபடுவதற்கான வாய்ப்பு ஏற்படலாம் என எண்ணுகிறான். இதுதான் அவனின் யோகம். அதுவே தொகுப்பின் தலைப்பாகவும் இருக்கிறது.

Field work’ என்ற கதை அலுவலகங்களில் வேலை செய்வோர் ஏனோதானோ என பணியாற்றுவதையும் பணம் பெறுவதற்குப் பொய்யான அறிக்கைகளைத் தயாரித்து வழங்குவதையும் மிகச்சில பாத்திரங்கள் ஊடாகச் சொல்லுகின்றது.  விவசாயிகள் கடனுதவி பெற வருகின்றபோது பெற்றுக்கொண்ட கடனைத்திருப்பிச் செலுத்தினாற்தான் அது சாத்தியம் என கூறுகிறார்கள். அவர்கள் பெற்ற கடனைத் திருப்பிச் செலுத்தாமல் பொய் சொல்லுகிறார்கள் என்று கூறுவதும் அலுவலகத்தில் வேலை செய்வோர் இல்லாத ஒன்றை இருப்பதாகக் காட்டி பணம் பெறுவதும் சரியாகத்தான் இருக்கிறது. இங்கும் மனிதர்களின் நேர்மையற்ற செயல்களை எள்ளி நகைக்கின்றார் குந்தவை.

    “இவரது எழுத்தில் பயின்று வரும் புத்தம் புதிய சொற்கள் யதார்த்தத்தை வழிய விடும் அவற்றின் இயல்பு என்பன படித்த மாத்திரத்தில் பெரிதும் கவர்கின்றன. படைப்புக்களுக்கு ஒரு மெல்லிய திரையாக, போர்வையாக மனோரதியக் கசிவு, அழகுக்கு அழகு சேர்ப்பதை நாம் அறிவோம். ஜெயகாந்தனும் ஜானகிராமனும் ஜெயமோகனும் இவ்வகையில் சமர்த்தர்கள். இந்த ரசத் துளிர்ப்பு எதுவுமில்லாமல் புதுமைப் பித்தனைப் போல் கறாராக யதார்த்தத்தை இறுக்கமாகப் பற்றி நிற்பது குந்தவையின் பெரிய பலம்” (குந்தவையின் யதார்த்தமும் புனைவும், ஜீவநதி 2016) என்று  க. சட்டநாதன் குறிப்பிடுகின்றார்.

   பூப்புனித நீராட்டு விழாச் சடங்கு ஒன்றை வைத்துக்கொண்டு நம்மவர்கள் காட்டுகின்ற பகட்டு நாடகத்தை எள்ளலுக்குட்படுத்துவதே ‘திருவோடு’. திருவோடு என்பது பிச்சைப் பாத்திரம். வெளிநாட்டில் கஷ்டப்பட்டு ஒருவர் உழைக்க, அவர் உழைப்பில் ஊதாரித்தனமும் பகட்டு வாழ்வும் வாழுகின்ற குடும்பங்களை இக்கதையில் காட்டுவார். அரசின் உதவிப்பணத்தில் வாழ்க்கையோட்டுவோர் மற்றவர்களுக்குக் காட்டும் போலிமுகத்தையும் திருவோடு நகைப்புக்குள்ளாக்குகிறது. 

   “இலங்கையில் போர் தந்த துயரம் புலம்பெயர் வாழ்க்கையின் பண்பாட்டுச் சிக்கல் என எல்லாவற்றையும் இந்த கதைகள் வழியாகப் பெண்கள் பக்கம் நின்று குந்தவை பார்க்கிறார். ஆனால், இதையெல்லாம் பெருங்கோபத்துடன் வெளிப்படுத்தவில்லை. மேலும் ஒரு சார்பாகப் புரட்சிக்கும் அழைப்பு விடுக்கவில்லை. பெண்களின் அன்றாடச் செய்கைகளுக்குள் புகுந்து அது நிகழ்த்திய மாற்றம் என்ற ரீதியில் அதை அவர்களின் பார்வையில் சொல்ல முயல்கிறார். விசேசமான இந்த அம்சம் மற்ற எழுத்தாளர்களிடமிருந்தும் அவரை தனித்துவப்படுத்துகின்றது.” (மே 6 2018 தி.இந்து) இக்கூற்றுக்கு ஆதாரமாகவே திருவோடு, புழுக்கம், ஊழியமும் ஊதியமும் முதலான கதைகள் அமைந்திருக்கின்றன.

 

2.யுத்தத்தின் சிதைவு

   80களிலிருந்து தொடர்ந்த யுத்தத்தினாலும் முள்ளிவாய்க்கால் இறுதிப்போரினாலும் சிதைந்துபோன மக்களின் வாழ்வை பல சிறுகதைகளில் எழுதியுள்ளார். இரண்டு காலகட்டக் கதைகளுக்கு இடையிலான கதைசொல்லும் முறையிலும் கூட வித்தியாசத்தை வாசகர் உணர முடியும்.

   ‘யோகம் இருக்கிறது’ வெளிவந்து 13 வருடங்களுக்குப் பின்னர் ‘ஆறாத காயங்கள்’ தொகுதி வெளிவந்தது. ஆறாத காயங்கள் தொகுப்பில் இடம்பெற்றுள்ள கதைகள் அனைத்தும் இறுதியுத்தத்திற்குப் பின்னர் எழுதப்பட்டவை. யுத்தப் பிரதேசத்திற்கு வெளியே வாழ்ந்தவர் குந்தவை. இக்காலத்தில் அவர் தனது வெளிப் போக்குவரத்துகளைக் குறைத்துக் கொண்டு விட்டார். இக்கதைகள் அதிகமும் அவரின் வாசிப்பு அனுபவங்களையும் மிக அரிதாகக்கிடைத்த புற அனுபவங்களையும் கொண்டு எழுதப்பட்டவை.  எனினும் அவற்றில் இருக்கும் கதை நேர்த்தியும் கதை சொல்லுவதற்கான நோக்கமும் நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டுவன. சில கதைகள் மனதை நெகிழச் செய்வன.

     “இக்கதைகள் பெரும்பாலானவற்றில் இலங்கை அரசுக்கும் விடுதலைப் புலிகளுக்கும் இடையிலான தொடர்ந்த போரில் நிர்மூலமாகிவிட்ட சமூகத்தின் இடிபாடுகளிடையே வாழும் மக்களின் அன்றாட நிலையை, கோபக்கனல் வீசாது, உணர்ச்சிகளை எழுப்பாது, சொற்களாகவே வந்து விழும் வர்ணனைகள் இல்லாது, போர் விட்டுச் செல்லும் மனக்காயங்களையும் பொருள் சேதத்தையும் வேரறுபட்ட வாழ்க்கையும் நம் அனுபவத்திற்குள்ளாக்குகின்றன. இடைவிடாத போரின் அகோரங்களையும் நிலை குலைந்த வாழ்க்கையையும் 15-20 வருடங்களாகத் தொடர்ந்து அனுபவிக்கும்போது அதன் வேதனையும், பயங்கரமும் சாதாரண வாழ்க்கையின் குணம்பெற்று இயல்பாகி விடுகின்றன.” (வெங்கட்சாமிநாதன், தொடரும் உரையாடல்) என்று யோகம் இருக்கிறது தொகுப்பை அடிப்படையாக வைத்து வெங்கட்சாமிநாதன் எழுதியிருப்பார். அக்கூற்று பின்னர் வந்த கதைகளுக்கும் பொருந்துகிறது.

   இறுக்கம், வல்லைவெளி, பெயர்வு, வீடு நோக்கி முதலான கதைகளின் மையச்சரடு யுத்தத்தினால் மக்களின் சிதைவை வெளிப்படுத்துவதாகும். யுத்தகாலத்தில் மக்களின் இயல்பு வாழ்க்கை பாதிக்கப்பட்டது. இதனால் வாழ்க்கையின் அடிப்படை இயல்புகள்கூட ஆட்டங்கண்டு விடுகின்றன.

   யாழ்ப்பாணப் பயணத்திற்கு வல்லைவெளியில் நிற்கும் ஒர் இளம்பெண்ணின் பார்வையூடாகச் சூழலை மிக அநாயாசமாகக் கொண்டு வருவதன் மூலம் ‘வல்லைவெளி’ கதையை நகர்த்துகின்றார். போகிற போக்கில் சூழலைப் படம்பிடித்துக் காட்டுவார். இதனை இறுக்கம், வல்லைவெளி இரண்டு கதைகளிலும் அவதானிக்கலாம். இதனாலேயே “எழுத்துக்கும் வாழ்க்கைக்கும் உள்ள இடைவெளிகளை அகற்றிக் கொண்டு சமகால ஈழத்து நிகழ்ச்சிகளின் ஊடாக வாசகனைப் பயணிக்க வைப்பதன் மூலம் புதிய அநுபவத்தை ஏற்படுத்துதல் குந்தவையின் கலை வெற்றியாகும்.” (யோகம் இருக்கிறது, முன்னீடு) என்று எஸ்.பொ குறிப்பிடுகிறார்.

 “இந்திய ஆமி இங்கிருந்த காலத்தில் இதே வீதியால் இருபத்தியெட்டு டாங்கிகள் ஒன்றன்பின் ஒன்றாய்ப் போனதை சன்னதி கோயிலடியிலுள்ள ஒரு மடத்தின் பின்னால் நின்று எண்ணியிருக்கிறாள். இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் இலங்கை ஆமி, ஊர்ப்; பகுதிக்கு வந்தபொழுது அவர்கள் கொண்டு வந்த டாங்கிகளை எண்ணிப் பார்க்கமுடியாமல் ஊரிலுள்ள எல்லோருடனும் அவளும் இடம்பெயர்ந்து வேறெங்கோ சென்று விட்டாள். கோயிலடி மடத்தில்கூட இருக்காது.

   இராணுவ லொறிகள், டாங்கிகள். வேறென்ன கனரகங்கள், இந்த வீதியால் சென்றிருக்குமெனச் சிந்தனை ஓடியது. புல்டோஸர்கள், ட்ரங்குகள், இராணுவ ஜீப்புகள்…

   சரித்திர நாவல்களில் எழுதுவார்களே.. இது ராஜராஜ சோழனின் படைகள் சென்ற பாதை ராஜேந்திர சோழனின் படைகள் சென்ற பாதை என்று அந்த மாதிரி, தானும் நினைப்பதாகத் தோன்றிய பொழுது கொஞ்சம் சிரிப்பு வந்தது.

   யாழ்ப்பாண இராச்சியத்தின் சரித்திரத்தில் அப்படி யாரும் பெரிய படையெடுத்துச் சென்றதாகத் தெரியவில்லை. நாடு பிடிக்க வந்த போர்;த்துக்கீசரை, இப்பகுதியிலிருந்த கரையார்களின் தலைவன் ஒருவன் படை திரட்டி எதிர்க்க முயன்றதாய் சரித்திரப் புத்தகத்தில் ஒரு வரி மட்டும் படித்திருக்கிறாள். ஒருவேளை அந்தக் கரையார் இராசாவின் படை இந்த வழியாகப் போயிருக்கக்கூடும்.

   முன்பு கொள்ளிவாய்ப் பிசாசுகளும் இரவில் இந்த உப்புவெளியில் உலாவித் திரியுமாம். இந்தக் கரையார் ராசாவின் படைகள் கொள்ளிவாய் பிசாசுகள் இவற்றை எல்லாம் விட இப்பொழுது இப்பகுதி எவ்வளவற்றையோ பார்த்துவிட்டதாகத் தோன்றியது.” (வல்லைவெளி)

   இடப்பெயர்வுக்குப் பின்னர் வீடு திரும்புகிறார். எங்கும் சிதிலத்தின் அடையாளத்தைக் காணுகிறார். வீட்டின் நிலையை அப்படியே கண்முன் கொண்டு வருவார். ஓர் அணிற்குஞ்சை வைத்துக்கொண்டு எழுதுகின்ற வரிகள் அக்கால அரசியற் சூழலை இளைஞர்களுடன் ஒப்பிட்டு நோக்க முடிகிறது. “அணில் அவர்களை நின்று பார்த்துவிட்டு தாவி ஓடி விட்டது. ‘ஒண்டட்டையும் பிடிபடாமை அது நல்லாயிருக்கோணும்’ என நினைத்துக் கொண்டு முற்றத்தை ‘டா’னாப் படச் சுற்றியிருந்த குசினியையும் சாப்பாட்டறையையும் பார்க்கப் போனாள். குசினிக்குள் புகைபோக்கி அப்படியே பொலபொலத்துச் சரிந்து கிடந்தது. சாப்பாட்டறைச் சுவரில் ஒரு பெரிய ஓட்டை இருந்தது. கீழே கற்களும் சீமெந்துத் துண்டகளும் குவிந்து கிடந்தன.” (வீடுநோக்கி)

   நாற்சார் வீட்டுச்சூழல், அதன் சுவர்கள், ஓடுகள் - கண்ணாடிகள் சிதைவுற்றுக் கிடத்தல், தாய் தந்தையர் நினைவு, தாய் கதை சொல்லுதல் ஆகியவற்றை காட்சிரூபங்களாகச் சொல்லிக்கொண்டே செல்கிறார்.

   இவரின் ‘பெயர்வு’ சிறுகதை பலராலும் எடுத்துக்காட்டப்பட்டதாகும். 90களின் அகதிகளாக மக்கள் இடம்பெயர்ந்த கஷ்டதையும் குழந்தைகளின் பசியையும் சொல்கின்ற கதை அது. போர் முடிந்து ஊருக்குத் திரும்பிய மக்கள் சொந்த ஊர்களுக்குப் போகமுடியாமல் தடுக்கப்பட்டு அனுபவித்த வலிகளையும் சொல்வது. அவ்வாறு அலைக்கழிந்த காலங்களை இதில் பதிவு செய்கிறார்.

