காலவெளியைக் கடக்கும் கதைகள்

தேவகாந்தனின் ‘சகுனியின் சிரம்’ தொகுப்பை முன்வைத்த பார்வை

- சு. குணேஸ்வரன்

 

'நிதானமாக என்ஜினை பகுதி பகுதியாகக் கழற்றி வைப்பதுபோல, தன் நடத்தையின் கூறுகளை கழற்றிவைத்து, தன் வாழ்வைப் பாதித்த புள்ளியை அவர் அடையாளம் காணமுனைந்தார்.' - இது 'சகுனியின் சிரம்' கதைப்பிரதியில் பாத்திரம் ஒன்றைப் பற்றிய தேவகாந்தனின் கூற்றாகும். இதனை ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட பல கதைகளுக்குப் பொருத்திப் பார்க்கலாம். இத்தொகுதியில் சிவகாமி நானுன் சிதம்பரனே, தரிசனம், விடுகதை, நாகமணி, காலாதீதம், முப்பது ஆண்டுகள் பிந்திப் பெய்த மழை, விளாத்தி நிலம், சகுனியின் சிரம், யாவினும் ஆகிய கதைப்பிரதிகள் அமைந்திருக்கின்றன. காலவெளியைக் கடந்துபோன நினைவுகளை மீட்டுப்பார்த்தல், வழிவழியாக வந்த அடையாளத்தைத் தேடுதல், தமது சுயநலத்திற்காக மற்றவரைப் பலியிட்ட மனிதர்கள் குறித்த கேள்விகளை எழுப்புதல் ஆகியவற்றை சரடாகக் இக்கதைகள் கொண்டுள்ளன.

காலவெளியைக் கடந்துபோன நினைவுகளை மீட்டுப்பார்க்கும் கதைகளாக முப்பது ஆண்டுகள் பிந்திப்பெய்த மழையும்  காலாதீதமும் அமைந்துள்ளன. இவற்றை ஒருவகையில்  காமம் வற்றி வடிந்துபோன கதைகள் என்றும் கூறலாம். புகலிட வாழ்விலிருந்து இடையீடாக ஊருக்கு வந்துபோன சிவம் மற்றும் ஊரில் கணவனால் கைவிடப்பட்ட அல்லியின் கதை இங்கு சொல்லப்படுகிறது. உணர்ச்சிகள்  பொசுங்கிப்போன வாழ்வு சிவத்தினுடையது. நிராகரிக்கப்பட்ட வாழ்வு அல்லியுடையது. இருவரின் உணர்வுக் கோலங்களும் சந்தித்த தருணங்களை மெல்லிய மழைச்சாரலின் தூறலாக தேவகாந்தன் சொல்கிறார்.

சொல்லும் முறையாலும் மெல்லுணர்வுகளைத் தீண்டும் வார்த்தைகளாலும் கதை கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளது. கதைத்தலைப்பும் கதையின் முடிவும் வாசகரிடம் கொடுப்புக்குள் சின்னச் சிரிப்பை வரவழைக்கக்கூடியன.

இளவயதில் காதலர்களாக இருந்தவர்கள், அவர்களின் பிள்ளைகள் வளர்ந்து பெரியவர்களான பின்னர் சந்திக்கின்றனர். அவளுடன் சிலவற்றை ஆசுவாசமாகக் கதைக்கவேண்டும் என்று அவன் ஆசைப்படுகிறான். அவள் வீட்டுக்கு அழைத்துச் செல்கிறாள். 'கம்பஸில இருக்கேக்கையே நல்லாய் தண்ணிபோடத் துவங்கிட்டாய்தானே? என்ன வேணும் குடிக்க?' என்கிறாள். காலவெளியை மனத்தால் கடந்த அவரால் உடலால் கடக்க முடியுமா? கனவுகளையே மறந்த உடலில் நனவின் வீறு நின்றிருக்குமா? தான் இட்டிருப்பது ஒரு வேஷமென்பது அவருக்குமா புரியாது?  அவன் கூறுகிறான். 'ஏலுமெண்டா ஒரு வெறுங்கோப்பி தா, சீனி போடாமல்' இது காலாதீதத்தில் வருகின்றது.

‘முப்பது ஆண்டுகள் பிந்திப் பெய்த மழை’யிலும்,  அங்கிள் உங்களுக்கு மழை பிடிக்கும் எண்டீங்கள் இப்ப மழை பெய்யுது என்று நடுச்சாமத்தில் எழுப்பியபோது எரிச்சலுடன் அவனிடமிருந்து அலுத்த வார்த்தைகள் அறையுள்ளிருந்து வெளிக்கிட்டன. 'மழையாம் மழை... இப்ப பெய்ஞ்சென்ன, பெய்யாம விட்டென்ன?' ஒரு குழந்தையின் அழுகுரலாய் அது அவள் செவியில் ரூபம் மாறி ஒலித்தது. இரண்டு கதைகளிலும் உணர்வைத் தொற்றவைக்கக்கூடிய வார்த்தைகளை தேவகாந்தன் கொண்டு வந்திருப்பார். காலவெளியை மனத்தால் கடந்த அவர்களால் உடலால் கடக்க முடியவில்லை என்பதைத்தான் இவ்விரண்டு கதைகளும் காட்டுகின்றன.

இதேபோல் ‘விடுமுறை’ என்ற மற்றொரு கதையிலும் பால்ய வயது நினைவு மீட்டல் இருக்கிறது. சில மனிதர்களுடைய வாழ்க்கை ஒரு புதிர்போலவே அமைந்திருக்கும். சிலவேளைகளில் அவற்றுக்கு விடை காணமுடியாது. விடை தெரிய வருபோது அவர்களின் வாழ்வு இற்றுப்போனதாக ஆகிவிடுகின்றது. கடந்துபோனவை போனவைதான். அவற்றை மீளவும் நினைக்க மட்டுமே முடியும் என்று 'இனி நினைந்திரக்கமாகின்று...' என்ற சங்கப் புறப்பாடல் கூறுவதுபோல் அமைந்துவிடுகிறது.

அடையாள அழிப்பு, வழிவழியான கையளிப்புகளை மறுக்கும் செயற்பாடு ஆகியவற்றுக்கு எதிரான கருத்துக்கள் காலத்துக்குக் காலம் பலராலும் வலியுறுத்தப்படுவனதான். ஆரம்பகால வன்னிக் குடியிருப்புகள், வழிபாட்டு நடைமுறைகள் ஆகியவற்றைக் கூறுகின்ற ‘நாகமணி’, ‘தரிசனம்’ ஆகிய கதைகளை இவற்றோடு பொருத்திப் பார்க்கலாம். ஒரு வகையில் மரபு, நம்பிக்கை, தொன்மம், அடையாளம் சார்ந்தவையாக அவை அமைந்துள்ளன.

நாகமணி என்ற கதையில் பாரம்பரிய தமிழ் வைத்தியமுறை சொல்லப்படுகிறது. அக்காலத்தில் மிகத் தேவையாக இருந்த விஷகடி வைத்தியமும் அதனுடன் சார்ந்த வாழ்வுமுறைகளும் கூறப்படுகின்றன.  பாட்டன் வழியிருந்து பெற்றுக்கொண்ட கதைமரபுகள் இங்கு மீள நினைவூட்டப்படுகின்றன. நாகபாம்பு, நாகமணியைக் கக்கிவிட்டு அதன் வெளிச்சத்தில் இரைதேடும் என்பது பற்றிய கதை இங்கு சொல்லப்படுகிறது.