   “கடல் எதிரே கருமையாய், கெட்டியாய் தெரிந்தது. கடலிலிருந்து எழுந்தது மாதிரியான வானம் மேலே கவிந்து கிடந்தது. தேய்நிலாக் காலத்து லேசான வெளிச்சத்தில் சாம்பல் கலந்த மேகம் நடு வானமெங்கும் பரவித் தெரிந்தது. மேவாயை நிமிர்த்தி அதையே பார்க்கையில் அது தாழத் தொங்கி அசையாது கண்ணை நிறைத்தது. இந்த வானக் கருமைப் பின்னணியில் ஒரு ஹெலிகாப்டர் சிவப்பும் மஞ்சளுமாய் சீறிக்கொண்டு மேலே வந்தால் எப்படியிருக்குமென கற்பனை ஓடியது.” (பெயர்வு) என்ற வர்ணனைகூட சூழலுக்கு ஏற்றாற்போல் மனம் நினைப்பதை மிக இயல்பாகச் சொல்வார்.

   “உண்மையின் ஆராதனை, கதைக்கு எடுத்துக்கொள்ளப்படும் பாடுபொருளில் மட்டுமன்றி, அதனைச் சொல்லக் கலைஞன் தேர்ந்தெடுக்கும் உருவத்திலும் அந்த உண்மையின் நீட்சியை கொண்டு வருதல் சாத்தியமா? குந்தவை, இத்தொகுதியில் உள்ள கதைகள் பலவற்றிலே அதனைச் சாத்தியம் என்று சாதிக்கிறார். நிகழ்ச்சிகளைக் கதையாகப் பின்னுவதில் இழையோட விடும் பாணியும், அதனை நகர்த்துவதற்குக் கையாளும் மொழிநடையும் அவருக்குக் கைகொடுத்து உதவுகின்றன. பயமுறுத்தாத வசனநடையைப் பயிலுகின்றார். அந்த வசனநடையில் அவர் கையாளும் சொற்கள் புதிய வீரியத்ததுடன் காலூன்றி நிற்கின்றன.” (எஸ்.பொ)

   நீட்சி, காலை இழந்தபின் ஆகிய கதைகளும் முன்னைய கதைகள் போலவே இறுதி யுத்தத்திற்குப் பின்னர் மக்களின் சிதைந்த வாழ்க்கையைக் கூறுவன.

      “றோட்டால் ஒரு மோட்டார் சைக்கிள் போனது. தொடர்ந்து அடுத்தடுத்து இரு சைக்கிள்கள் போயின. சைக்கிள் பெடல்களை உழக்கும் கால்களே கண்களில் நிறைத்துக் கொண்டு தெரிந்து இழுபட்டு மறைந்தன. அவனின் கைகள், அவனையறியாமலே மொண்ணையாகிவி;ட்ட முழங்கால்களையும் அவற்றைச் சுற்றி நீண்டிருந்த தகர உருளைகளையும் தடவிக் கொடுத்தன.” (காலை இழந்தபின்) 

   யுத்தத்தில் தன் கால்களை இழந்துபோனவன் தன் பிளாஸ்ரிக் கால்களைத் தடவிக்கொண்டு கண்முன்னே சுருண்டுபோன உறவுகளைக் கண்களில் தேக்கிக் கொண்டு எதிர்காலம் பற்றிய திசையிழந்து பேதலித்து நிற்கின்றான். தன் சின்ன மகன் துண்டம் துண்டமாகச் சிதறக் கண்டவன், முழங்காலுக்குக் கீழே இரண்டு கால்களை தானும் இழந்த நிலையில் செயற்கைக் காலுடன் வாழவேண்டிய அவலத்தை எண்ணிப் பார்க்கிறான். மிஞ்சி நிற்பன உடல்வாதையும்  திசையிழந்த வாழ்வும் மட்டுமே!

 நொந்துபோன சமூகத்தின் பலவீனத்தைப் பயன்படுத்தி வளத்தைச் சூறையாடிச் செல்லும் மனிதர்களின் கதையாக ‘இரும்பிடை நீர்’ அமைந்துள்ளது. முகாம் வாழ்வு, நீருக்கு அந்தரப்படுதல் ஆகியவற்றின் மத்தியில்; கிணற்றில் நீர் அள்ளுவதற்கு அமைக்கப்பட்ட ‘இரும்புக்கேடரை’ வெட்டியெடுத்துச் செல்கிறார்கள். சுயநலமான மனிதர்களின் நீதியற்ற இச்செயலை என்னவென்று சொல்வது? யாரிடம் முறையிடுவது? இதைத்தான் மனித மனங்களின் வீழ்ச்சி என்று சொல்லத் தோன்றுகிறது.

   ‘நீட்சி’யில் பலரின் கதைகள் சொல்லப்படுகின்றன. “குந்தவையின் சிறுகதை நீட்சியைப் படித்ததும் சில நிமிடங்கள் ஆழ்ந்த மௌனத்தில் கரைந்தேன். அச்சிறுகதை எனக்குள் ஏற்படுத்திய அதிர்வுகளைக் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ளவே அந்த மௌனம்.” என்று முருகபூபதி இக்கதை தனக்குள் ஏற்படுத்திய பாதிப்புக் குறித்து எழுதியுள்ளார். பாடசாலை ஆசிரியர் ஒருவரின் பார்வையில் சொல்லப்படுகின்ற கதை இது. போருக்குப் பின் மனிதர்களின் உளச்சிதைவைச் சொல்லுகிறது. பாடசாலை மாணவன் ஒருவன் திடீரென வகுப்பிலிருந்து எழுந்து வெளியே செல்கிறான். ஷெல் தாக்குதலில் தந்தையை இழந்த காட்சி அவன் கண்முன் வருகிறது. “சண்டை நாள்களில் கஞ்சி வாங்க எண்டு லொறிக்கு முன்னாலை வந்து நிண்ட சனங்களுக்கு, இவன்ரை தகப்பன் லொறியில் ஏறி நிண்டு கஞ்சி வார்த்துக் கொண்டிருந்தாராம். அப்ப ஷெல் அடியில் அவற்றை கழுத்து தெறிச்சுப் போச்சாம். கஞ்சி வரும் வரை காத்திருந்த இவன்ரை தாயும் இவனும் ஏதோ பறக்கிறதைப் பார்த்தார்களாம். ‘என்ன பறக்குது பார்’ எண்டு சொல்லிப் பார்த்தார்களாம். பிறகுதான் தெரிஞ்சுதாம் அது அவன்ரை தகப்பன்ரை தலை எண்டு” (நீட்சி)

   இறுதியுத்தம் பற்றி இதுபோல எத்தனையே அவலமான கதைகளை யுத்தப் பிரதேசத்திற்கு வெளியில் இருந்த மக்கள் அறிந்திருக்கிறார்கள். அக்கதைகளைக் கேட்டு மனம் பேதலித்திருக்கிறார்கள். அந்தச் சிறுவனின் ஆற்றாமையைக் கட்டுப்படுத்த அதிபரும் ஆசிரியர்களும் எடுக்கும் பிரயத்தனம் சொல்லப்படுகிறது. இதேபோன்ற நிலைமையுடைய மகனை வைத்திருக்கும் இன்னொரு ஆசிரியரின் கதையும் இங்கு இணைத்துச் சொல்லப்படுகிறது. பெண் ஆசிரியர்களுக்கு போக்குவரத்தில் ஏற்படும் நெருக்கீடுகள், வன்னிப்பிரதேசப் பாடசாலைகள் மற்றும் பிள்ளைகளின் நிலைமை ஆகியனவும் யுத்தத்திற்குப் பின்னர் சிதைந்துபோன வாழ்க்கையைக் கண்முன் கொண்டு வருகின்றன.

   இறுதி யுத்தத்தின் பின்னர் காணாமலாக்கப்பட்ட பல பிள்ளைகளின் கதையைச் சொல்வது பாதுகை. அவளின் ஒரேயொரு மகன் கண் முன்னாலேயே அழைத்துச் செல்லப்பட்டவன். மகன் வருவான் வருவான் என எதிர்பார்த்து தாயின் உள்ளம் பேதலிக்கிறது. எதுவும் செய்யமுடியாத நிலையில் மகனின் நினைவுகளோடு அவள் உறக்கத்துக்குச் செல்கின்றபோது,

     “அரிக்கேன் லாம்புத் திரியைக் குறைத்து வைத்துவிட்டு பாயை அவள் சுவரோரம் இழுத்துப் போடுவது தெரிந்தது. பின் போய் அந்தச் செருப்புகளை கையிலெடுத்துக் கொண்டு திரும்பி வந்தாள். இடுப்புச் சேலையைத் தளர்த்தி கொய்யகச் சுருக்குகளை வெளியே எடுத்து அவற்றில் செருப்புகளைப் பொதித்துச் சுருட்டி உள் பாவாடைக்குள் செருகி வயிற்றுக்கு நேரே இறக்கினாள். அவற்றை அணைத்துப் பிடித்தபடி படுத்துக் கொண்டாள்.” (பாதுகை)

   குந்தவையின் ‘பாதுகை’ சிறுகதையை அடிப்படையாகக் கொண்டு ஈழத்து இயக்குனர் மதிசுதா ‘பாதுகை’ என்ற குறும்படத்தை எடுத்திருப்பார். அதற்குத் திரைக்கதையை எழுதி இயக்கி அக்குறும்படத்திலும் நடித்திருப்பார். குறும்படத்தில் வரும் காட்சிகளும் உரையாடலும் உணர்வுபூர்வமான நடிப்பும் குந்தவையின் சிறுகதையை வெகுஜனப் பார்வைக்கு நகர்த்தியுள்ளன என்று கூறலாம். 

   ‘கனவு’ என்ற கதை வெங்காயப் பயிர் செய்யும் இளைஞன் தனது குடும்பத்தாரின் கடன்களைத் தீர்ப்பதற்காகவும்  தங்கைமாரைக் கரைசேர்க்கவும் வெளிநாடு செல்வதே வழியென எண்ணுகிறான். கொழும்பு மற்றும் புத்தளத்தில் வாழும் தமிழர் நிலையை இணக்கம், இரக்கம் ஆகிய கதைகள் காட்டுகின்றன. இணக்கத்திலும் பயன்படலிலும் வருகின்ற சூழலியல் வர்ணனையும் மனிதர்களின் செயற்பாடுகளும் அக்கால அரசியற் சூழலை நன்கு புரிந்துகொள்ள வாய்ப்பளிக்கின்றன. மாடுகளை விரட்டும் மனிதர்கள், மனிதர்களை விரட்டும் அதிகாரம்; குறியீடாகக் கொண்டு எழுதப்பட்ட இக்கதையும் கவனத்திற்குரியது.

   குந்தவை எழுதிய போர்க்காலக் கதைகள், இழப்பும் வேதனையும் ரணமும் நிறைந்த வாழ்வை மிக அடக்கமான மொழியில் அலங்காரமில்லாமல் உணர்வுபூர்வமாக வெளிப்படுத்துவன. ஒரு காலகட்ட வாழ்வைப் படம்பிடித்துக் காட்டுவன. 

 

3.பெண்களும் வாழ்வும்

      “பெண்கள் இன்று அநேகமாக எல்லாத் துறைகளிலும் நுழைந்து பிரகாசித்தாலும் சம உரிமை என்பது எட்டாத தூரத்தில்தான் உள்ளது. ஒடுக்குதல் என்பது ஆணாதிக்கத்திலிருந்து சில சமயங்களில் வெளிப்படத்தான் செய்கிறது” (ஊடறு நேர்காணல்) என்று குறிப்பிடும் குந்தவை; போரால் மட்டுமல்லாமல் வறுமை, தனிமை, விரக்தி, அதிகாரம் ஆகியவற்றாலும் உள்ளும் புறமும் அமுங்கிப்போன மனங்களையும் காட்டுகிறார்.

‘ஊழியமும் ஊதியமும்’ மிக நேர்த்தியான எழுதப்பட்ட மாதிரிச் சிறுகதையாகவே இளைய சமூகத்திற்கு அறிமுகப்படுத்தக்கூடியது. ஒரு பெண் எதிர்கொள்ளும் உடல் - உள வாதைகள் இக்கதையில் வெளிப்படுகின்றன. வைத்தியசாலையில் பராமரிப்புப் பணி செய்யும் இளம்பெண்ணின் ஒருநாட்பொழுதை விடிகாலை முதல் மாலைவரை அனுபவித்து உணர்ந்து எழுதியதுபோல் உள்ளது. கதையின் இறுதியில் வருகின்ற காட்சி மனத்தில் ஆற்றாமையை வெளிப்படுத்துகின்றது.

     “ஆஸ்பத்திரியில் அனுமதிக்கப்பட்ட நோயாளர்களை கூட இருந்து கவனித்துக் கொள்ள அவர்களின் உறவினர்களால் இயலாத நிலையில் இந்த நலன்புரி நிறுவனம் தன் பணியாளர்களைக் கொடுத்து உதவுகிறது. ஒரு பகல் பொழுதிற்கு ஐந்நூறு ரூபாய் அவ் உறவினர்களிடமிருந்து வாங்கி அவற்றில் நூறு ரூபாய்களை தன் நிர்வாகச் செலவிற்காகப் பிடித்துக் கொண்டு பணி செய்தோருக்கு நானூறு ரூபாய்களைக் கொடுக்கிறது.

   பிரதீபா மனத்திற்குள் கணக்குப் போடத் தொடங்கினாள். இப்பொழுது கையில் இருப்பது முந்நூற்றிப் பத்து ரூபாய். போன உடனே பெரியக்காவிடம் காலையில் வாங்கிய நூறு ரூபாவைத் திருப்பிக் கொடுக்க வேண்டும். மீதி இருநூற்றிப் பத்து ரூபாய். நாளைக்குத் திரும்ப பஸ்ஸிற்கு அக்காவிடம் காசு கேட்க முடியாது. போக – ஒரு வழிப்பயணத்திற்காவது காசை அறுபது ரூபாவை எடுத்து வைத்துவிட வேண்டும். இன்றையப் போல கன்ரீன் செலவு ஒன்று ஏற்பட்டால் அதற்கொரு முப்பது ரூபாய். மொத்தம் தொண்ணூறு ரூபாய். மீதி இருப்பது நூற்றி இருபது ரூபாhய். ஒரு சோப்கேஸ் வாங்கவேண்டும். அல்லாவிட்டால் சோப் கைப்பையை பழுதாக்கிவிடும். அதற்கு ஒரு இருபது ரூபாய். மிஞ்சுவது நூறு ரூபாய்.

   பிரதீபா அன்று எத்தனை தரம் சோப் போட்டு கை கழுவினோம் என எண்ணிப் பார்த்துக் கொண்டாள்.

   அதிகாலையில் எழுந்து தனக்கு சாப்பாடு கட்டித் தருவதற்காக புட்டுக்கு மாக் குழைத்த பெரிய அக்காவை நினைத்துக் கொண்டாள். வழக்கத்திற்கு மாறாக வெள்ளன எழும்பி தனக்கு உருளைக்கிழங்கு சீவிப் பெரித்துத் தந்த சின்னக்காவை நினைத்துக் கொண்டாள். பாதி இருட்டில் தன்னோடு பஸ் நிறுத்தம் வரை வந்த அண்ணனை நினைத்துக் கொண்டாள். கையிலிருக்கும் நூறுகளில் மிஞ்சி நிற்கப் போகும் ஒரே ஒரு தாளைப் பார்த்துக் கொண்டாள். மனம் கசந்து போய்விட்டது.” (ஊழியமும் ஊதியமும்)

   சாதாரண மக்களின் உழைப்பு எவ்வாறு சுரண்டப்படுகிறது என்பதற்கு இக்கதை சாட்சியாக அமைந்திருக்கிறது. இதனாலேயே “குந்தவையின் அடங்கிய குரலும் அமைதியும் நிதானமும் விசேசமானவை. அவரது எழுத்தும் அலங்காரங்களோ, உரத்த குரலோ ஆவேச உணர்வோ அற்றது. இவர் எழுத்தைப் படிக்கும்போது ஒன்றிரண்டு காட்சிகள் என் மனதில் வந்துபோகும்.”  (தொடரும் உரையாடல்) என்று வெங்கட்சாமிநாதன் குறிப்பிடுகின்றார்.

   பெண்களைப் பற்றிய தாழ்வான எண்ணங்களைத்தான் சில ஆண்கள் கொண்டிருக்கிறார்கள். பெண் என்றால் எதிர்த்துப் பேசக்கூடாது. வினா எழுப்பக்கூடாது. கருத்துக் கூறக்கூடாது என்ற பொதுமையான எண்ணமும் அவர்களிடம் இருக்கிறது. ஒருவரின் மனத்தைப் புண்படுத்தாமல் குத்திக் குதறாமல் பேசக்கூடிய தன்மை இவர்களிடம் இல்லையா? இவர்கள் எப்போதும் கருமை படர்ந்தவர்கள்தானா? என்பதே குந்தவையின் வினாவாக இருக்கிறது. இதனை ‘கருமை’ கதையில் காணலாம்.

   பெண்கள் அறிவு சார்ந்து ஈடுபடும் துறைகளைக்கூட சிலர் ஏளனமாக நோக்குவதை  ‘சொல்லமாட்டாளா’ என்ற சிறுகதையில் வெளிப்படுத்துவார். இக்கதை பொதுவாகவே பெண்கள்மீது  ஆண்கள் செலுத்தும் அதிகாரத்தைச் சொல்கிறது. ‘கருமை’ சிறுகதையில் வருகின்ற மூன்று ஆண்களுமே பெண்களை இழித்துப் பேசுவோராக இருக்கிறார்கள். இப்படியான மன அழுக்குகளைச் சுமந்த இவர்களை நேரில் தரிசிப்பதுகூட மன அயர்ச்சியைத் தந்துவிடும் என்கிறார் குந்தவை.

   ‘இடமாற்றத்துக்காய்’ என்ற கதை, வரப்போகும் கணவனின் இசைவிற்கு ஏற்ப நடக்க வேண்டிய ஒரு பெண்ணைப்பற்றிக் கூறுகிறது. வேலையில் இடமாற்றம் ஒன்றைப் பெற்று யாழ்ப்பாணம் வந்தாலே திருமணம் நடைபெறும் என்ற நிலை பெண்ணுக்கு ஏற்படுகிறது. அதற்காக கொழும்புக்கும் யாழ்ப்பாணத்திற்குமாக அலைக்கிறாள். அதிகாரம் மிக்கவர்களைச் சந்திக்கிறாள்.

      “அந்த பீ.ஏ, எம்பியை கொழும்புக்குக் காரிலே  அனுப்பிப் போட்டு, நாங்கள் இரவு ரெயிலில் போகலாமெண்டார். சரி எண்டுதான் சொன்னன். யோகம் ரீச்சரும் என்னோட வாறன் எண்டு சொன்னா. திடீரென அவன் குரலில் ஆத்திரம் பீறிட்டது. அண்டு பின்னேரம் போன் பண்ணிச் சொல்லுகிறார். ஒருத்தரையும் கூட கூட்டிக் கொண்டு வர வேண்டாமாம். நான் மட்டும் தனிய வரவேணுமாம்”

    இவ்வாறு கூறப்படுவதன் அர்த்தம்தான் என்ன? ஆண்களின் வக்கிரப்புத்தியை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறது இக்கதை. இறுதியில் இடமாற்றமே வேண்டாம் என்று இருந்து விடுகிறாள்.

   ‘தாய்மை’ என்ற கதையில் இடியப்பம் அவித்து விற்று காலம் ஓட்டும் கனகவள்ளி என்ற பாத்திரத்தைக் குந்தவை கண்முன் கொண்டுவருகிறார்.  பெண் தனித்துவிட்டால் அவள் எதிர்கொள்ளவேண்டிய மனக்கலக்கத்தையும் வாழ்க்கைப் பாடுகளையும் இக்கதைக்கு ஊடாகக்  காட்டுகிறார். கணவன், பிரச்சினைக் காலத்தில் இராணுவத்தினரால் பொலிகண்டியில் கட்டிடம் ஒன்றினுள் பல ஆண்களோடு அடைத்துவைத்து குண்டுவீசிக் கொல்லப்பட்டவர்களில் ஒருவன். பிள்ளைகளும் இல்லாத நிலையில் அவள் தனித்துப் போகிறாள்.  அயல்வீட்டுப் பிள்ளை பாடசாலையில் மயங்கி விழுந்து வீட்டுக்கு அனுப்பப்பட்டபோது அப்பிள்ளையின் தாயார் வைத்தியசாலை சென்றபடியால் தாய் வரும்வரை அந்தப்பிள்ளைக்குப் பாதுகாப்பாக இருந்து உணவு கொடுத்து காத்திருக்கிறாள். அப்போது அவள் தன்னை ஒரு தாயாக உணர்கிறாள். மிக மென்மையான உணர்வுகளைக் கலந்து எழுதப்பட்ட கதை இது.

   ரயில் பயணமொன்றில் பெண்களின் செயற்பாடுகளைப் பார்த்து இவர்கள் செய்வது சரிதானா என்று வினா எழுப்பும் கதையாக அமைவதே ‘மாயை’ ஆகும். மாயை பெண் சார்ந்த கதையெனினும் இளமைக் கோலத்தில் தறிகெட்டு அலைபவர்களை எள்ளி நகைப்பதாக அமைந்துள்ளது.

   ‘புழுக்கம்’ என்ற சிறுகதையை ஒரு பண்பாட்டுக் கதை என்று கூறலாம். அதிகமான பாத்திரங்கள். சில பாத்திரங்கள்தான் கதைத் தொடர்ச்சியில் பயணிக்கின்றன. ஒரு நாவலாகவே எழுதப்படவேண்டிய கதையாகத் தெரிகிறது. இச்சிறுகதையில் பெண்கள் சிலர் கூடியிருந்து திருமண நிகழ்வு ஒன்றுக்கு பலகாரம் சுடுகின்றனர். குந்தவையின் கதைகளிலேயே உரையாடல் வடிவிலேயே நகர்த்தப்பட்ட கதை இது. அருமையான நடை. குறிப்பாக வடமாட்சி வழக்குச் சொற்கள் லயமிடுவதை இச்சிறுகதையில் அறியலாம். 

    “நாகம்மாக்கா இந்த பாணி பதமோ எண்டு பாருங்கோ” என்று அடுப்போடு நின்ற சுகிர்தம் கூப்பிடுவது கேட்டது.

   உள்ளே போய் ஒரு சருவச் சட்டியில்தண்ணீர் எடுத்துக் கொண்டு அடுப்பருகே போனாள் சுகிர்தம். கையிலிருந்த அகப்பையை வாங்கி பாணியைக் கிளறினாள். அகப்பையை மேலே தூக்கிய பொழுது அகப்பைக்கும் சட்டிக்கும் இடையில் கம்பியாய் பாணியில் விழுந்து இழுபட்டது. அகப்பையோடு அதனை சருவச் சட்டிக்குக் போட்டு நீருக்குள் கை விட்டு தொட்டுப் பார்த்தாள்.

   பார்த்த உடன் ‘இறக்கு இறக்கு நல்ல பதம் விட்டா முறுகப் போகுது’ என்று பரபரத்தாள்.

   கொதிக்கும் பாணியை பயற்றம்மாவிற்குள் ஊற்றி அவளே பயற்றம் உருண்டைகளாகப் பிடித்துப் போட பெண்கள் வட்டமொன்று அவளைச் சுற்றி அமர்ந்தது.

   கொதிக்கக் கொதிக்க மாத்திரள்களைக் கிள்ளியெடுத்து உள்ளங் கைகளில் வைத்து மூடி மூடித் திறந்தார்கள்.

    ‘சில பேர் முறுக்குக்குப் பயத்தம் பணியாரத்துக்கெல்லாம் மஞ்சள் பொடி எண்டெல்லாம் சேர்க்கிறவை.

    ‘இந்த முறுக்குகளுக்கொல்லாம் சீனிப்பாணி போடுறதுதான். ஏலம் கறுவா என்று ஒண்டும் தேவையில்லை. அப்பிடி அதுகள் போடுறது எண்டாலும் பிழைச்சுப் போடும். அண்டைக்கும் தங்கமணி வீட்டுக் கலியாண வீட்டிலையும் பணியாரத்துக்கு ஏலம், கறுவா, மஞ்சள்தூள், வனிலா எண்டெல்லாம் போட்டிச்சினம் முறுக்குக்கு. ஆனா பிறகு எண்ணெயுக்க  போட்ட உடனை அப்பிடியே உதிந்து போய் சப்பளிஞ்சு போச்சு’

    ‘அப்பிடியோ? பிறகு?’

    ‘பிறகு என்ன? பிறகு என்னவோ, மா எல்லாம் போட்டு சரிக்கட்டப் பார்த்திச்சினம். ஆனா முறுக்கு பிறகும் அவ்வளவு வடிவா வரேல்ல’

    ‘தட்டிலை வைக்கிற பணியாரமெல்லே?’ (புழுக்கம்)

  அதிகமும் உரையாடல் வடிவிலே எழுதப்பட்ட இக்கதையில் வரும் கிராம மக்களின் இயல்பான உரையாடலுக்கு ஊடாக ஆண்பிள்ளைகளைப் பெற்றவர்களின் எண்ணம், பெண்பிள்ளைகளைப் பெற்றவர்களின் மனக்கலக்கம், ஆகியன ஒரு பண்பாட்டுச் செயற்பாட்டின் ஊடாகப் பதிவாக்கப்பட்டுள்ளது. எண்ணெய்ச்சட்டி வைத்தல், கரைசேர்த்தல் முதலான கிராமிய புழங்கு சொற்களும் கதையோடு இயல்பாக நடைபோடுவதை அறியலாம்.

     “இந்தக் காலத்திலை ஒரு குடும்பத்துக்கு ஒரு பொடியன் இருந்தாலே காணும். அவன் படிச்சா என்ன, படிக்காட்டா என்ன, வெளிநாட்டுக்கு அனுப்பி விட்டா உழைச்சுக் கொண்டு வந்திடுவான் சகோதரங்களையும் கரை சேர்த்துப் போடுவன்;.”  பலகையிலிருந்து பயிற்றம் உருண்டைக்கு மா அளப்பதை பார்த்துக் கொண்டிருந்த நாகுவிற்கு ஏதோ ஆற்றாமை. குபிரென்று எழுந்து நெஞ்செல்லாம் ஓடி அடைத்தது. கைக்கு எட்டும் தூரத்தில் கிடந்த விசிறியை எட்டி எடுத்து விசிறிக் கொண்டாள்.

   வெளியே வந்து முற்றத்தைப் பார்க்க இறங்கி நின்று கொண்டாள். பங்குனி மாதம் மதியம் திரும்பி வெகு நேரம் சென்றும் புழுக்கம் குறையவில்லை. குசினி ஓட்டிற்கு மேலாகத் தெரிந்த வேப்ப மரத்தின் ஒரு இலை கூட அசையவில்லை. (புழுக்கம்)

   இக்கதையின் நுண்மையான அவதானிப்பு மனிதர்களின் குணவியல்புகளை காட்டுவது மட்டுமல்லாமல் அதை இயற்கையுடன் இணைத்துப் பார்க்கும் விதமும் ஆகும். அதை குந்தவை மிக நேர்த்தியாகக் கொண்டு வந்திருப்பார்.  புழுக்கம் என்பது வெறுமனே சூழலால் ஏற்படுத்தப்படும் புழுக்கம் மட்டுமல்ல. பெண்களின் மனப்புழுக்கமும்தான். “அப்பனே முருகா என்ரை வீட்டிலை எண்ணெய்ச் சட்டி வைக்க எப்ப விடப்போறாய்?” என்று கதையை மிக அழகாக முடிப்பார். இக்கதையை பெண்கள் சார்ந்த கதையாகப் பார்க்கின்ற அதேவேளையில் இதில் வருகின்ற காட்சி வர்ணனைகளும் அது செல்லப்பட்ட விதமும் புழுக்கத்தை ஒரு பண்பாட்டுப் பதிவு சார்ந்த கதையாகவும் மாற்றிவிடுகிறது. இது குந்தவையின் எழுத்துக்குக் கிடைத்த வெற்றி என்று கூறலாம். 