அதிஷ்டமாக நாகமணி ஒன்று கிடைத்தால் என்னவெல்லாம் செய்யலாம். எப்பொழுதும் நிறைவேறாத, நிறைவேற்ற முடியாத விரும்பங்களுடன் மிகவும் மட்டுப்படுத்தப்பட்ட பொருளாதாரத்துடன் வாழ்க்கையோட்டுபவர்களுக்கு எழக்கூடிய நியாயமான ஆசைதான். 'இரண்டு மனைவியரும், நான்கு பிள்ளைகளும் வாழ்ந்துகொள்ள ஒரு பெரிய வீடு;  வேண்டிய அணி மணிகள்;  மீதியில்  கொஞ்சத்தை சொந்தங்களுக்கு  உதவலாம்; இன்னும் கொஞ்சத்தை ஊருக்கும் உதவமுடியும்..' கிட்டத்தட்ட சோமசுந்தரப் புலவரின் 'பவளக்கொடி' பாடல் போலத்தான். மிக எளிய வாழ்வு வாழும் மாந்தர்களின் விருப்பங்கள்தான் இவை. அந்த ஆசைகள் நிறைவேறினவா என்பதுதான் கதை.

‘தரிசனத்தில்’ வன்னிப் பெருநிலப் பரப்பில் இடம்பெற்ற குடியேற்றங்கள், விளைநிலங்களின் பயனாக இடம்பெற்ற கிராமிய வழிபாடு பற்றிக் கூறப்படுகிறது. இங்கு மக்களின் வழிவழியான வழிபாட்டு மரபு சொல்லப்படுகிறது. காடுகள் திருத்தப்பட்டு பயிர் செய்வதற்கு ஏற்ற நிலங்கள் ஆக்கப்படுகின்றன. படையலை ஏற்க வன்னித் தெய்வம் நாகத்தில் ஊர்ந்து வந்ததை பக்தர்கள் கண்ட காட்சியாக விரிகிறது கதை. நம்பிக்கையும் வழிபாடும் மக்களின் தொன்மையான வாழ்வும் வழிவழி வந்ததற்கு அடையாளம் இதுபோன்ற கதைகள்தான்.

இன்றைய நிலையில் இக்கதைகளை வேறொரு விதமாகப் புரிந்து கொள்ள வழிவகுக்கிறார் தேவகாந்தன். இந்த நிலங்கள் எமது மக்களின் பூர்வீகமானவை. அந்நிலங்கள் மக்களின் ஆட்சியுரிமைக்கு உரியவை, அங்கு மக்கள் தங்களுக்குரிய பண்பாட்டு மரபுகளுடன் வாழ்ந்தவர் - களென்ற சமூக இயங்கியல் சொல்லப்படுகிறது.

அதிகாரத்தில் இருப்பவர்களின் அநுசரனையோடு அந்த நிலங்களைக் கைப்பற்றுவது மட்டுமன்றி வழிவழியான நம்பிக்கைகளையும் மறுத்து புதிய அடையாளங்களை உருவாக்குபவர்களிடம் கேள்வி கேட்பனவாக இக்கதைகளை வாசிப்புக்கு உட்படுத்த முடியும்.

'சொற்கள் சுருண்டு சுருண்டு காற்றிலேறி கோயிற் சூழலெங்கும் அலைந்து திரிந்தன.' 'உலையேறிய வளந்தடுப்புகளில் தீயின் மஞ்சள் கிரணங்கள் விசிறத் தொடங்கின.' முதலான எடுத்துரைப்புகள் ஈடுபாட்டுடனான வாசிப்பைத் தூண்டக்கூடியன.

தமது சுயநலத்திற்காக மற்றவரைப் பலியிட்ட மனிதர்கள் குறித்த கேள்விகளை எழுப்பக்கூடிய கதைகளையும் தேவகாந்தன் இத்தொகுப்பில் தந்திருக்கிறார். ஒருவருடைய வாழ்வின் திசைமாற்றம் என்பது அவரால் ஏற்படுத்தப்படுவதல்ல. உறவாடிக் கொண்டிருக்கும் சமூக மாந்தர்களாலும் ஏற்படுத்தப்படுவனவே என்பதை ‘சிவகாமி நானுன் சிதம்பரனே’, ‘விளாத்திநிலம்’ ஆகியன காட்டுகின்றன. சூழலியல் வாழ்வியல் நெருக்கடிகளுக்குள் சிக்கித் தவித்தாலும் நெடுமூச்சு விடக்கூடிய சந்தர்ப்பங்கள் வாய்க்கும்போது மனிதன் நிம்மதியடைகின்றான். அந்த நிம்மதியும் குலைக்கப்படும்போது பல்வேறு கட்டுக்களால் மனிதன் இறுகிப் போகின்றான். மனிதர்களை விட்டு எல்லையில்லாத் தூரத்திற்கு ஒரு பரதேசிபோல சஞ்சாரம் செய்கிறான். அவ்வாறான ஒரு பாத்திரவார்ப்பாக பரமகுரு டெய்சி வாழ்வை ‘சிவகாமி நானுன் சிதம்பரனே’ கதையில் தேவகாந்தன் காட்டுகிறார்.

டெய்சியின் உறவினர் மற்றும் மாமியாரால் படிப்படியாக வலிந்து திணிக்கப்பட்ட ஆலோசனைகள் டெய்சி பரமகுரு குடும்பவாழ்வைச் சிதைகின்றன. பரமகுருவுக்கு நெருக்கடிகள் அதிகரிக்கும்போது அவன் அதிலிருந்து விலகிவிடுகிறான்.  டெய்சிக்கும் அந்த வாழ்வு நெருக்கடியைக் கொடுக்கிறது. அதிலிருந்து தப்பிக் கொள்வதற்கு ஓர் உபாயமாக தனது வேலையைக் காரணங் காட்டுகிறார் பரமகுரு. புலம்பெயர்ந்த குடும்ப உறவுகளில் ஏற்படுகின்ற இவ்வாறான நுண்மையான சிக்கல்களை தமிழ்ச் சிறுகதையுலகுக்குள் புதிய சூழலியல் வாழ்வியல் அனுபவங்கள் ஊடாகக் கொண்டு வருகிறார் தேவகாந்தன்.

விளாத்திமரம் என்ற கதையும் வண்ணக்கிளி என்ற பெண்ணின் வாழ்வு பலியிடப்பட்ட கதையைச் சொல்கிறது. வண்ணக்கிளிக்கு தகப்பன் யாரென்று தெரியாது. அடிக்கடி வந்துபோகும் மனிதர்கள். அவளின் தாயும் ஒருநாள் காணாமற் போகிறாள். அதேபோல் தமக்கையும் காணாமற் போகிறாள். இவற்றுக்கு இடையில் தனித்த வாழ்க்கை வண்ணக்கிளிக்கு என்றாகிறது. அவள் கணவன் கிழமைக்கு ஒருமுறையாக வந்தவன் பின்னர் மாதத்திற்கு ஒருமுறையாக வந்துபோகும் தருணங்கள் ஆகிவிடுகின்றன. ஒரு புயலோடு புயலாக அவள் வீடு சிதைந்து விடுகிறது. வண்ணக்கிளியும்கூட காணாமற் போய்விடுகின்றாள். வண்ணக்கிளிகளை இந்த வெக்கை நிறைந்த விளாத்தி நிலங்கள் உற்பத்தி செய்து கொண்டுதான் இருக்கின்றன என்று சொல்வார் தேவகாந்தன்.