 

4.தனிமனித உணர்வு

   முதுமைப்பருவத்தில் தனிமையில் வாழும் ஒருவரின் மனஓட்டத்தை அவரின் தனிமைத்துயர் சார்ந்த கதையான ‘பழைய கணக்கு’ வெளிப்படுத்துகிறது. இந்த மலைகள் எல்லாம் ஏறி இறங்கிய கால்கள் நீண்டதூரம் நடந்து சென்றே பஸ் ஏறிய கால்கள் பாடசாலைக்கு நடந்து சென்ற கால்கள் உடுப்பிட்டி வல்வெட்டித்துறை தொண்டைமானாறு என சுற்றிச்சுற்றி நடைபோட்ட கால்கள் இன்று சில அடிகள் எடுத்து வைக்கவே வலியெடுக்கின்றன. என்று முதுமைப்பருவத்தின் இயலாமையைக் கூறுகின்றது.

    “விழிப்புக் கண்டபோது விடிந்து கொண்டு வருவது தெரி;ந்தது. வலது முழங்காலின் பின்னாலுள்ள வலி தன்னை உணர்த்திக் கொண்டிருந்தது. எழுந்திருக்க வேண்டும். வலது காலை தரையில் ஊன்றி எழுந்து நிற்கும்போது அந்த வலி கணுக்கால் வரை ஓடியிருக்கும். இடது காலின் நகர்த்தலுக்கு ஏற்ப வலது காலையும் தரையோடு ஒட்டியபடி நகர்த்த வேணும். அருகிலிருந்த மேசையைப் பிடித்தபடி கதவை மெதுவாகத் திறந்து கைத்தடியைத் தேடி எடுக்க வேண்டும். இந்தக் கஷ்டங்களை மறந்து இன்னும் சிறிது நேரம் படுக்கையில் படுக்க வேண்டும் போலிருந்தது. கண்ணை மூடிக் கொண்டபோது மேடும் பள்ளமுமாய் இருந்த நிலத்தில் விழுந்தெழும்பி ஓடுவதுபோல் ஒரு காட்சி வந்தது…… அவள் கட்டிலில் முதுகுச் சட்டத்தைப் பிடித்துக் கொண்டு மெதுவாகக் காலை நகர்த்திக் கொண்டு கதவருகே போனாள். வெளியே கீழே விழுந்து கிடந்த கைத்தடியை மெல்லத் தூக்கி எறிந்து நடக்கையில் ஏழெட்டு வருட கடைசி வாழ்க்கையில் கைத்தடியுடன் நடந்த தமிழ்ப்பேராசான் நினைவுக்கு வந்தார்.” (பழைய கணக்கு)

   இப்படியெல்லாம் நடந்த கால்கள் இன்று வீட்டுக்குள்ளே முடங்கிக் கிடக்கின்றன. என்று பழைய கணக்குகள்… பழைய கணக்குகள்தான்! அவற்றைப் புதிய வரவுகளாக்க முடியாது என்று எழுதுகிறார். ஒரு வகையில் குந்தவை இக்கதையில் தன்னையே பிரதிசெய்கிறார் என்று கூறலாம்.


                                                ஒளிப்படம் : சாந்தன் சாந்தகுணம்

   ‘ஒரு நாள் கழிந்தது’ என்ற தலைப்பில் புதுமைப்பித்தன் முதல் வேறு சில எழுத்தாளர்களும் எழுதியுள்ளனர். சொந்தக் கிராமங்களை விடுவிக்குமாறு கோரி முகாம்களில் வாழும் மக்களின்  ஒரு நாளில் நடைபெறும் சம்பவங்களை வைத்து இச்சிறுகதையை எழுதியிருப்பார்.

   கண்ணில் ஏற்பட்ட பிரச்சினையை காட்டுவதற்கு வைத்தியசாலை சென்ற மனிதர்களை எப்படி பயன்படுத்துகிறார்கள் என்பதுதான் கதை. நோயாளியின் அவஸ்தையைப் பற்றி சிறிதும் யோசிக்காமல் அவர்களைப் பயன்படுத்தி மாணவர்களுக்குப் பாடம் எடுத்தலும் யாழ் நகர வர்ணணையும் மிக விலாவாரியாகச் சொல்லப்படுகின்றன. அக்காலகட்ட யாழ்ப்பாணத்தை தனது எழுத்துக்களில் ஒரு புகைப்படக் கலைஞன் போல இக் கதையில் கொண்டுவருவார்.

   பொருட்கள் வாங்க வெளியே சென்றவர் வீடு திரும்பும்போது தவற விட்ட ஒரு பொருள் பற்றி யோசிக்கிறார். அதன் பின்னணியில் நடக்கும் கதையே ‘திராட்சை’. ஒருவரில் நாங்கள் குற்றம் காண்பதற்குப் பதிலாக அந்தக் குற்றம் நடைபெறாமல் எப்படித் தவிர்க்கலாம் என்று சிந்தித்துச் செயலாற்றுவது நல்லது என்பதையே ‘திராட்சை’ சொல்கிறது.

   இவை தவிர ‘புகைநடுவில்’ என்ற கதை பல்கலைக்கழகத்தில் எதிரெதிர் கருத்துநிலையில் இருந்தவர்களின் பிற்கால மனநிலையைக் காட்டுவதாகும். பணியில் முறைகேடாகச் செயற்பட்டபடியால் வேலையில் இருந்து இடைநிறுத்தப்பட்டவன், முன்னாள் பல்கலைக்கழக நண்பனிடம் உதவிகேட்டு வந்திருக்கிறான். இக்கதையை யோகம் இருக்கிறது கதையுடன் இணைத்துப் பார்க்கமுடியும் என்று எண்ணுகிறேன்.

   வித்தியாசமான வடிவத்தில் எழுதப்பட்ட கதைகளெனில் அவை குறுக்கீடு, ஆநிரைகள், அரசியின் முத்துமாலை ஆகியனவாகும். குறுக்கீடு என்ற கதையில் சொல்லவரும் விடயத்தைப் பூடகமாகக் குறிப்பிடுவார். மொழி இயல்பான நிலையில் இருந்து மிக இறுக்கமாக வந்திருக்கிறது. ஆநிரைகள் சிறந்ததொரு குறியீட்டுக் கதையாக அமைந்துள்ளது. ஆநிரைகள் - மேய்ப்பர்கள்;  படைகள் - வழிநடத்துபவர்கள் என்ற இரண்டு நிலைகளையும் காட்டுவார். மாடுகள்தான் பாவம் என்பார். கோபம், எள்ளல், விமர்சனம் முதலானவை இக்கதையில் வெளிப்படும். அரசியின் முத்துமாலை உருவகக் கதையாக அமைந்துள்ளது.

தொகுப்பு

   கதைக்கரு, கதை சொல்லும் நேர்த்தி, புலக்காட்சி அனுபவம், அது எடுத்துரைக்கும் மொழி சார்ந்து குந்தவையின் கதைகள் அவரின் எழுத்து வல்லபத்தை நிலை நிறுத்தக் கூடியவையாக அமைந்திருக்கின்றன.

   60 களில் எழுத வந்த குந்தவை, யதார்த்தத்தை மிகக் கராராகப் பற்றிப் பிடித்தவர். இதனை அவர் ஆரம்பகாலத்தில் எழுதிய ஆறு கதைகளிலும் கண்டு கொள்ளலாம். சொல்லவந்த விடயத்தை அல்லது சம்பவத்தை சிதைவுபடாமல் விபரிப்பது குந்தவைக்கு கைவந்த கலையாக இருந்திருக்கிறது. அவற்றில் இருக்கும் சமூக விமர்சனமும் எள்ளலும் அவரின் தனித்துவமான எழுத்துச் செல்நெறியாக இருந்துள்ளது.

90களின் பின்னர் எழுதப்பட்ட கதைகள், அக்காலகட்ட பொதுஓட்டத்தில் இயல்பாக இணைகின்றன. போர், மக்களின் வாழ்வில் எத்தனைய சிதைவுகளை ஏற்படுத்தின என்பதை அகமும் புறமும் வெளிப்படும் வகையில் பல கதைகளில் எழுதியுள்ளார். போரில் ஈடுபடும் இருசாராரையும் விமர்சிப்பது குந்தவையின் நோக்கம் அல்ல. ஆனால் போகிற போக்கில் ஒரு பெருங்காற்று மரக்கொப்பை முறித்து விழுத்திவிட்டுச் செல்வதுபோல சமூகத்தின் பொதுப்புத்தியை கதையின் போக்கிற்கு ஏற்றாற்போல் சொல்லிவிடுவார். அந்தக் கூற்றுக்கள் வாசகர் மனதில் நியாயமான கூற்றுக்களாகவும் தென்படும். 

   குந்தவையின் கதைகளில் காணப்படும் தனித்துவமான பண்புகளில் முதன்மையானது கதை சொல்லும் நேர்த்தி. இது குந்தவைக்கே உரிய தனிப்பாணியாக பல கதைகளில் வெளிப்படுகின்றது. திருவோடு, பயன்படல், யோகம் இருக்கிறது முதலான கதைகளைச் சொல்கின்றபோது இயல்பாகவே சமூகத்தின் பல தரப்பட்ட மனிதர்களின் இயல்புக்கு மாறான செயற்பாடுகளை எள்ளல் செய்வார். எள்ளல் என்பது கேலி செய்வது அல்ல. அதுவும்கூட சித்தர் பாடல்கள்போலவே எதிர்ப்பின் வடிவம்தான். ஈழத்தில் எஸ்.பொ, அ. முத்துலிங்கம், சாந்தன், ஷோபாசக்தி, கலாமோகன், சயந்தன், தெய்வீகன் முதலானவர்களின் எழுத்துக்களில் இந்த நடையைக் காணலாம்.

   களம் சார்ந்த புலக்காட்சியை வெளிப்படுத்துவது குந்தவை கதைகளின் மிகப் பலமான அம்சமாகக் கருதலாம். கதை வாசிப்போரை புதுமைப்பித்தன் போலவே கதைகளுடன் கூடவே அழைத்துச் செல்லும் பாங்கு மொழியூடாகச் சிறப்பாக வெளிப்படக்கூடியது. சில கதைகளில் புதிது புதிதாக பாத்திரங்களை உருவாக்கிவிட்டுச் சென்று கொண்டேயிருப்பார். சிலம்பில் கோவலன் கண்ணகியை மதுரைக்கு கால்நடையாக அழைத்துச் செல்லும்போது அவன் செல்லும் இடங்களில் எல்லாம் காட்சிகள் மாறிக்கொண்டே இருப்பதை இளங்கோவடிகள் கூறுவதுபோலவே. குந்தவையும் புலக்காட்சி வர்ணனையூடாக சொல்லிக்கொண்டே செல்வார். இந்த அம்சங்களை வல்லைவெளி, இணக்கம், பயன்படல், பெயர்வு, புழுக்கம், கோழிக்கறி முதலானவற்றில் கண்டுகொள்ளலாம்.

   அழகான மொழிநடை அவருக்கு வாலாயமாகவுள்ளது. கதைமொழியைக் கையாளுகின்ற வேளைகளில் யாழ்ப்பாணப் பேச்சுவழக்கை மிக அநாயாசமாக பாத்திரங்கள் ஊடாகக் நெஞ்சுக்கு நெருக்கமாக நகர்த்துவதை அவதானிக்கலாம். அந்த மொழியின் ஊடாகவே வாழ்வையும் உணர்வையும் வரலாற்றையும் பண்பாட்டையும் இணைத்துவிடுகிறார் குந்தவை.

  தன்னுடைய முதுமைப் பருவத்திலும் தொடர்ச்சியாக எழுதி வரும் குந்தவையின் கதைகள் இந்த மண்ணின் கதைகள். இந்த மண்ணில் வாழ்ந்த மனிதர்களைப் பற்றிய கதைகள். உயிரோட்டமும் சம்பவ விபரிப்பும் எளிமையான மொழியும் கொண்டவை. இக்கதைகள் சகமனிதர்கள்மீது நாம் கொள்ளவேண்டிய பரிவை, ஆதரவை, மற்றவரின் துன்பத்தை உணர்ந்து கொள்ளவேண்டிய மனநிலையை வேண்டி நிற்பவை. மூத்த பெண் எழுத்தாளர்களில் ஒருவராக விளங்கும் குந்தவையின் எழுத்துக்கள் வாசிக்கப்படவேண்டும். அவை நாம் கடந்து வந்த காலங்கள் பற்றிய பதிவுகளாக அமைபவை. ஈழத்து இலக்கியத்திற்கு வளமூட்டக்கூடியவை. ஈழத்துப் புனைகதை வரலாறெழுதுகைக்கு படிகளாகக் கூடியவை.           

ஜீவநதி குந்தவை சிறப்பிதழ், இதழ் 183, ஐப்பசி 2022

Thursday, November 3, 2022

புலம்பெயர்ந்த ஈழத்தமிழரின் இதழியற் செயற்பாடுகள்

 

கலாநிதி சு. குணேஸ்வரன்

அறிமுகம்

   புலம்பெயர்ந்தோரின் இலக்கிய முயற்சிகள் ஆரம்பித்து இற்றைக்கு ஒரு தலைமுறை கடந்துவிட்டது. இக்காலத்துள் ஏராளமான புனைவெழுத்துக்களும் புனைவு சாராத எழுத்துக்களும் வந்துள்ளன. இவை எல்லாவற்றிற்கும் ஆரம்பப் படிகளை இட்டவர்கள் சஞ்சிகையாளர்களே. தனிநபர்களின் ஆர்வத்தினாலும்  நண்பர் வட்டங்களின் கூட்டுமுயற்சியினாலும் ஆரம்பிக்கப்பட்ட இதழ்கள் படிப்படியாக அமைப்புகள் சார்ந்து வெளிவரக்கூடியளவுக்கு வளர்ச்சியடைந்தன 

1983 யூலைக் கலவரங்களுக்குப் பின்னரே இலங்கையின் வடக்கு கிழக்குப் பகுதியில் வாழ்ந்த இளைஞர்கள் பெருமளவில் மேற்கு நாடுகளுக்குப் புலம்பெயர்ந்தனர். அவர்களின் இலக்கியச் செயற்பாடுகளே ‘புலம்பெயர் தமிழ் இலக்கியம்’ என்ற புதிய இலக்கிய வகைமைக்கு வழிவகுத்தது. புலம்பெயர்ந்தவர்களில் எழுத்தார்வம் உள்ளோர் தங்கள் அக - புற நெருக்கடிகளை, உணர்வுகளை வெளிப்படுத்த இதழ்களை வெளியிட்டனர்.  ஐரோப்பிய நாடுகளிலும் அவுஸ்திரேலியாவிலும்  வடஅமெரிக்காவில் கனடாவிலும் இருந்து அதிகமான பத்திரிகைகள், சஞ்சிகைகளை வெளிக்கொண்டு வந்த வரலாறு இவ்வாறுதான் ஆரம்பித்தது. இந்த முயற்சிகள் புலம்பெயர்ந்தோரின் இதழியல் வரலாற்றில் ஆவணப்பதிவுகளாக அமைந்துள்ளன.


முதல் முயற்சி

    புலம்பெயர்ந்தோர் மத்தியிலிருந்து முதலில் வெளிவந்த சஞ்சிகையாக ‘தமிழ்முரசு’ என்ற இதழை இனங்காணலாம். பிரான்சில் இருந்து வெளியாகிய இவ்விதழ் பற்றி கலைச்செல்வன் பின்வருமாறு எழுதியுள்ளார்.

    “பிரான்சில் புகலிட இலக்கியத்தின் உருவாக்கம் கார்த்திகை 1981 இல் வெளியான ‘தமிழ்முரசு’ என்னும் சஞ்சிகையுடன் உருவாகின்றது. இலங்கைத் தமிழரிடையே 1981ஆம் ஆண்டில் உருவாகிய சில காலங்களிலேயே அஸ்தமித்துப்போன பாரிஸ் தமிழர் இயக்கத்தினால் முதன்முதல் தமிழ்முரசு 1981ஆம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் வெளியாகியது.” (16ஆவது இலக்கியச் சந்திப்பு மலர், நெதர்லாந்து, 1993) என்று ‘பிரான்ஸ் தமிழ்ச் சஞ்சிகைகள் ஒரு பதிவு’ கட்டுரையில் கலைச்செல்வன் குறிப்பிட்டுள்ளார். 

    தமிழ் முரசின் ஆசிரியராக உமாகாந்தன் பணியாற்றினார். தமிழ்முரசு ஆரம்பத்தில் 16 பக்கங்கள் கொண்ட கையெழுத்திலான ஒளிப்படப்பிரதியாகவும் (Photo Copy) பின்னர் 40-60 பக்கங்களைக் கொண்ட தட்டச்சுச் செய்யப்பட்ட பிரதியாகவும் 1981-1989 ஆம் ஆண்டுவரை 72 இதழ்கள் வெளியாகியது. கலை இலக்கியம் அரசியல் குறித்த இவ்விதழின் ஊடாகவே உமாகாந்தன், செல்வம், கலாமோகன், அருந்ததி, சுகன், தேவதாஸ் முதலான படைப்பாளிகள் இலக்கியச் சூழலில் அறியப்பட்டனர். 

வெளிவந்த இதழ்கள்

    1981 ஆம் ஆண்டுமுதல் 250 ற்கும் மேற்பட்ட இதழ்கள் புகலிடப் பரப்பில் தம் வரவைப் பதிவு செய்துள்ளன. இந்த இதழ்களில் “சொந்த நாட்டின் அவலங்கள், புகலிட நாடுகளில் எமக்குள்ள வாழ்வு, அன்னியச் சூழல், எம்மிடையேயுள்ள முரண்பாடுகள், தொடர்கின்ற போராட்டங்கள், பெண்கள் மீதான ஒடுக்குமுறை, உலகப் பார்வை என்று பல்வேறு கோணங்களில் வெவ்வேறு பார்வைகளைச் சஞ்சிகைகள் படம்பிடித்திருக்கின்றன” (சாள்ஸ், 16ஆவது இலக்கியச் சந்திப்பு மலர்) இவற்றை இதழ்கள் வெளிவந்த நாடுகளின் அடிப்படையில் வகைப்படுத்தி நோக்கலாம். 

பிரான்ஸ்

   பிரான்சிலிருந்து வெளியாகிய ‘தமிழ்முரசு’ இதழைத் தொடர்ந்து அசை, அநிச்ச, அம்மா, அரும்பு, அறிவோர், ஆக்காட்டி, ஆதங்கம், இந்து, உயிர்நிழல், உறவுகள், உன்னையே நீ அறிவாய், எக்ஸில், எழில், எரிமலை, ஓசை, கதலி, கதிர், கண், கதம்பம், கம்பன், கலையமுதம், குமுறல், சங்கப் பலகை, சமர், சிந்து, சிரித்திரு, சுட்டுப்புள்ளி, சுட்டுவிரல், தகவற்சுருள், தமிழ்த் தென்றல், தமிழ் நெஞ்சம், துளிர், தாமரை, தாயகம், தீபச்சுடர், தேடல், நகர்வு, நம்பிக்கை, நண்பன், நிலா, பகடைக்காய்களின் அவலக்குரல், பரிசு, பள்ளம், பாலம், புன்னகை, புதுவெள்ளம், மத்தாப்பூ, முற்றம், மௌனம், வடு, வண்ணை, வான்மதி, விழுது, வெகுமதி, வெம்மை ஆகிய இதழ்கள் வெளிவந்துள்ளன.

ஜேர்மனி

  ஜேர்மனியிலிருந்து வெளிவந்த ‘தூண்டில்’ புலம்பெயர்ந்தோரின் சஞ்சிகைகளில் அதிகம் கவனத்தைக் கோரிய இதழாகக் கணிக்கப்படுகிறது. இதனைத் தொடர்ந்து அக்கினி, அகரம், அத்தம், அப்பிள், அபிநயா, அறுவை, அன்றில், இளங்காற்று, இளைஞன், இரவல் தூண்டில், ஊதா, எண்ணம், ஏலையா, ஓவியா, கடல் அலைகள், கதிர், கமலம், கலைவிளக்கு, கலைக்கதிர், சிந்தனை, சிவத்தமிழ், சிறுவர் அமுதம், தமிழ் அகதி, தமிழ் செய்திக் குறிப்பு, தளிர், தமிழ் நாதம், தாகம், தாயகம், தென்றல், தேனீ, நம்நாடு, நமது இலக்கு, நமது குரல், நாணல், பணி, பயணம், பாப்பா, பாரிஸ் ஈழமுரசு, பிரவாகம், புதுமை, புதுயுகம், பூவரசு, பெண்கள் வட்டம், மக்கள் குரல், மண், மலரும் மொட்டுக்கள், மனிதம், மார்க்சிய முன்னோக்கு, யாத்திரை, வசந்தம், வண்ணாத்துப்பூச்சி, வளர்தமிழ், வெகுஜனம், வெளிச்சம், ஜனனம் ஆகியன வெளிவந்துள்ளன.

லண்டன்

     லண்டனில் இருந்து 80 களுக்கு முன்னர் புலம்பெயர்ந்த தலைமுறையினரால் (70களில்) ‘லண்டன் முரசு’ என்ற  சஞ்சிகை வெளியிடப்பட்டது. சதானந்தன் என்பவர் இதன் ஆசிரியராக இருந்துள்ளார். இந்த முயற்சிகள் பற்றி சி. சிவசேகரம்  விரிவாக எழுதியுள்ளார். “1970க்கும் சிறிது முன்பின்னாக லண்டனிலிருந்து பாதி தமிழிலும் மீதி ஆங்கிலத்திலுமாக ‘லண்டன் முரசு’  என்ற சஞ்சிகை வந்திருக்கிறது. இதன் அக்கறைகள் கணிசமான அளவு மரபு சார்ந்தவை. அத்துடன் லண்டன் வாழ் வசதி படைத்த தமிழர்களது சுய அடையாளத்தின் நெருக்கடி சார்ந்து அது அமைந்ததில் வியப்பில்லை. கோவில்கள், சங்கங்கள், வாராவாரம் பிள்ளைகள் தமிழ்ப் படிக்கும் தமிழ்ப்பாடசாலைகள்  என்ற விதமாக உருவான அமைப்புக்கள் யாவுமே சுய அடையாளத்துக்கான  மன உளைச்சலின் வெளிப்பாடுகள்தாம்.” (சி.சிவசேகரம், புலம்பெயர்ந்த தமிழர் நல மாநாட்டு மலர்)

   லண்டன் முரசைத் தொடர்ந்து அகதி, அலை ஓசை, ஈழகேசரி, உயிர்ப்பு, உலகத் தமிழோசை, எதுவரை, கலசம், கால ஒளி, காற்றுவெளி, சமகாலம். சிந்தனை, சுடரொளி, தமிழ் ஒலைகள், தமிழர் தகவல், தமிழ் அகதி, தமிழ் உலகம், தாகம், தேசம், தேம்ஸ், நாழிகை. நெய்தல், பனிமலர், பாரிஸ் ஈழமுரசு, புதினம். புலம், மனம் பேசுது, மீட்சி, வான்முரசு. வெண்ணிலா, வெளி, வைகறை ஆகிய இதழ்கள் வெளிவந்துள்ளன.

சுவிஸர்லாந்து

   சுவிஸர்லாந்தில் இருந்து ஆனந்தி, ஊசி இலை, கட்டியம், குருத்து, தமிழ் ஏடு, தமிழ்க்குரல், தமிழ்நாடு, பாரிஸ் ஈழமுரசு, மனிதம், வாழை ஆகிய இதழ்கள் வெளிவந்துள்ளன.

டென்மார்க்

  டென்மார்க்கில் வாழ்ந்த எழுத்தாளர்களின் கூட்டு முயற்சியால் 1984 இல் ‘டென்மார்க் முரசு’ என்ற சஞ்சிகை வெளியிடப்பட்டது. அரும்பு, இனி, கற்பகம், காகம், குயிலோசை, சங்கமம், சஞ்சீவி, செய்திக்கோர்வை, தாயகம் ஆகிய இதழ்கள் தொடர்ந்து வெளிவந்துள்ளன.

நோர்வே

  நோர்வேயில் இருந்து உயிர்மெய், கதிரவன். கலைமகள். குவியம், சக்தி, சர்வதேசத் தமிழர், சுமைகள், சுவடுகள், துருவக் குரல், துருவத் தளிர்கள். தேன்தமிழ் ஓசை, நோட்டம், பறை, பாலம், வடலி, வளர்நிலா ஆகிய இதழ்கள் வெளிவந்துள்ளன.

நியூசிலாந்து

  நியூசிலாந்திலிருந்து வெண்ணிலவு, தமிழ் மஞ்சரி ஆகிய இதழ்கள் வெளிவந்துள்ளன.

நெதர்லாந்து

   நெதர்லாந்தில் தமிழ் டச்சு ஒன்றிணைப்புக் கழகத்தின் வெளியீடாக ‘தமிழ் ஒளி’ என்ற இதழ் வெளிவந்துள்ளது. இது 1986 தை மாதத்திலிருந்து 16 இதழ்கள் வரை ஏறத்தாழ 30 பக்கங்களைக் கொண்ட செய்தித்தொகுப்பாகவே வந்தது. அ.ஆ.இ, உரிமை, சமநீதி, சுமைகள், செய்திக்கதிர் ஆகியன நெதர்லாந்திலிருந்து வந்த ஏனைய இதழ்களாகும்.

கனடா

   கனடாவில் இருந்து 1985 ஜனவரியில் ‘தமிழ் எழில்’ என்ற கையெழுத்துச் சஞ்சிகை வெளியாகியது. அதே ஆண்டு மார்கழிமாத இதழ் தட்டச்சுச் செய்யப்பட்ட ஒளிநகல் பிரதியெடுக்கப்பட்டு வெளியாகியது. இதனைத் தொடர்ந்து ‘நிழல்’ என்ற சஞ்சிகை கணனி எழுத்துருவைப் பயன்படுத்தி வெளிவந்தது. அமுதம், அன்புநெறி, அற்றம், அறிதுயில், ஆத்மஜோதி, ஆலயமணி, இலக்கியவெளி, இளங்கீற்று,  ஈழநாடு, ஈழமுரசு, உரைமொழிவு, உலகத் தமிழோசை, உலகத் தமிழர், உலகத் தமிழர் குரல், கரித்துண்டு, காலம், குரல், குவியம், கூர், சிறுவர் கதைமலர், சுடரொளி, தமிழர் செந்தாமரை, தமிழ் மகள், தாயகம், தினத்தமிழ், தூறல், தேசியம், தேடல், தென்றல், நண்பன், நாயகன், நான்காவது பரிமாணம், நுட்பம், பறை, பார்வை, புதிய காற்று, புரட்சிப் பாதை, புன்னகை மலர்,  பொதிகை, மண், மருத்துவம், மற்றது, மறுமொழி, மாற்று, யாதும், ரமில் ரைம்ஸ், ரோஜா, வாசம், வானமே எல்லை, வானவில், வியூகம், வீடு, வீணைக்கொடி, வைகறை, ழகரம் ஆகியன கனடாவிலிருந்து வெளிவந்துள்ளன.

அவுஸ்திரேலியா

    அவுஸ்திரேலியாவில் முதல்முதல் வெளியிடப்பட்ட மாதஇதழ் ‘தமிழ்க்குரல்’ ஆகும். மாத்தளை சோமுவால் 1987 ஆம் ஆண்டு ஒளிப்படப் பிரதியாக இவ்விதழ் கொண்டு வரப்பட்டது. அக்கினிக்குஞ்சு, அவுஸ்திரேலிய மரபு, அவுஸ்திரேலிய முரசு, இளவேனில், இன்பத்தமிழ் ஒலி, உணர்வு, உதய சூரியன், எதிரொலி, கதிர், கலப்பை, காவோலை, செய்திச் சுடர், தமிழ் அவுஸ்திரேலியன். தமிழ் ஓசை, தரிசனம், தினமுரசு, தென்றல், பாலம், பாரதி சிறுவர் இதழ், பிரவாகம், மக்கள் குரல், மரபு, மெல்லினம் ஆகியன தொடர்ந்து வெளிவந்தன.