தமது சுயநலங்களுக்காக மற்றவர்கள் வாழ்வைச் சிதைக்கின்ற காரியங்களை இந்த மனிதர்கள் செய்துகொண்டுதான் இருக்கிறார்கள் என்பதை இதுபோன்ற கதைகள் கூறுகின்றன. இதே கதைக்கூறுகளைக் கொண்டமைந்தாலும் தொன்மமும் நவீன சொல்முறையும் கொண்ட ‘சகுனியின் சிரம்’, ‘யாவினும்’ ஆகியவற்றையும் இந்த உணர்வுநிலையில் நோக்கலாம்.

மகாபாரதக் கதைக்கூறுகளை மீளவும் மீளவும் தன் கதையில் கொண்டு வருவதில் மிகுந்த விருப்புடையவர் தேவகாந்தன். நாங்கள் அறிந்த சகுனியைப் பார்க்கும் கோணம் இது. பகடையாட்டத்திலும் சூதுபுனைதலிலும் பேர் பெற்றவன் சகுனி. அவன் முகம் மனித முகமாகவன்றி உலக மாயையின் ரூபமாக அவனுள் விஸ்வரூபித்தது. காந்தாரி சகுனியை நோக்கிக் கூறுவாள் 'எல்லாம் நீ ஏற்கனவே அறிந்தாய். இருந்தும் ஏன் மறைத்தாயென நானறியேன்.' சகுனி தன் பேராசைக்கு சகோதரியைப் பகடைக்காயாக்கினானா என்பதை இக்கதை பேசுகிறது.

தொகுப்பில், ‘யாவினும்’ என்ற அரங்காடற் பிரதி ஒன்று அமைந்துள்ளது. ஓவியத்தை வரைந்த ஓவியனுக்கும் அவனது உதவியாளனுக்கும் இடையிலான உரையாடற் பிரதி அது, சிலுவையில் மரித்த யேசுவை கன்னிமேரி மடியில் ஏந்தி வைத்திருக்கும் 'பியெதா' சிற்பத்தில்கூட மைக்கல் ஏஞ்சலோ தோற்றுப்போன இடமுண்டு. ஆனால் நான் வரைந்த பெண்கள் ஓவியம் வெற்றி பெற்றுள்ளது என்று உரையாடிக்கொண்டிருக்கும்போது ஓவியத்திலிருக்கும் பெண்கள் உயிர்த்து வந்து தங்களுக்குரிய முழுமையான விடுதலையை நீங்கள் வரைந்த ஓவியத்தில் தரவில்லை என்று கேள்வி எழுப்புகின்றனர். இவ்வாறான உரையாடல் ஊடாக இந்த அரங்காடற் பிரதியை அமைத்திருப்பார்.

பெண்களுக்கு ஓவியத்தில் கூட முழுமையான விடுதலையை கொடுக்க முடியாதவர்களாக இருக்கும் நீங்கள் எவ்வாறு மனிதர்களுக்கு உண்மையான விடுதலையைக் கொடுப்பீர்கள் என்றவாறான வினாவை எழுப்புவதாக இப்பிரதியை எனது வாசிப்பில் புரிந்து கொள்ளமுடிகிறது.  மிகையதார்த்தவாத (Surrealism)  கோட்பாட்டின் சில கூறுகளை இப்பிரதி கொண்டிருப்பதும் உரையாடலுக்கு வழிவகுக்கத்தக்கதாக அமைந்திருக்கிறது.

இலங்கைத் தமிழ்ப் படைப்புலகு தந்த முதன்மையான படைப்பாளிகளில் ஒருவர் தேவகாந்தன். தமிழகத்தில் வாழ்ந்தபோது ‘கனவுச்சிறை’ என்ற மகாநாவலைத் தந்தவர். ஈழம் தமிழகம் புகலிடம் என்ற வாழ்வியற் சூழலிலே இனவுணர்வின் பின்னரான தமிழர்களின் வாழ்வு அலைக்கழிக்கப்பட்டிருந்தது. அந்த அலைக்கழிவை மட்டுமல்லால் வேறு பல படைப்புக்களையும் தந்தவர். தொன்மம், வரலாறு, புராணிகம், சமகால வாழ்வு என்ற பல்வேறு கோணங்களில் அவரது படைப்புலகம் விரிந்துள்ளமையை அவரது புனைவுகளை வாசிப்போர் உணர்வர். சகுனியின் சிரம் கதைத்தொகுதியானது கடந்துபோன, சிதைந்துபோன, மறுதலிக்கப்பட்ட வாழ்வின் பல்வேறு சிக்கல்களைக் காட்டும் கதைகளின் தொகுப்பாக அமைந்துள்ளது. அவருக்கேயுரிய தனித்துவமான கதைமொழி மிக ஆழமான உணர்வுகளை வாசகர்களிடையே தொற்றவைக்கக்கூடியனவாக உள்ளன. மீளவும் மீளவும் ஒரே நேர்கோட்டுப் பாணியில் அல்லாது புதிய உத்திகளையும் தனது கதைகளில் கொண்டு வருபவர். வாசிக்கவும் விவாதிக்கவும் தமிழ் இலக்கியத்திற்கு செழுமையூட்டக்கூடியதாகவும் தேவகாந்தனின் எழுத்துக்கள் அமைந்திருக்கின்றன என்று கூறலாம்.

நன்றி : தவிர, இதழ் 6, 2025.

---

 

மானிட விழுமியம் போற்றும் 'பாவனை பேசலன்றி'

 கலாநிதி சு. குணேஸ்வரன் 

அறிமுகம்

தமிழ்ப் புனைகதைத் துறைக்கு வளஞ்சேர்க்கும் படைப்பாளிகள் வரிசையில், அவுஸ்திரேலியாவில் வாழ்ந்து வரும் ஆசி. கந்தராஜாவும் ஓருவர். அறிதொழில் சார்ந்த தனது பேராசிரியர் பணிக்கு அப்பால் இலக்கியத் துறையிலும் ஈடுபட்டு வருபவர். 80களின் பின்னர் போரும் வாழ்வும் இடப்பெயர்வும் ஆயுதக்கலாசாரமும் என்று சுற்றிக்கொண்டே இருந்த ஈழப் புனைகதைப் பரப்பில் ஈழத்து இலக்கியத்தின் தொடர்ச்சியோடு புதிய வாழ்வியல் அனுபவங்களையும் தந்தவர்களில் ஒருவராகக் காணப்படுகின்றார். அவரின் முதலாவது சிறுகதைத் தொகுதியாகிய 'பாவனை பேசலன்றி' (2000, மித்ர பதிப்பு) குறித்த பார்வையாகவே இக்கட்டுரை அமைகின்றது.

ஆசி. கந்தராஜா தனது தொழிலின் நிமிர்த்தம் உலகின் பல பாகங்களுக்கும் பயணப்பட்டவர். அதன்மூலம் தனது தரிசனங்களைத் தனது கதைகளுக்குப் பகைப்புலமாகக் கொண்டுள்ளார். மிகப் பரந்த ஒரு புறவுலகச் சித்திரிப்பின் ஊடாக கதை சொல்லியாகத் திகழும் அ. முத்துலிங்கத்தின் தொடர்ச்சியாகப் பல புதிய களங்களையும் கதைகளையும் ஆசி. கந்தராஜாவும் நமக்கு அறிமுகப்படுத்துகிறார். அதில் சில கதைகளை இத்தொகுப்பில் காணலாகும்.

தொகுப்பில் பத்துக் கதைகள் உள்ளன. குடும்ப வாழ்வு குறித்த சிக்கல்கள், போலிப் பெருமைகள், புதிய களங்களில் கிடைத்த அநுபவங்கள், தனித்துப்போன முதியோரின் வாழ்வில் ஏற்படுகின்ற ஏமாற்றங்கள் ஆகியவற்றை இத்தொகுப்பு மையமாகக் கொண்டமைந்துள்ளது.

குடும்ப வாழ்வு குறித்த சிக்கல்கள்

தொகுப்பில் உள்ள கதைகளில் அம்மா பையன், அடிவானம் ஆகியவை குடும்பத்தில் ஆண் பெண் குறித்த சிக்கல்களைக் கூறும் கதைகளாக உள்ளன. இக்கதைகளின் ஊடாக மேலைத்தேயக் குடும்பங்களையும் தமிழர் குடும்பங்களையும் இரண்டு புறமும் வைத்து சீர்தூக்கிப் பார்க்கின்றார்.

புலமைப் பரிசில் பெற்று ஜேர்மனிக்குப் படிப்பின் நிமித்தம் சென்றபோது வியட்நாமியப் பெண்ணுடன் ஏற்பட்ட தொடர்பும் பிரிவும், நீண்ட காலங்களின் பின்னரான சந்திப்பும் குழப்பகரமான நிலைமைகளைத் தோற்றுவிக்கின்றன. அதனை 'அம்மா பையன்' என்ற கதையில் ஆசிரியர் காட்டுகிறார். தனது தாய் ஏமாற்றப்பட்டாள் என்பதை மகன் அறிந்தபோது மதிப்புக்குரிய பெரிய மனிதராக இருந்தாலும் முகத்தில் அடித்தாற்போல் கூறுகின்ற வார்த்தைகளாக,

'புத்திஜீவி என்ற மமதையிலே மானிட தர்மங்களை மறந்த ஒருவரை என் தந்தை என்று அடையாளப்படுத்த நான் விரும்பவில்லை. கிம்மின் மகனாகவும் வியட்நாம் குடிமகனாகவும் வாழ்வதை நான் பெருமையாகக் கருதுகிறேன்.' (அம்மா பையன்)

என்று கூறுகின்றான். வெளிநாட்டில் கல்வி கற்கும் காலத்தில் ஏற்பட்ட இந்த உறவுநிலை பல வருடங்களின் பின்னர் மீண்டும் தற்செயலான சந்திப்பின்போது நிராகரிப்புக்கும் அவமானத்திற்கும் ஆளாகின்றது. மேலைத்தேய வாழ்நிலையாக இருந்தாலும் இங்கும் பெண் ஏமாற்றப்படுகின்றாள்.

அடிவானம் என்ற கதை மேலைத்தேய குடும்ப வாழ்வில் தன் கணவனிடம் இருந்து விவாகரத்துப் பெற்றுச் செல்ல விரும்பும் ஜேர்மனிய றொனால்ட் - மொனிக்கா கதையினையும் தமிழ்ச் சூழலில் கணவன் எவ்வளவுதான் கொடுமையானவனாக இருந்தாலும் சேர்ந்து வாழ விரும்பும் தவமணி - சின்னராசா கதையினையும் ஆசி கந்தராசா தருகிறார். இரண்டு சமூகத்திலும் இருக்கக்கூடிய குடும்பங்கள். அவர்களின் வாழ்வில் ஏற்படும் விரிசல்கள், அவற்றுக்கான காரணங்கள் ஆகியவற்றை வீரசிங்கம் என்ற பாத்திரத்தின் ஊடாக இணைக்கின்ற கதைப்போக்கு சீராக அமைந்துள்ளது. ஒரு நாவலாக விரியக்கூடிய அளவுக்கு கதைகளும் கதாமாந்தர்களும் கதைக்களங்களும் அமைந்துள்ளன.

இவ்வாறான குடும்ப வாழ்வு குறித்த சிக்கல்களை தமிழ்ப் பண்பாட்டுச்சூழலையும் மேலைத்தேய பண்பாட்டுச் சூழலையும் கொண்டு வந்து நிறுத்துவதன் மூலம் கேள்விக்கு உட்படுத்துகின்றார் ஆசி. கந்தராஜா. தனது குடும்ப வாழ்வுக்குப் பொருத்தமில்லாத ஆடவன் எனத் தெரிந்து கொண்ட ஜேர்மனியப் பெண் மொனிக்கர் றொனாட்டை விவாகரத்துச் செய்துவிட்டு வேறு ஆடவனைத் திருமணம் செய்து வாழ விரும்புகிறாள். அதற்கேற்ப சொந்தமாகத் தொழில்தேடி தனது வாழ்வை தானே அமைத்துக் கொள்ளும் சுதந்திரம் கொண்டவளாகக் காட்டப்படுகின்றாள். ஆனால் தமிழ்ச்சூழலில் வாழத் தலைப்பட்ட தவமணி, குடும்பத்திற்காகத் தானே உழைத்து, உழைப்பில்லாத குடிகாரக் கணவனையும் ஏற்றுக் கொண்டு அவன் அவளுக்குச் செய்யும் கொடுமைகளையும் அனுபவித்துக்கொண்டு வாழ்ந்தாலும் தனித்து வாழவோ அல்லது அவனை விவாகரத்துச் செய்து கொள்ளவோ மறுக்கிறாள். இவ்வாறான வாழ்வுமுறை தேவைதானா என்ற வினாவையும் ஆசிரியர் எழுப்புகிறார்.

தவமணி போன்றவர்களுக்கு உதவி செய்ய விழைகின்ற சந்தர்ப்பங்களையுங்கூட தமிழ்ச்சமூகம் கதைகட்டி அநாகரிகமான நோக்குகின்ற அபத்தத்தையும் வீரசிங்கம் மனைவியின் உரையாடல்களினூடாகக் காட்டுகிறார். இவை களங்கள் மாறினாலும் மனிதர்கள் தங்கள் மனநிலையை இன்னமும் மாற்றாமலே இருக்கிறார்கள் என்பதைத்தான் காட்டுகின்றன.

போலிப் பெருமைகள்

புலம்பெயர்ந்து வாழ்கின்ற தமிழர்களில் பலர் தமது போலிப் பெருமைகளையும் பழக்க வழக்கங்களையும் இன்னமும் விட்டுவிட முடியாமல் ஒருவர் மற்றவரை ஏமாற்ற போலி முகங்களுடன் வாழ்ந்து வருவதை 'காலமும் களமும்', 'பாவனை பேசலன்றி' ஆகிய கதைகளில் எள்ளல் தொனிக்கக் கூறுகிறார். போலிப்பெருமைகளால் திருப்திப்படுகின்ற தமிழ்ச் சமூகத்தை கண்முன் கொண்டு வருகின்ற கதைகளாக இவை அமைந்துள்ளன. காலங்களும் களங்களும் மாறினாலும் தமிழனின் குணம் மாறாமல் இருக்கின்றது. தாயகத்தில் கிராமத்துப் பெரிய மனிதர்களாக உலாவந்தவர்கள் புகலிடத்திலும் கூட தமது பெருமையை நிலைநாட்ட விழைகின்றனர். சமூக நிறுவனங்களில் தலைவர் பதவியைப் பெறவேண்டும், இங்கும் பெரியமனிதர்களாக உலாவரவேண்டும் முதலான 'ஆசை பற்றி அலையலுறுதல்' அவர்களை விடாமல் அலைக்கழித்துக் கொண்டிருக்கின்றன.