இதழ்களும் அவற்றின் உள்ளடக்கமும்

   மாதம் இரண்டு இதழ்கள், மாதாந்த இதழ்கள், காலாண்டு இதழ்கள், அரையாண்டு இதழ்கள், ஆண்டு இதழ்கள் ஆகியன மேற்குறிப்பிட்டவற்றுள் உள்ளன. அதிகமான இதழ்கள் கலை இலக்கியம் அரசியல் சமூகம் பண்பாடு குறித்து வெளிவந்தாலும் குறித்த ஒவ்வொரு இதழ்களும் அதிகம் கவனப்படுத்திய உள்ளடக்கத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு பின்வருமாறு வகைப்படுத்தலாம். 

1.         கலை இலக்கிய இதழ்கள்

2.         கலை இலக்கிய சமூக அரசியல் இதழ்கள்

3.         அரசியல் இதழ்கள்

4.         பெண்கள் இதழ்கள்

5.         சிறுவர் இதழ்கள்

6.         ஆன்மீக இதழ்கள்

7.         பல்சுவை இதழ்கள்

    இவ்விதழ்களில் தமிழ்ப் போராளி  அமைப்புக்களின் அரசியற் கொள்கைகள், போராளி அமைப்புக்களுக்கு இடையில் ஏற்பட்ட முரண்பாடுகள். தமிழருக்கான அரசியல் உரிமைகள், தாயகத்தில் போரால் ஏற்பட்ட பல்வேறு பாதிப்புக்கள் - இழப்புக்கள், புலம்பெயர்ந்தவர்களின் அக - புற நெருக்கடிகள், அனைத்துலகப் பார்வை, பல்வேறு இலக்கிய வகைப்பாடுகளை முன்வைத்தல் முதலானவை விடயதானங்களாக அமைந்திருந்தன.

“ஆக்கங்கள் அனைத்தும் இலக்கியத் தரம் மிக்கவையா இல்லையா என்பதற்கப்பால், பல்வேறு அவலங்களையும் வாழ்வையும் அள்ளிக்கொண்டு  வந்திருக்கின்றன. ஈழத்தின் ஒவ்வொரு முக்கியமான நிகழ்வின் தாக்கத்தையும் இங்குள்ள சஞ்சிகைகளில் பார்க்கக் கூடியதாக இருந்திருக்கின்றது. அதிகமான ஆக்கங்களில் விமர்சனமே முன்னோக்கி நின்றிருப்பதை அவதானிக்க முடிகிறது. இனப்போராட்டம் கேள்விக்குள்ளாகியது, தேசியம் கேள்விக்குள்ளாகியது. யாழ் மேலாதிக்கம் அடையாளப்படுத்தப்பட்டது. கலாசார மதிப்பீடுகள் கேள்விக்குள்ளாயின. சாதி சமய பிரதேசம் எல்லாம் முக்கிய விவாதங்களாயின” (கலைச்செல்வனின் பிரதிகள், ப244) என்று இதழ்கள் அதிகம் வெளிவந்தமைக்கான பின்புலத்தையும் அவற்றில் வெளிப்பட்ட புதிய குரல்களையும் இனங்கண்டு கலைச்செல்வன் வெளிப்படுத்தியுள்ளார்.

   வெளிவந்த இதழ்கள் அனைத்தையும் பெற்றுக்கொள்வது என்பது மிகக் கடினமான பணி. அவற்றுள் எண்ணிம மின்னூற் திட்டத்தில் ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ள ஒரு தொகுதி இதழ்களை வகைப்படுத்தி தனித்தனியாகப் பகுப்பாய்வு செய்வது என்பதும் மிகக் கடினமான பணியாகவும் நீண்ட காலத் தேடலுக்கு வழிசமைக்கக்கூடியதாகவும் இருக்கும். ஆதலால்,   கட்டுரையாளரால் இனங்காணப்பட்ட இதழ்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு  சிலவற்றை அறிமுகப்படுத்த முடியும்.

இதழ்களின் சிறப்பியல்புகள்

     கலை இலக்கிய இதழ்கள் என்ற வகையில் சில இதழ்களின் சிறப்பியல்புகளை நோக்குவோம். கனடாவில் 1990 இல்  ஆரம்பிக்கப்பட்ட ‘காலம்’ சஞ்சிகை தற்போதும் வெளிவந்து கொண்டிருக்கிறது. ஈழ - தமிழக - புகலிடப் படைப்பாளிகள் ஆரம்பத்திலிருந்து தொடர்ந்து எழுதி வருகின்றனர். படைப்பாளிகள் தொடர்பான சிறப்புப் பக்கங்களையும் காலம் தொடர்ச்சியாக வெளியிட்டு வருகின்றது. இவ்விதழ் பற்றி காலச்சுவடு கண்ணன் குறிப்பிடும்போது,

   “காலம் வெளிவந்த இந்தக் காலகட்டம் புலம்பெயர் அரசியலில் மிகவும் கொந்தளிப்பான காலகட்டம். இக்காலகட்டத்தின் அரசியல் செயல்பாடுகளிலும் செல்வம் தன்னைத் தொடர்ந்து ஈடுபடுத்தி வந்திருக்கிறார். இருப்பினும் ‘காலம்’ அதிகமும் அரசியலைத் தவிர்த்து இலக்கியத்தை மையப்படுத்தி இயங்கியமைக்காக விமர்சிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இன்று ஒரு பெரும் வெற்றிடம் ஈழத்தமிழ் அரசியலில் ஏற்பட்டிருக்கும் சூழலில் இலக்கிய பண்பாட்டுச் செயல்பாடுகளின் தனித்துவமான முக்கியத்துவம் உணரப்படும் என்று நினைக்கிறேன். ஒரு இதழுக்கு அவசியமாக இருக்கவேண்டிய பண்பாட்டு அரசியல் ஆகியவற்றுடன் டொரண்டோவின் பண்பாட்டுப் பின்புலமும் இணைந்து காலத்திற்குச் செழுமை ஊட்டுகின்றன.” (காலம், இதழ் 42) என்று காலம் 22ஆம் ஆண்டு சிறப்பிதழ் வெளியீட்டில் கண்ணன் குறிப்பிட்டுள்ளார். 

   எழுத்தாளர் க. நவம் ஆசிரியராகச் செயற்பட்ட ‘நான்காவது பரிமாணம்’ கனடாவில் இருந்து வெளிவந்தது.  கலை இலக்கியக் காலாண்டு இதழாக 1991 செப்ரெம்பரில் இருந்து 1994 ஏப்ரல் வரை பதின்மூன்று இதழ்களுடன் தனது வருகையை இவ்விதழ் நிறுத்தியது. நான்காவது பரிமாணம் வெளியீட்டகத்தின் ஊடாக பல நூல்கள் வெளிவந்துள்ளன. கனடாவின் இதழியல் முயற்சிகள் பற்றி இதழாசிரியர் குறிப்பிடும்போது “காலம், நான்காவது பரிமாணம், மறுமொழி, ழகரம், கூர், பொதிகை, புன்னகை என்பன முக்கியமாக நவீன தமிழ் இலக்கியத்திற்குக் களம் அமைத்துக் கொடுக்கும் நோக்குடன் வெளிவந்த இலக்கியச் சஞ்சிகைகளாகும். இவை இலக்கிய தாகம் கொண்டு தரமான வாசகர்களை இலக்காக வைத்துப் படைப்புக்களைத் தாங்கி வந்தன” (க.நவம், ஈழத்துப் புலம்பெயர் இலக்கியம், ஞானம் சிறப்பிதழ் 175)  என கனடாவில் இருந்து வந்த இதழ்களை அவற்றின் உள்ளடக்கம் சார்ந்து வகைப்படுத்தி எழுதியுள்ளார்.

   பிரான்சில் இருந்து வெளிவந்த ‘அம்மா’ சஞ்சிகை சிறுகதைக்கென காலாண்டு இதழாக வெளிவந்தது. 1997 - 2001 வரை பதின்மூன்று இதழ்கள் வந்துள்ளன. இதன் தொகுப்பாசிரியராக சி. மனோகரன் (மனோ) இதில் வந்துள்ள சிறுகதைகள் பின்னர் நூல் வடிவம் பெற்றுள்ளன. ‘அம்மா’வில் கட்டுரைகள், எதிர்வினைகளும் வெளிவந்துள்ளன. யமுனா ராஜேந்திரன் இன்னுமொரு காலடியில் பார்த்திபன் பற்றி எழுதிய கட்டுரையின் பின்னரான எதிர்வினைக்குப் பதிலளிக்கும் முகமாக “பார்த்திபன் கதைகளும் புலம்பெயர் இலக்கியமும் இன்னும் சில பிரச்சினைகளும்” என்ற கட்டுரையும் இவ்விதழிலேயே வெளிவந்தது.

பிரான்சில் இருந்து எக்ஸில் வெளியீட்டகத்திற்கு ஊடாக 1998 இல் இருந்து  ‘எக்ஸில்’ சஞ்சிகை வெளிவந்தது. எக்ஸிலின் முதலாவது இதழில் “புகலிடத்து வாழ்வில் இருந்து புறப்படுகிறோம். எவரும் எங்களுடன் இணைந்து கொள்ளலாம். எங்கிருந்தேனும் எந்த மொழியிலும் எம்மிலும் முகம் பார்த்துக் கொள்ளட்டும். மீண்டும் யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர். கருத்துக்கள் இலக்கியங்கள் எதுவாயினும் எம்மிலும் பட்டுத் தெறிக்கட்டும். எக்கருத்துக்கும் மதிப்பளிக்கும் மனப்பக்குவம் எமக்குண்டு. எதையும் தவிர்த்து உண்ணும் பாங்கு எம்மிடம் இல்லை. கிடைப்பதைப் பகிர்ந்து உண்ணும் காகங்களாய்” (எக்ஸில், இதழ் 1) என்ற வாக்குமூலத்துடன் வெளிவந்த ‘எக்ஸில்’ தமிழ்ச் சஞ்சிகைச் சூழலில் மிகுந்த கவனிப்புக்கு உள்ளாகியது. அரசியல், எதிர்ப்பிலக்கியம், பின்நவீனத்துவம், தலித்தியம் குறித்த பார்வைகளையும் இந்த இதழ் கவனப்படுத்தியது.

   13 இதழ்கள் வரை வெளிவந்த எக்ஸில் திருமாவளவன், கலாமோகன், சிவசேகரம், சக்கரவர்த்தி ஆகியோரின் நூல்களையும்  புகலிடப் பெண்கவிஞர்களின் கவிதைத் தொகுப்பான “மறையாத மறுபாதி” யையும் வெளியிட்டுள்ளது.

   கலைச்செல்வன் மற்றும் லஷ்மி ஆகியோரின் முயற்சியில் பிரான்சில் இருந்து வெளிவந்ததே ‘உயிர்நிழல்’ ஆகும். இவ்விதழும் எக்ஸில் போல இதழியலுக்குரிய கட்டமைப்புடன் அதிகமான வாசகர்களைச் சென்றடைந்த இதழாகும். 1998 இல் இருந்து 2012 வரை 35 இதழ்கள் வரை வெளிவந்துள்ளது. சிறுகதை, கவிதை, கட்டுரை, விமர்சனம், குறும்படம், ஓவியம், மொழிபெயர்ப்பு ஆகியவற்றையும் உள்ளடக்கி வெளிவந்தது.

   முல்லை அமுதனை ஆசிரியராகக் கொண்டு இலண்டனில் இருந்து ‘காற்றுவெளி’ அச்சிதழாக வெளிவந்தது. 16 இதழ்கள் வெளிவந்த நிலையில் தற்போது மின்னிதழாக வெளிவருகின்றது. தனியே நாடகம் தொடர்பான ஆற்றுகைக் கலைக்காக வெளிவருகின்ற ‘கட்டியம்’ சுவிஸ் தமிழ் நாடகக் கல்லூரியின் ஏற்பாட்டில் காலாண்டு ஆய்விதழாக வெளிவருகின்றது. இவ்விதழில் துறைசார்ந்த ஆய்வுக் கட்டுரைகள் இடம்பெற்றுள்ளன. மேற்குறித்தவை கலை இலக்கியம் தொடர்பாக அதிகம் கவனத்தைக் கோரிய இதழ்களாக அமைந்துள்ளன.

   கலை இலக்கியம் அரசியல் சமூகம் குறித்த இதழ்களின் வரிசையில் சிலவற்றைக் கவனப்படுத்தலாம்.

   1986 இல் மேற்கு ஜேர்மனியிலிருந்து ‘தமிழ் செய்திக் குறிப்பு’ 44 இதழ்கள் வரை தென்னாசிய நிறுவனத்தின் வெளியீடாக வந்தது. இதில் அதிகமும் இலங்கை தொடர்பான செய்திகள் தகவல்கள் மற்றும் அரசியல் சார்ந்த விடயங்கள் வெளியாகின. தமிழ் செய்திக் குறிப்பின் போதாமை குறித்தும் கலை இலக்கியங்களையும் உள்ளடக்கும் நோக்கங் கருதியும் பின்னர் ‘தூண்டில்’ என்ற பெயரில் இதழியலுக்குரிய கட்டமைப்புடன் இவ்விதழ் வெளிவந்தது. 