'மறுக்கப்படும் வயதுகள்' என்ற சிறுகதையில் நான்காம் தரத்தில் கல்வி கற்கும் பிள்ளைக்குப் புலம்பெயர் சூழலில் பெற்றோரால் திணிக்கப்படுகின்ற கல்விச்சுமைகள் சொல்லப்படுகின்றன. அந்நாட்டு வெள்ளையினப் பிள்ளைகள் இவர்களின் செயற்பாட்டை அதிசயமாகப் பார்க்கின்றனர். ஆனால் நடைமுறையில் இதற்கு புலம்பெயர்ந்தவர்கள் கூறும் காரணம் யாதெனில், யுத்தத்தால் நீண்டகாலம் பாதிக்கப்பட்ட சமூகம் நாங்கள். வேற்றுநாட்டுச் சமூகங்களுடன் மிகப்பெரும் போட்டிபோட்டுத்தான் முன்னேறவேண்டியிருக்கிறது என்பது. இதற்காக குருட்டுத்தனமாகப் பிஞ்சுப்பருவத்திற்கு பொருத்தமில்லாத பாரத்தை ஏற்றுவது சரிதானா என்ற கேள்வியை இக்கதை எழுப்புகிறது. இது ஈழச்சூழலிலும் இருப்பது வியப்புக்குரியதல்ல.

தனித்துப்போன முதியோரின் வாழ்வு

ஆசி. கந்தராஜாவின் கதைகளில் சமூகத்தால் தனி;த்து விடப்பட்ட மாந்தர்களின்; உணர்வுக் கோலங்கள் முக்கியமானவை. இதனை தொகுப்பின் தலைப்புக் கதையான 'பாவனை பேசலன்றி' எடுத்துக்காட்டுகிறது.

புலம்பெயர்ந்த சூழலில் மனிதர்கள் எவ்வாறான கீழ்மையான எண்ணங்களுடன் உலாவருகிறார்கள் என்பதற்கு இக்கதை சாட்சியமாக அமைந்துள்ளது. ஈழச்சூழலில் மிக மதிக்கத்தக்க பேர்வழியாக இருந்த சின்னத்துரை வாத்தியார் அவரின் குடும்பத்தினராலேயே அவமதிக்கப்பட்டு தனிமைப்படுத்தப்படுவதும் அந்த தனிமை வாழ்வும் ஒதுக்குதலுமே அவரின் உயிரிழப்புக்குக் காரணமாவதையும் ஆசிரியர் காட்டுவார். உள்ளே ஒன்றைச் செய்துகொண்டு வெளியே போலிப்பெருமை பேசும் சமூகமாக நாங்கள் மாறிவருவதை இக்கதையில் தரிசிக்கலாம். வெள்ளையருக்கு மட்டுமல்ல. தமது இனத்தவருகே தாங்கள் பெரியமனிதர்கள் நாகரிகமானவர்கள் பெரிய படிப்பும் மேலான உத்தியோகமும் உடையவர்கள் என்ற போலிப்பெருமையைக் காட்டுவதற்காக வயதான தனித்துப்போன சின்னத்துரை வாத்தியார் பகடைக்காயாக்கப்படுகிறார். இதனை அவரின் மரணவீட்டுச் சடங்குக்கு ஊடாக ஆசி. கந்தராஜா காட்டுகிறார்.

கதையை வாசிக்கின்றபோது இவ்வாறான பாத்திரங்கள் கண்முன்னேயே நடமாடுவதை ஒவ்வொருவரும் உணரக்கூடியதாக இருக்கும். வாத்தியார் இறந்தவுடன் முதியோர் இல்லத்தில் இருந்து அவரின் சடலம் வீட்டுக்குக் கொண்டு வரப்படுகிறது. கதைசொல்லி, வாத்தியாரை நன்கு அறிந்தவர். அவரிடம் படித்தவர். சின்னத்துரை வாத்தியார் குடும்பத்தாரால் நிராகரிக்கப்பட்ட வேளையெல்லாம் அந்தக் குடும்பத்தாருக்குத் தெரியாமல் பல்வேறு உதவிகளையும் ஒத்தாசைகளையும் செய்தவர்.

அவரின் மரணச் சடங்கில் நடக்கும் போலிப்பெருமைகளின் ஒரு காட்சியை இப்படி வர்ணிப்பார்.

'வாத்தியாரின் அலங்காரம் கண்கொள்ளாக் காட்சி, ஜிப்பா, அகலமான ஜரிகையுடன் கூடிய பட்டுவேட்டி, அதற்குச் சோடியான சால்வை, விசிறி மடிப்புக் கசங்காது நேர்த்தியாகச் சாத்தப்பட்டிருந்தது. இத்தகையதொகு ஆடம்பரக் கோலத்தில் வாத்தியாரை இன்றுதான் முதன்முதலாக நான் பார்க்கிறேன்.'(பாவனை பேசலன்றி)

அவுஸ்திரேலியத் தமிழ்ச் சூழலில் தனித்துப் போன சின்னத்துரை வாத்தியார்போல இன்னமும் பலரை நாங்கள் காண்கின்றோம். இவ்வாறான கதைகளின் ஊடாக ஆசி. கந்தராஜா தமிழ்ச் சமூகத்தின் இழிந்த செயற்பாடுகளை விமர்சனத்திற்கு உட்படுத்துகின்றார்.

புதிய களங்களின் புதிய அனுபவங்கள்

'இனமானம்' நாயைப் பற்றிய கதையாக இருந்தாலும் அதற்கு ஊடாகச் சொல்லப்படுகின்ற விடயம் மிக முக்கிமானது. ஒரு நாய்க்கு இருக்கும் இனமானம் கூட இந்த மனிதர்களுக்கு இல்லாமற் போய்விட்டது என்பதைக் கூறும் கதைதான் அது.

'மனிதனிலும் பார்க்க நாய்க்கு இனமான உணர்வு அதிகம் என்ற புதிய ஞானத்தினை யாருக்குமே சொல்லமுடியாதவாறு சாம்பசிவம் இன்றும் தவித்துக் கொண்டு இருக்கிறான்.'(இனமானம்)

ஒரு நாய்க்கு அந்த இனத்தின் இறைச்சியைப் போட்டாற்கூட சாப்பிடாதது மட்டுமல்ல. கொரியாவுக்குச் சென்று திரும்பிய கதைசொல்லி நாய் இறைச்சியைப் புசித்துவிட்டு வந்திருக்கிறார் என்ற உண்மையை உள்ளுணர்வால் அறிந்த அவரது வீட்டு நாயே அவரை விட்டு விலகிவிடுகிறது. இதனை மிகச் சிறப்பாகப் புனைவாக்கியிருப்பார்.

இக்கதையில் அவுஸ்திரேலியாவும் இலங்கையும் இறுதிநிலையில் போட்டிபோட்டிருந்த ஒப்பந்தத்தில் தான் பிறந்த நாட்டினரின் போட்டியை குறுக்குவழியில் முறியடித்து அவுஸ்திரேலிய நாட்டு நிறுவனத்திற்கு வெற்றியைத் தேடிக் கொடுக்கிறார் கதைசொல்லி. இறுதியில் அவரை ஒரு விடயம் உறுத்துகிறது அந்த நிறுவனத்தின் ஒப்பந்தத்தின் மூலம் இலங்கை வெற்றி பெற்றால், பெறப்படும் வருமானம் போரினால் பாதிக்கப்பட்ட மக்களைச் சேருவதாக அறிகிறார். ஒரு நாய்க்கு இருக்கும் இனமான உணர்வுகூட தன் நாட்டின்மீது இல்லை என்ற உண்மை இக்கதையில் சொல்லப்படுகிறது. வேற்றுநாட்டு புதிய அனுபவமும் தாயக நினைவும் மனித இயல்பும் ஒரு புள்ளியில் இணைவதை இக்கதையிற் காணலாம்.

பிராணிகள் பற்றிய கதைகளை பல படைப்பாளிகள் எழுதியிருக்கிறார்கள். உமாவரதராஜனின் எலியம், சி. புஸ்பராஜாவின் பூச்சியும் நானும், ஞானசேகரனின் அல்ஷேசனும் ஒரு பூனைக்குட்டியும், தானா விஷ்ணுவின் பூனைகளைக் கொல்பவனின் இரவு, சித்தாந்தனின் சஹ்ரானின் பூனை முதலான சிறுகதைகள்; ஈழச்சூழலில் நிகழ்ந்த ஆயுதக் கலாசாரத்தை குறியீடாகப் பேசுவனவாக அமைந்தவை. ஆனால், ஆசி கந்தராஜாவின் 'எலிபுராணம்' அவ்வாறல்லாமல் சூழலுக்கு ஏற்றவாறு பிராணிகளின் இயல்புகளிலும் மாற்றம் ஏற்படும் என்பதைக் கூறும் கதையாக அமைந்துள்ளது. 'பூனை எலி பிடிக்கும்' என்பதுதான் பொதுவழக்கு. ஆனால் அவுஸ்திரேலியச் சூழலில் பூனை மிகச் சாதாரணமாக இருக்க அதன்மீது எலிகள் துள்ளி ஏறிப் பாய்ந்து ஓடும்போது பூனை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டுப் படுத்துவிடுகிறது. அங்கு நாய்தான் எலியைப் பிடிக்கின்றது. இங்கு கதைசொல்லியை (கணவனை), மனைவி ஏளனம் செய்யும் பகுதி மிக நயமான சித்திரிப்பாக அமைந்துள்ளது. இதனை அவுஸ்திரேலிய தமிழ்க்குடும்பச் சூழலை அடிப்படையாக வைத்து புனைவாக்கியுள்ளார்.

'கள்ளக்கணக்கு' என்ற சிறுகதையில், ஒரு கருத்தரங்கின் நிமிர்த்தம் சீனா சென்றவர் அந்நாட்டின் தத்துவம் பற்றி நன்கு அறிந்து வைத்திருந்தார். அந்நாட்டவர்களும் அப்படித்தான் இருப்பார்கள் என்று நினைக்கிறார். ஆனால் தத்துவம் வேறு நடைமுறை வேறாக இருப்பதை அங்கு சென்றடைந்தபின்னர்தான் கற்றுக் கொள்கிறார். இதுபோன்ற பாத்திரங்களையும் களங்களையும் முத்துலிங்கத்தின் தொடர்ச்சியாக ஆசி. கந்தராஜாவும் தமிழுக்குக்கொண்டு வந்திருக்கிறார்.

தாயகம் குறித்த நினைவுகள்

தொகுப்பில் உள்ள பெரும்பாலான கதைகளுக்கு தாயகம் குறித்த மீள் நினைவுகள் மையச்சரடாக இருந்தாலும் அவை குறித்து மட்டும் எழுதப்பட்ட கதைகளாக 'யாவரும் கேளிர்', 'சூக்குமம்' ஆகியவற்றைக் குறிப்பிடலாம். 'பாவனை பேசலன்றி' கதையின் பெரும்பகுதி தாயகம் குறித்த நினைவோடையின் ஊடாகச் சொல்லப்படுவதையும் சேர்த்துக் கொள்ளலாம்.

'யாவரும் கேளிர்' என்ற கதை மலையகத் தமிழர் குறித்ததாக அமைந்துள்ளது. காலனிய ஆட்சிக் காலத்தில் இந்தியாவில் இருந்து அழைத்து வரப்பட்டு மலையகத்தை வளப்படுத்திய மக்கள் இவர்கள். இலங்கையில் 'இந்தியாக்காரர்' என்றும் இந்தியாவில் 'சிலோன்காரர்' என்றும் பாகுபாடு காட்டப்பட்டு ஒடுக்கப்படும் கதை இங்கு சொல்லப்படுகிறது. இலங்கையில் பேரினவாதத்தின் தாக்குதல்களுக்கு ஆளாதலும் பின்னர் சிறீமா சாஸ்திரி ஒப்பந்தத்துடன் இந்தியா சென்றவர்கள் அங்கும் புறக்கணிக்கப்பட்டு ஒடுக்கப்பட்டு சொல்லெணாத் துன்பத்தை அனுபவிக்கின்றனர். இரண்டு பக்கத்திலும் குடும்ப உறவுகள் சூழலின் கைதிகளாகி உயிரிழத்தல் இக்கதையில் கூறப்படுகிறது.

'சூக்குமம்' என்ற கதையில் சித்திரவதையின் ஊடாக ஒரு சந்ததியை அழிக்கும் கொடுமை சொல்லப்படுகிறது. அதனை மாடு, நாய் ஆகிய மிருகங்களுக்குச் செய்யும் குறிசுடுதல் முதலானவற்றின் ஊடாக ஆசிரியர் இணைத்துக் காட்டுகிறார். அதில் வரும் பாதிக்கப்பட்ட ஒரு பாத்திரத்தின் கூற்று பின்வருமாறு அமைகின்றது.

'மனிசனுக்கு மனுசன் விதையடிக்கிறதை நான் இங்கைதான் உடையார் பார்த்திருக்கிறன். இளம்பொடியளுக்கு இதைச் செய்யிற கொடுமையை இங்கை என்ரை கண்ணால கண்டன். இப்பிடியும் இனத்தை அழிக்கலாம் எண்ட எண்ணத்தோடதான் பொடியளை ஆமிக்காம்புக்கு அள்ளிக்கொண்டு வாறாங்கள்.' (சூக்குமம்)

நிறைவாக

இங்கு கூறப்பட்ட எல்லாக் கதைகளிலுமே குறைந்த பட்சம் மானிட நேயமுள்ள ஒரு மனிதன் உலா வருகின்றான்

'ஒரு நீளும் கை கந்தராஜாவின் வார்த்தைகளுக்கு முளைத்;து விடுகிறது. அந்தக்கை நம் தோளைத் தொடுகிறது. தொட்டு நம் கவனத்தை அவர் சொல்லும் விஷயத்தின் பக்கம் நகர்த்துகிறது. உணர்வு கொப்பளிக்க ஆனால் உரக்கச் சத்தம் போடாத நளினம் ஆசிரியருக்கு கைவந்து விடுகிறது. இதுதான் அவரைத் தனித்துவப்படுத்துகிறது. சாதாரண சொற்கள் சத்தியத்தில் நனைந்து விடுகின்றன. எனக்கு கதைகளைக் காட்டிலும் கதைக்குப் பின்னால் இருக்கும் ஆத்மா முக்கியமாகப் படுகின்றது.' (பிரபஞ்சன்)

என்ற கூற்று கவனிக்கத்தக்கது. மிகத் தெளிவான கதைக்கரு, வாசகரை ஈர்க்கும் இலாவகமான நடை, கோட்பாடுகளைப் போட்டுக் குழப்பாத நிலை, கனகச்சிமான பாத்திர வார்ப்பு, கதைக்குத் தேவையான களவர்ணனை எல்லாம் சேர்ந்து ஆசி கந்தராஜாவின் கதைகளுடன் வாசகரை ஒட்ட வைக்கின்றன.