‘தூண்டில்’ 1988 ஜனவரி தொடக்கம் 1993 ஆம் ஆண்டுவரை 58 இதழ்கள் தொடர்ச்சியாக வெளிவந்து பல புதிய படைப்பாளிகளுக்குக் களம் அமைத்திருந்தது.  ஒரு வகையில் தமிழ்ச் செய்திக் குறிப்பின் தொடர்ச்சியாகவே ‘தூண்டில்’ வெளிவந்துள்ளது. “1986 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதத்திலிருந்து தென்னாசிய நிறுவனத்தின் ‘தமிழ் செய்திக் குறிப்பு’ மாதம் இரு முறையாக வெளிவந்தது. மேற்கு ஜேர்மனியில் அரசியல் தஞ்ச சட்டங்களைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்வதற்காகவும் வதந்திகளை நம்பிக் கொண்டிருந்தவர்கள் உண்மைச் செய்திகளை அறிந்து கொள்வதற்காகவுமே தமிழ் செய்திக் குறிப்பு ஆரம்பிக்கப்பட்டது. தொடர்ந்தும் தனியே செய்திகளை மட்டும் வெளியிடாமல் பயனுள்ள தகவல்களை அளிக்கும்  நோக்கத்திலும் பிடிப்பில்லாமல் இருப்பவர்களுக்கு ஆர்வத்தை ஏற்படுத்தும் ஆக்கங்களைத் தருவதற்காகவும் தமிழ் செய்திக் குறிப்பு ‘தூண்டில்’ என்ற சஞ்சிகையாக மாறுகிறது.” (ஆசிரியர் குறிப்பு, தூண்டில் இதழ் 1)

   பார்த்திபனின் ‘கனவை மிதித்தவன்’ தொடர்கதையின் 25 அத்தியாயங்கள் தமிழ் செய்திக் குறிப்பில் வெளிவந்தது. 26 ஆவது அத்தியாயம் தூண்டில் 1 ஆவது இதழிலிருந்து வெளியாகியது. அதேபோல் தமிழ் செய்திக் குறிப்பில் வெளிவந்த விடயதானங்களுக்கும் தூண்டிலில் ஒரு பகுதி ஒதுக்கப்பட்டு அதன் தொடர்ச்சி பேணப்பட்டது ‘தமிழ் செய்திக் குறிப்பு’ ஆரம்பத்தில் அரசியல் குறித்த கட்டுரைகளுக்கு முன்னுரிமை கொடுத்தாலும் பின்னர் வெளிவந்த ‘தூண்டில்’ சஞ்சிகை கலை இலக்கியம் குறித்த படைப்புக்களுக்கு முதன்மையளித்தது.

கனடாவிலிருந்து ‘தாயகம்’ 1989 ஜீலையிலிருந்து 1995 மே வரை ஆறுவருடம் தொடர்ச்சியாக வெளிவந்தது. 1989 இல் பத்திரிகையாகவும் 1993 இல் இருந்து சஞ்சிகைக்குரிய வடிவமைப்பிலும் வெளிவந்துள்ளதாக “கனடாத் தமிழ் இலக்கியத்தில் தாயகத்தில் பங்களிப்பு” பற்றி கூர் இதழில் எழுதிய கட்டுரையில் வ. ந கிரிதரன் இவ்விதழ் பற்றி விரிவாகக் குறிப்பிட்டுள்ளார். இ. ஜோர்ஜ் குருதேவ் இவ்விதழின் ஆசிரியராக இருந்துள்ளார். இவ்விதழ் கலை இலக்கியம் சமூகம் அரசியல் குறித்த உள்ளடக்கங்களைக் கொண்டமைந்து ‘உண்மைத் தேடி’ என்ற தாரக மந்திரத்துடன் வெளிவந்தது. ஈழத்து அரசியல் தொடர்பான கட்டுரைகளை அதிகம் வெளியிட்ட இதழாகவும் இது கருதப்படுகிறது. கலாமோகனின் குறுங்கதை வடிவமாகிய ஜெயந்தீசன் கதைகளும் வ.ந கிரிதரனின் ஆரம்பகாலத் தொடர்கதைகளும் இவ்விதழில் வெளிவந்தனவாகும். புகலிடப்பரப்பிலிருந்த அதிகமான படைப்பாளிகள் இவ்விதழில் எழுதியுள்ளனர்.

    நோர்வேயில் இருந்து சுவடுகளும் இதேபோன்று 72 இதழ்கள்வரை வெளிவந்த ஆரம்பகாலச் சஞ்சிகையாகும். இதில் ஆதவனின் ‘மண்மனம்’ நாவல் தொடர்கதையாக வெளிவந்தது. கலை இலக்கிய சமூக பொருளாதார விஞ்ஞான மாத இதழாகிய ‘ஏலையா’ ஒபகௌசன் தமிழர் ஒன்றியத்திற்கு ஊடாக வெளிவந்துள்ளது. ஏலையா நூற்றுக்கும் அதிகமான இதழ்கள் வெளிவந்துள்ளதாக அறியமுடிகிறது.  1990 இல் வெளிவந்த சுமைகள் 9 இதழ்கள் வரை வெளிவந்தது. கலை இலக்கிய அரசியல் கட்டுரைகளோடு அறிவியற் கட்டுரைகளையும் கொண்டமைந்துள்ளது.

    அதிகமும் அரசியல் சார்ந்த கருத்து நிலையினை வெளிப்படுத்திய இதழ்கள் சிலவற்றை நோக்குவோம். நெதர்லாந்திலிருந்து வெளிவந்த ‘அ.ஆ.இ’ என்ற அரசியல் ஆய்வு காலாண்டிதழ் 1989 இல் இருந்து வெளிவந்தது. இதில்; சிவசேகரத்தின் புனிதமாக்கப்படும் அராஜகம், என். சண்முகரத்தினத்தின் தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டம் சில சவால்கள், பி. சரவணமுத்துவின் இலங்கை : சிங்கள – தமிழ் இனமோதல், தயபால திராணகமவின் இலங்கையில் இராணுவமற்ற அரசியல் ஆகியன மொழிபெயர்க்கப்பட்டு வெளிவந்த அரசியற் கட்டுரைகளாகும். லோகா, தேவகி ராமநாதான்,  சாள்ஸ், பொ. கருணாகரமூர்த்தி, கலைச்செல்வன், ராஜேஸ்வரி பாலசுப்பிரமணியம், கலாமோகன், சுகன், ந. சுசீந்திரன் ஆகிய ஒன்பது படைப்பாளிகளின் சிறுகதைகளைத் தாங்கி புகலிடச் சிறுகதைச் சிறப்பிதழையும் ‘அ.ஆ.இ’ இதழ் வெளிக்கொண்டு வந்தது. முதலில் கையெழுத்தில் எழுதி பிரதி செய்யப்பட்டு வெளியிடப்பட்ட இவ்விதழ்; பின்னர் கணனி அச்சிலும் வெளிவந்தது.

   ‘வடு’ சமூக நோக்கங்கருதிய கருத்தியலை வலியுறுத்தி வெளிவந்த இதழாகும். “புலம்பெயர் சூழலில் எத்தனையோ பத்திரிகைகள் சஞ்சிகைகள் வந்தன. நின்று போயிருக்கின்றன. ஆனால் இலங்கையில் உள்ள சாதிக் கட்டுமானங்களை அதனுடைய தாக்கங்களை கொந்தளிப்புகளை வெளிப்படுத்துவதற்கு ஒரு தனித்துவமான சஞ்சிகை வரவில்லை என்றபோதுதான் தலித் சமூக மேம்பாட்டு முன்னணியினால் நாங்கள் ‘வடு’வைக் கொண்டு வருகின்றோம். இதை உலகெங்கும் உள்ள தலித் மக்களிடம் கொண்டு செல்வதற்கான முயற்சியில் இருக்கிறோம். இதை மிகவும் எளிமையாகக் கொண்டு வருகிறோம். இதில் பெரிய இலக்கியத் தரமோ தத்துவார்த்தத் தர்க்கங்களோ இல்லை. தலித் மக்களுடைய உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துவதாகவும் அவர்கள் சாதாரணமாக படித்துப் புரிந்து கொள்ளக்கூடிய வகையிலும் கொண்டு வருகிறோம்” (தேவதாசன், உயிர்நிழல், இதழ்30) இந்தக் கூற்று வடுவின் நோக்கத்தை மிகக் தெளிவாக எடுத்துரைக்கின்றது.

   சுவிஸில் இருந்து வெளிவந்த ‘மனிதம்’ 1987 இல் இருந்து 30 இதழ்கள் வரை வெளிவந்தது காத்திரமான விமர்சன பூர்வமான அரசியல் கட்டுரைகள் மட்டுமன்றி கலை இலக்கியங்கள் குறித்த படைப்புக்களும் இதில் வெளிவந்தன.

   மௌனம், உரைமொழிவு, பனிமலர், சஞ்சீவி, பறை, கூர் ஆகியனவும் சிற்றிதழுக்குரிய கட்டமைப்புடன் விரிவான விமர்சனக் கட்டுரைகளையும் ஆய்வுக் கட்டுரைகளையும் புனைவெழுத்துக்களையும் வெளிக் கொண்டு வந்துள்ளன.

  புலம்பெயர்ந்தவர்கள் மத்தியிலிருந்து முதலில் வெளிவந்த ‘தமிழ்முரசு’ இதழும் ஆரம்பத்தில் அரசியல் இதழாகத்தான் தன்னை வெளிக்காட்டியிருந்தது. இது 1981 நவம்பரில் இருந்து 72 இதழ்கள் வரை வெளியாகியுள்ளது. ஈழத்து இனமுரண்பாடு, விடுதலைப் போராட்டம் மாத்திரமன்றி ஒடுக்குமுறைக்குள்ளான ஏனைய நாடுகளின் விடுதலைப் போராட்டங்கள் குறித்த கட்டுரைகளையும் உள்ளடக்கியிருந்தது.  

   ‘இரவல் தூண்டில்’ அதிகமும் இலங்கை அரசியல் குறித்த விடயங்களையும் பத்திரிகையில் வெளிவந்த தாயகம் தொடர்பான தகவல்களையும் தாங்கி வெளிவந்தது. ஆக்கங்கள் கையெழுத்தில் எழுதப்பட்டும் பத்திரிகைச் செய்திகள் கத்தரிக்கப்பட்டும் ஒளிப்படப்பிரதியாக வெளிவந்தது. இதே அமைப்பில் நெதர்லாந்தில் இருந்து ‘தமிழ்ஒளி’ ‘செய்திக் கதிர்’ ஆகியனவும் வெளிவந்தன.

   ‘சமர்’ பிரான்சிலிருந்து ரயாகரனை ஆசிரியராகக் கொண்டு வெளிவந்த இதழாகும். அரசியல்சார்ந்த கட்டுரைகளுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து அரசியல் தத்துவார்த்த புரட்சிகர விமர்சன ஏடாக 2002 வரை 32 இதழ்கள் வந்துள்ளது. இது தவிர ‘அரசியல் பொருளாதார கலாசார இதழாக’ வெளிவந்த ‘புதுமை’ சஞ்சிகையும் நீண்ட காலம் தொடர்ச்சியாக வெளிவந்தது.

   ‘உயிர்ப்பு’ 1993 இல் இருந்து வெளிவந்தது. அதிகமும் அரசியல் இதழாகவே தன்னை வடிவமைத்துக் கொண்டது. தேசியவாதம், இலங்கையில் தேசங்களின் உருவாக்கம், மார்க்சியம் முதலான விடயதானங்களையும் அதிகம் கவனத்தில் குவித்தது. பிரான்சில் இருந்து சபாலிங்கத்தின் முயற்சியில் எரிமலையும் உமாகாந்தனின் முயற்சியில் தமிழ்முரசும் வெளிவந்தன. இவ்விதழ்கள் அதிகமும் அரசியல் சார்ந்த கட்டுரைகளைத் தாங்கி வெளிவந்தன.

   அரசியற் கட்டுரைகள் மட்டுமன்றி கோட்பாடு சார்ந்த காத்திரமான கட்டுரைகளையும் கொண்டனவாக கனடாவில் இருந்து வெளிவந்த ‘அறிதுயில்’,  ‘வியூகம்’ ஆகியன அமைந்துள்ளன.  தேசியவாதம், பெண்ணியம், விடுதலைப் போராட்டம், ஈழத்து வளங்கள் ஆகியன குறித்து இவ்விதழ்கள் அமைந்துள்ளன.

   பெண்கள் சார்ந்து வெளிவந்த இதழ்களைப் பொறுத்தவரையில் சக்தி, கண், ஊதா, நமது குரல் ஆகிய சஞ்சிகைகளைக் குறிப்பிடலாம். தமிழ்ச்சூழலில் பெண்களின் படைப்புக்களை ஒன்று சேர்க்கவும் பெண்களின் பிரச்சினைகளுக்குக் குரல் கொடுக்கவும் இவ்விதழ்கள் பங்காற்றியுள்ளன.

   “15 வருடங்களுக்கு முன்னர் மேற்கு ஐரோப்பாவில் பல மாற்றுக் கருத்துக்களைக் கொண்ட சஞ்சிகைகள் வெளிவந்தன. அவற்றில் பெண்களும் எழுதினார்கள். அநேகமான சஞ்சிகைகளில் பெண்களாலும் ஆண்களாலும் பெண்ணியக் கருத்துக்கள் முன்வைக்கப்பட்டன. விவாதிக்கப்பட்டன. பிரான்சிலிருந்து ‘கண்’ என்ற பெண்கள் சஞ்சிகை முதலில் கொண்டு வரப்பட்டது. இது பெண்களை ஆசிரியர் குழுவாகக் கொண்டிருந்தது. தொடர்ந்து ஊதா, பெண்கள் சந்திப்பு மலர், சக்தி போன்ற பெண்களால் உருவாக்கப்பட்ட சஞ்சிகைகளும் இன்னும் ‘மறையாத மறுபாதி’, ‘புது உலகம் எமை நோக்கி’, ‘ஊடறு’ போன்ற தொகுப்புக்களும் வெளிவந்தன. புகலிட வாழ்வு, பெண்ணியம், விளிம்புநிலை மாந்தர்கள், தமிழ் அரசியல் குறித்த படைப்புக்கள் தாங்கிய தொகுப்புக்களாக இவை தம்மை இனங்காட்டின.” (றஞ்சி, உயிர்நிழல், இதழ் 22)

  ‘கண்’ பிரான்சில் இருந்து 1986-1990 வரை 13 இதழ்கள்வரை வெளிவந்த இதழாகும். இதில் பெண்விடுதலை மற்றும் பெண்களுக்குப் பயனளிக்கக்கூடிய கட்டுரைகளுடன் படைப்புக்களும் வெளிவந்தன. இது பெண்விடுதலையை முன்னிறுத்தி பிரான்சில் இருந்து வெளிவந்த ஒரேயோரு சஞ்சிகை எனக் கருதப்படுகிறது. இவற்றைவிட பெண்கள் சந்திப்பு மலர்களும் பல்வேறு இணையத் தளங்களும் பெண்களின் படைப்புக்களுக்கு களம் அமைத்தன. எனினும் ஏனைய இதழ்களிலும் பெண்களின் பங்களிப்பு அதிகமாகவே இருந்துள்ளது.