புலம்பெயர் இலக்கியம் என்பது பல்வேறு கூட்டு அனுபவங்களின் தொகுப்பாக ஈழச்சூழலுக்கு அறிமுகமாகின்றது. போரும் இழப்பும் அதற்குள்ளான வாழ்வும் மட்டுமல்ல. இன்னமும் எங்களிடம் இருந்து நீக்கமுடியாத எத்தனையோ இழிநிலைகளையும் சுமந்து கொண்டுதான் இந்த உலகம் எங்கும் தமிழ்ச் சமூகம் பரந்திருக்கின்றது என்பதையும் பல படைப்பாளிகள் மீளவும் மீளவும் நினைவுபடுத்தியபடியே இருக்கிறார்கள். இந்த அலைவுகள் என்றாலும் இந்த மனிதர்களில்; மாற்றத்தைக் கொண்டுவந்தனவா என்றால் பெரும்பாலும் இல்லை என்றுதான் கூறவேண்டியிருக்கிறது. அவற்றில் சாதியம் மிகத் தூக்கலாக இருந்தாலும் இத்தொகுப்பில் அது குறித்துப் பேசப்படவில்லை. வர்க்கம் குறித்துப் பேசப்படுகிறது. போலிப்பெருமை, பெண்கள் மீதான ஒடுக்குமுறை, பாலியல் சுரண்டல், ஆகியவற்றையெல்லாம் இத்தொகுப்பில் முதன்மையாகப் பேசுபொருளாக்கியுள்ளார்.

மனிதர்களை மனிதர்களாக மதிக்கின்ற பண்பு எங்களுக்கு வரவேண்டும். அறம் சார்ந்த விழுமியங்களை நாங்கள் ஓரளவாவது காப்பற்ற முயலவேண்டும் என்பதைத்தான் இக்கதைகள் சுட்டுகின்றன.

புலம்பெயர் இலக்கியமானது தாயக வாழ்வு குறித்த நினைவுகள் ஊடாகவும் புகலிட வாழ்வு குறித்த மாற்றங்கள் ஊடாகவும் பண்பாடு குறித்த எண்ணப்பாடுகள் ஊடாகவும் புதிய களங்களில் புதிய சமூகங்களுடனான இணைவின் ஊடாகவும் ஏராளம் கதைகளுடன் வந்து சேர்கின்றது. ஆசி. கந்தராஜாவின் 'பாவனை பேசலன்றி' என்ற இத்தொகுப்பு அறம் வலியுறுத்தப்படவேண்டும். மானுட விழுமியம் போற்றப்படவேண்டும் என்பதை உரத்துக் கூறுகின்றது. இந்தப் பொதுமையான அம்சத்தை இத்தொகுப்பில் மட்டுமல்ல அவரின் ஏனைய கதைத் தொகுப்புக்களிலும் கண்டு கொள்ள முடியும். அந்த வகையில் புனைவு சார்ந்தும் புனைவு சாராமலும் தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டிருக்கும் ஆசி. கந்தராஜா தமிழ் இலக்கியத்திற்குக் கிடைத்த ஒரு சொத்து. அவரின் எழுத்துக்கள் இன்னமும் வற்றாத ஊற்றாக ஊறிக்கொண்டேயிருக்கும் என்றுதான் சொல்லத் தோன்றுகிறது.

நன்றி : ஜீவநதி, ஆசி.கந்தராஜா சிறப்பிதழ், 2025 

பதிவுகள்

கல்வியும் சமூக அபிவிருத்தியும் : தமிழ்மொழித்திறன் விருத்தியை அடிப்படையாகக் கொண்ட பார்வை

கலாநிதி சு. குணேஸ்வரன்

அறிமுகம்

உலகில் வாழும் உயிரினங்களிலிருந்து மனிதனை வேறுபடுத்துவது ஆறாம் அறிவாகிய பகுத்தறிவுதான். அந்தப் பகுத்தறிவைப் பிரயோகிப்பதற்கு எமக்குச் சாத்தியமான வழியாக அமைந்ததுதான் கல்வி. அறிவுசார்ந்தோர் சமூக முன்னேற்றத்திற்காகச் சேர்த்துவைத்த தேட்டம்தான் அது. கல்வியின் மூலமே ஒரு மனிதன் உலகை அறிந்து கொள்கிறான். உலகத்து மாந்தர்களையும் வாழவேண்டிய வழிவகைகளையும் அறிகிறான். கல்வியும் பகுத்தறிவுச் சிந்தனையும் இல்லையென்றால் இத்தனை வேகமாக மனிதன் முன்னேறியிருக்க முடியாது. கல்வி மிகப்பெரிய ஒரு பாய்ச்சலை மனித சமூகத்தில் நிகழ்த்தியிருக்கிறது.

  கல்வி அறிவினைப் பெற்ற ஒரு மனிதன் தன் வாழ்வினை நிலைநிறுத்துவதற்கு ஏற்ற தொழிலைப் பெற்றுக் கொள்கிறான். மற்றவர்களோடு இணைந்து வாழவேண்டிய பண்பாட்டைக் கற்றுக்கொள்கிறான். வாழ்வில் முன்னேறும் வழிவகைகளை ஆராய்ந்து பார்க்கிறான். தனக்கும் தன்னைச் சார்ந்தோருக்கும் வழிகாட்டியாக இருக்கக் கற்றுக்கொள்கிறான். கல்வி இல்லையென்றால் ஒருவன் வாழ்க்கையின் கடைநிலைக்கே செல்லவேண்டியவனாக இருக்கிறான். மிகப் பிரயத்தனப்பட்டே தன் வாழ்வைக் கொண்டு நடாத்தவேண்டியவனாக இருக்கிறான். கல்வி ஒருவருக்கு அறிவையும் ஆளுமையையும் தருகிறது. எந்தக் காரியத்தையும் துணிச்சலுடன் செய்வதற்கு உரிய உத்வேகத்தைத் தருகிறது.

    கல்வியின் ஊடாக சமூக அபிவிருத்தியை நோக்கி நகரமுடியும். விருத்தி என்பது தொடர்ச்சியான முன்னேற்றகரமான மாற்றம் எனப் பொருள்படும். எனவே, மொழியைப் பிழையறக் கற்பதனூடாக ஒரு நிலையில் இருந்து இன்னொரு உயர்வான நிலைக்குச் செல்லமுடியும்.

 மாணவர்களிடம் இருக்கக்கூடிய பொதுவான மொழித்திறன் இடர்ப்பாடுகளாக எழுத வாசிக்கத் தெரியாமை, உச்சரிப்புப் பிரச்சினை, வாசிப்பு முறையில் பிரச்சினை, தெளிவற்ற எழுத்து, இலக்கண ரீதியான தவறுகள் ஆகியவை கட்டுரையாளர் ஒரு தமிழாசிரியர் என்ற வகையில் அவதானிக்கப்பட்டுள்ளன. முன்பள்ளிப் பருவத்திலும் பாடசாலைப் பருவத்திலும் மாணவர்களின் மொழித்திறன் இடர்ப்பாடுகளுக்கான காரணங்களை ஆராய்வதும் அவற்றை நிவர்த்தி செய்வதற்கான சில ஆலோசனைகளை முன்வைப்பதும் அவசியமானதாகும்.