     ஈழத்து இலக்கியப் புலத்தில்கூட மிகவும் நலிந்து போன துறையாக இருப்பது சிறுவர் இலக்கியம் சார்ந்த துறையாகும். ஜேர்மனியில் இருந்து 1990 இல் ‘மண்’ என்ற சஞ்சிகை வெளிவந்தது. ஒரு வருடம் கையெழுத்துச் சஞ்சிகையாகவும் பின்னர் 23 வருடம் அச்சிதழாகவும் வெளிவந்தது. இந்த இதழ் அதிகமான சிறுவர்களைச் சென்றடைந்ததாகக் குறிப்பிடப்படுகிறது. இதேபோல் பிரான்சில் இருந்து ‘பரிசு’ என்ற இதழ் 1999 இல் இருந்து பத்மா இளங்கோவனை  ஆசியராகக் கொண்டு வெளிவந்தது. லண்டனிலிருந்து வெளிவந்த ‘தேம்ஸ்’, ஜேர்மனியிலிருந்து வெளிவந்த ‘சிறுவர் அமுதம்’ அவுஸ்திரேலியாவிலிருந்து வெளிவந்த ‘பாரதி சிறுவர் இதழ்’ ஆகியன சிறுவருக்காக வெளிவந்தன. கலைச் செயற்பாடுகளில் நாடக முயற்சிகள் சிறுவருக்கான ஒலி ஒளிப்பேழைகள் அதிகம் வெளிவருவதாக அறியமுடிகிறது. ஆனால் சஞ்சிகை முயற்சியைப் பொறுத்தவரையில் இத்துறை மேலும் வளர்த்தெடுக்க வேண்டிய நிலையில் உள்ளது. 

   ஆன்மீக இதழ்களைப் பொறுத்தவரையில் நெதர்லாந்தில் இருந்து 1988 இல் வெளிவந்த ‘சமநீதி’ இதழில் மதசார்பு, சமநீதி, சமூக சீர்திருத்தம் முதலான கருத்துக்கள் உள்ளடங்கியிருந்தன. இது இரண்டு இதழ்களுடன் நின்றுவிட்டது. ஆத்மஜோதி, அன்புநெறி,  ஆலயமணி ஆகியனவும் மேற்குறித்த ஆன்மீக இதழ்களாக கனடாவில் இருந்து வெளிவந்தன. ‘கலசம்’ லண்டன் சைவமுன்னேற்றச் சங்கத்தின் வெளியீடாக 1993 இல் இருந்து வெளிவருகிறது. இதுவரை 102 இதழ்கள் வெளியாகியுள்ளன. சமயம் சார்ந்த காத்திரமான கட்டுரைகளைக் கொண்டமைந்துள்ளது.  மொழி சமயம் சார்ந்து பிரான்சில் இருந்து ‘கதிர்’ இதழும் வெளிவந்தது. ஆலயங்கள் சார்ந்து சஞ்சிகைகளும் ஆண்டு மலர்களும் வெளிவருகின்றன.

    பல்சுவை இதழ்கள் என்ற வகைப்பாட்டுக்குள் அதிகமும் கலை இலக்கியம் பண்பாடு மட்டுமன்றி பொழுதுபோக்கு அம்சங்களுக்குரிய விடயதானங்களையும் உள்ளடக்கிய சில இதழ்களையும் கருத்திற் கொள்ளமுடியும்.

    பெரியோரிடத்தும் இளையோரிடத்தும் வாசிப்பைப் பரவலாக்கும் பொருட்டு பொழுதுபோக்கு விடயங்களையும் உள்ளடக்கி வேறு பல இதழ்களும் வந்துள்ளன. வெகுஜன வாசிப்பை ஊக்குவிக்கும் பொருட்டு ‘உலகத் தமிழோசை’, ‘உலகத் தமிழ்’ ஆகிய இதழ்களைக் குறிப்பிட முடியும். வெற்றிமணி வெளியீடாக வந்த கலை கலைசார இதழாகிய ‘அபிநயா’, ‘ஓவியா’ ஆகியவற்றையும் குறிப்பிடலாம். தமிழ்ப்பண்பாடு சார்ந்து கனடாவில் இருந்து ‘உலகத் தமிழர் குரல்’ வெளிவந்தது. டெனிஸ் – தமிழர் தோழமை ஒன்றியத்தின் ஊடாக டென்மார்க்கிலிருந்து வெளிவந்த ‘செய்திக் கோவை’ 12 இதழ்கள் பார்க்கக்கிடைத்த வகையில் அதிகமும் இருமொழித் தொடர்பூடகமாகப் படைப்புக்களை வெளிக்கொண்டு வந்திருக்கிறது. இலண்டனில் இருந்து ‘தமிழ் உலகம்’ என்ற இதழ் சிறுகதை, தொடர்கதை, நாடகம், அரங்கியல், முதலான இலக்கியப் பக்கங்களுடன் பல்சுவை அம்சங்களையும் உள்ளடக்கி வெளியாகியது.

    ஆரம்பத்தில் புகலிடச்சூழலில் அமைப்பாகச் சேர்ந்து செயற்படமுடியாத நிலையிலே தமது கருத்துக்களையும் எதிர்காலச் செயற்பாடுகளையும் பகிர்ந்து கொள்வதற்காகவே புகலிடத்தில் இத்தனை இதழ்களை உருவாக்கியுள்ளனரெனக் கருதமுடிகிறது. இதனாலேயே சஞ்சிகைகள் மிக அதிகமாக வெளிவந்த 90களை ‘புகலிட இலக்கியத்தின் பொற்காலம்’ என்று கலைச்செல்வன் குறிப்பிடுகிறார். ஆனால் 95 இன் பிற்பாடு இந்த நிலை மெல்ல மாற்றமடைகிறது. “முக்கியமாக சபாலிங்கம் கொலை நிகழ்த்திய அச்சுறுத்தல், ஈழத்து நிலைமைகள் குறித்து, அரசியல் அபிப்பிராயம், கருத்துச் சொல்வதை அச்சுறுத்தியது. பலரை சுயதணிக்கை செய்ய வைத்தது. பலர் எழுதுவதையே விட்டுவிட்டனர். சிலர் சஞ்சிகைகளையே விட்டுவிட்டனர். இந்நிலைமையானது இறுதியில் நமது அரசியலில் பிரக்ஞை கொள்ளாத நிலைமையை உருவாக்கியது.இறுதியில் பெரிதும் ஈழத்து அரசியல் நிலைமை போன்றன தவிர்க்கப்பட்டு எப்போதாவது இடையிடையே நோகாமல் சொல்லும் போக்கே காணப்பட்டு வருவதை அவதானிக்க முடிகிறது. விடுபட்டுப்போன இந்த வெற்றிடத்தை நிரப்பியது உலகமயமாதல், பின்நவீனத்துவம் போன்றவையாகும்.” (கலைச்செல்வனின் பிரதிகள், ப 246) மேற்படி இந்த நெருக்கடி நிலையிலேயே இதன் அடுத்த கட்டமாக இணையவெளியில் படைப்புக்களைக் கொண்டுவரும் நிலை ஏற்படுகிறது. (இது தொடர்பில் “இலத்திரனியற் சூழலில் புகலிடச் சிற்றிதழ்கள்” - சு. குணேஸ்வரன், புனைவும் புதிதும் 2012 என்ற நூலில் வாசிக்கலாம்)

இதழ்களின் இன்றைய நிலை

    புகலிடத்திலிருந்து வெளிவந்த பெரும்பாலான இதழ்கள் பல்வேறு காரணங்களால் நின்றுவிட்ட பிறகு தற்போது சில இதழ்களே வெளிவருகின்றன. காலம், ஆக்காட்டி, சிறுகதை மஞ்சரி, இலக்கிய வெளி. காவோலை. தமிழோசை. இளவேனில். எதிரொலி. கலசம் முதலான சில இதழ்களே தற்காலத்தில் வெளிவருகின்றன. முதலில் அச்சிதழ்களாக வெளிவந்தவை பின்னர் இணைய இதழ்களாக (e-journals/ e- zines) வந்தன. பதிவுகள், தாய்வீடு, நடு, ஊடறு, காற்றுவெளி, தமிழ் ஓர்தேர்ஸ், அக்கினிக்குஞ்சு, தமிழ்முரசு, தேசம்.கொம், அகழ்  முதலான இணையத் தளங்களிலும் (website) புலம்பெயர்ந்தவர்கள் தொடர்ந்து எழுதி வருகின்றனர். இவை தவிர எழுத்தாளர்கள் தமது இணையத்தளங்களிலும் வலைப்பதிவுகளிலும் (blogspot)  எழுதி வருகின்றனர்.

        இதழ்களின் வருகை குறைந்தமைக்கு பல்வேறு காரணங்கள் இருந்தாலும் முதன்மையாக “ஒரு சஞ்சிகையை நடத்துவதற்குப் போதிய நிதிவசதி மட்டுமல்ல, பல்வேறு சிந்தனை கொண்ட படைப்பாளிகளின், வாசகர்களின் ஏகோபித்த ஆதரவைப் பெறுவதும் குழுநிலை அரசியலுக்கு அப்பால் தரமான வாசகர் சமூகம் ஒன்றையும் படைப்பாளிகளையும் சுதந்திரமான சூழலில் உருவாக்கி வளர்த்துச் செல்வதும் இலகுவான காரியம் அல்ல. இன்றைய கனடிய தமிழ்ச் சூழலில் தமிழ்ச் சஞ்சிகைகளைத் தொடர்ந்து நடத்துவது மிகச் சிரமமான காரியமாக இருப்பதற்கும் தோன்றும் வேகத்தில் அவை நின்று போவதற்கும் இவையும் காரணங்கள் என்பதை ஒப்புக்கொண்டே ஆகவேண்டும்” (க.நவம், ஈழத்துப் புலம்பெயர் இலக்கியம், ஞானம் சிறப்பிதழ் 175) என்ற  கருத்து சான்றாக அமைகின்றது. 

        நாடுகள் வாரியாக இத்தனை சஞ்சிகைகள் தோற்றம் பெற்றாலும் சில ஓரிரு இதழ்களுடன் தமது பயணத்தை முடித்துக் கொண்டன. இன்னுஞ்சில இதழ்கள் தசாப்தங்கள் கடந்தும் வெளிவந்துள்ளன. இவை எல்லாவற்றுக்கும் நிதி, விடயதானம், குறித்த கருத்தியல், வெளியிடும் அமைப்பு, தனிநபர் அர்ப்பணிப்பு ஆகியன செல்வாக்குச் செலுத்துவதாகக் கருதலாம்.

முடிவுரை

    புகலிடச்சூழலில் வெளியாகிய சஞ்சிகைகளின் ஊடாக சில சாதனைகள் நிகழ்த்தப்பட்டிருப்பதை இவ்விடத்தில் மனங்கொள்ளுதல் வேண்டும். புதிய படைப்பாளிகளை உருவாக்கியமை, ஈழப் படைப்புக்களின் தொடர்ச்சி பேணப்பட்டமை, தமிழ்ச் சூழலுக்குப் புதிய களங்களையும் அவை தொடர்பான எழுத்துக்களையும் முன்வைத்தமை, ஈழத்து மண்ணும் வாழ்வும் புதிய நோக்குநிலையில் பதிவு பெற்றமை, புதிய உணர்வு உள்வாங்கல்கள் புதிய எழுத்து வடிவங்களின் ஊடாகப் பதிவு பெற்றமை,  அரசியற் செயற்பாடுகள் பெண்ணிலைவாதக் கருத்துக்கள் தலித்தியம் முதலானவை அடுத்த கட்டத்திற்கு நகர்ந்தமை முதலானவற்றை புலம்பெயர்ந்தோரின் இதழ்களே  அதிகமும் வெளியே கொண்டு வந்தன.

    எனவே, வெளிவந்த இதழ்கள் தொடர்பான விரிவான ஆய்வினை எதிர்காலத்தில் நிகழ்த்தும்போது புலம்பெயர்ந்தவர்களின் ஆரம்பகால இலக்கியச் செயற்பாடுகளையும் ஈழத்திலக்கியத்தின் தொடர்ச்சியான போக்கையும் இனங்கண்டு தெளிவுபடுத்த முடியும். இலங்கைத் தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் இன்று வரையும் உள்ள இலக்கிய வரலாற்று இடைவெளிகள் மீளவும் மீளவும் இந்த நூற்றாண்டிலும் தொடராமல்  காப்பதற்கு இவை தொடர்பான ஆவணப் பதிவுகளும் ஆய்வு முயற்சிகளும் வழிசமைக்கக்கூடும்.

    எதிர்காலத்தில் இதழியல் சார்ந்து செய்யக்கூடிய செயற்பாடுகள் சிலவற்றை கவனத்திற் கொள்ளலாம். 

1. தனித்தனி இதழ்களைத் தொகுத்தலும் பதிப்பித்தலும்.
2. இதழ்கள் தொடர்பான தனித்தனி ஆய்வுகளை மேற்கொள்ளுதல்.
3. துறைசார்ந்து படைப்புக்களைத் தேர்ந்தெடுத்துத் தொகுத்தல்.
4.புலம்பெயர்ந்தவர்களின் ஆரம்பகாலப் படைப்புக்களில்  வெளிப்படு  கின்ற புதிய அனுபவங்களை தமிழ் இலக்கியத்தில் முன்வைத்தல்.
5. அரசியல் விமர்சனம், தமிழ் அடையாளம், படைப்புக்களின் வடிவ மாற்றம் ஆகியவற்றை இனங்கண்டு முன்வைத்தல்.

    மேற்குறித்தவற்றை புலம்பெயர்ந்தோரின் இதழியல் சார்ந்து செயற்படுத்தும்போது ஈழத்தமிழரின் புலம்பெயர் இலக்கிய முன்னெடுப்பில் இதழ்களின் பங்கும் பணியும் மிகத் தெளிவாகப் புலப்படும் என்று கூறலாம்.

நன்றி :ஜீவநதி, ஈழத்து இலக்கியச் சிற்றிதழ்கள் சிறப்பிதழ் 2022

---