கல்வி கற்றலின் படிமுறைகள்

  ஒரு மனிதன் தன் வாழ்க்கை முழுவதும் கற்கக்கூடியவனாகவே இருக்கின்றான். அது முறைசார் கல்விக்கு (Formal education) ஊடாகவோ அல்லது முறையில் கல்விக்கூடாகவோ (Informal education)  அமையலாம். எமது நாட்டுக் கல்விக் கொள்கையின்படி முன்பள்ளிக் கல்வி தொடக்கம் தொழில் மற்றும் திறன் அடிப்படையிலான கல்வி வரை கற்றலின் படிமுறைகள் அமைந்திருக்கின்றன. அவற்றை

1.         முன்பள்ளிக் கல்வி  (Childhood education)

2.         ஆரம்பக் கல்வி அல்லது முதல்நிலைக் கல்வி (Primary education)

3.         இரண்டாம் நிலைக் கல்வி (Secondary education)

4.         மூன்றாம் நிலைக் கல்வி (Tertiary education including technical/vocational and

 university education)

5.         தொழில் மற்றும் திறன் அடிப்படையிலான கல்வி (Job/skill oriented education)

      என வகைப்படுத்தலாம். மேற்குறிப்பிட்டவை முறைப்படுத்தப்பட்ட அல்லது ஒழுங்குபடுத்தப்பட்ட கற்றல் படிமுறைகளாக அமைந்திருக்கின்றன.

     எமது முன்னோர் ஒழுங்குபடுத்தப்படாத முறையில்கல்விக்கு ஊடாகவே பல விடயங்களை அறிந்து கொள்ளவும் கற்றுக்கொள்ளவும் முற்பட்டனர். இவற்றுள் குடும்ப சூழல், சமூகச் சூழல் ஆகியன முக்கியம் பெறுகின்றன. அவை ஒரு வகையில் சமூகத்திலிருந்து கற்றுக்கொண்ட பட்டறிவுக் கல்வியாக அமையலாயின. ஆனால் ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் நகர்வதற்குப் பல தடைகள் இருந்தன. அந்நியர் ஆட்சிக்காலங்களில் கல்வியறிவற்ற மக்களை அடிமைகளாக்கி பேசாமடந்தைகளாக்கி தமது அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி எல்லாவற்றையும் சுரண்டினார்கள் என்பது நாம் அறிந்த வரலாறு.

மொழி கற்பித்தல்

  மொழி கற்பித்தல் என்பது கல்வியியலில் மிக முக்கிய துறையாக வளர்ந்துள்ளது. 'சிந்தனை வளர்ச்சி மொழியினால் தீர்மானிக்கப்படுவதாகும். அதாவது சிந்தனைக்கான மொழிக் கருவிகளாலும், குழந்தையின் சமூக பண்பாட்டு அநுபவத்தினாலும் தீர்மானிக்கப்படுவதாகும். பியாஜேயின் ஆய்வுகள் நமக்கு எடுத்துக் காட்டியவற்றுக்கேற்ப குழந்தையின் தீர்க்க உணர்வு வளர்ச்சியானது, அக்குழந்தையின் சமூக நிலைப்படுத்தப்பட்ட பேச்சின் நேரடிப் பயன்பாடாகும். குழந்தையின் புலமை வளர்ச்சியானது சிந்தனைக்கான சமூக வழிமுறையில், அதாவது மொழியாட்சியிலேயே தங்கியுள்ளது.' என்று பேராசிரியர் கார்த்திகேசு சிவத்தம்பி குறிப்பிடுகிறார். மேலும், 'குழந்தையின் எண்ணக்கரு வளர்ச்சி மொழியினாலேயே தீர்மானிக்கப்படுகின்றது. மொழிவளம் இல்லையேல் சிந்தனைவளம் இருக்காது. தாய்மொழி வழியாக அந்த வளம் வரும்பொழுது அது பண்பாட்டுப் பலத்தையும் ஆளுமை உறுதிப்பாட்டையும் வழங்குகின்றது.' (சிவத்தம்பி,கா.,2007:17)

   எனவே, தாய்மொழிக்கல்வி  ஆளுமை உருவாக்கத்திற்கு முக்கியமானது என்பது தெரியவருகின்றது.

'எழுத்து என்பது ஆளுமையின் ஓர் அமிசமாகிறது. ஆளுமையின் வெளிப்பாடாகிறது. எழுத்துப் பயிற்சியின் தொடக்கம் ஓர் அறிவுப் பயணத்தின் தொடக்கமாகும். இதற்கான பொறுப்புணர்வுடன் ஆசிரியர் எழுத்துப் பயிற்சியைத் தொடங்க வேண்டும்.' (சிவத்தம்பி,கா.,2007:107)

    மொழி கற்பித்தலுக்கு பாடநூல், ஆசிரியர் கைநூல், துணைநூல்கள், துணைக் கருவிகள், கற்பிக்கும் காலமும் சூழலும், கற்றல் கற்பித்தல் அணுகுமுறைகள், தேர்வு, மதிப்பீடு ஆகியவை அடிப்படையாக அமைந்துள்ளன. இவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டே ஆசிரியர்கள் கல்வி பயிற்றுவிப்பதில் ஈடுபடுகின்றனர். எனினும் மாணவன் மொழிசார்ந்த பல்வேறு இடர்ப்பாடுகளை எதிர்கொள்கின்றான்.

மொழிசார்ந்த பொதுவான இடர்ப்பாடுகள்

  எல்லாப் பாடங்களுக்கும் மொழியே ஊடகமாக அமைகின்றது. அந்த மொழியை செவ்வையாக எழுதாதபோது ஏற்படக்கூடிய இடர்ப்பாடுகள் கற்றலில் பின்னடைவை நோக்கித் தள்ளக்கூடியவையாக அமைகின்றன. கேட்டல், பேசுதல், வாசித்தல், எழுதுதல் ஆகிய நான்கு இயல்புகளும் மொழிகற்றலில் முக்கியமானவை. இடர்ப்பாடுகள் பின்வருமாறு.

1.         செவிமடுத்துக் கிரகிக்கும் ஆற்றலின்மை

2.         எழுத்துக்களை இனங்கண்டு வாசிக்க இயலாமை

3.         நிறுத்தக் குறிகளை அவதானித்து வாசித்தல் பற்றிய விளக்கமின்மை

4.         வாசித்துக் கிரகிக்கும் ஆற்றலின்மை

5.         உறுப்படைய எழுத்துக்களை எழுதும் ஆற்றலின்மை

6.         வாக்கிய இயைபு பற்றிய தெளிவின்மை

7.         சொற்களஞ்சிய விருத்தியின்மை

8.         சொற்களைப் புணர்த்தி எழுதுவதில் இடர்ப்படுதல்

9.        வேற்றுமை உருபுகளைப் பொருத்தமாகப் பயன்படுத்துவதில்

           இடர்ப்படுதல்

10.      வாக்கியம் எழுதும்போது பேச்சுத் தமிழைப் பயன்படுத்தி எழுதுதல்

 ஆகிய இடர்ப்பாடுகள் மாணவர்களிடம் அவதானிக்க முடிகின்றது. தமிழ்மொழிப் பயிற்சிகளின்போது மாணவர்கள் விடுகின்ற தவறுகளை கலாநிதி பார்வதி கந்தசாமி அவர்கள் 'ஐந்தாம் வகுப்பு மாணவர் தமிழ்மொழிப் பயிற்சிகளில் சில அவதானிப்புகள்' என்ற ஆய்வுக் கட்டுரையில் விரிவாக எடுத்துக்காட்டியுள்ளார்.

1.         பேச்சுமொழி - இலக்கியமொழி வேறுபாடு ஏற்படுத்தும் குழப்பம்

2.         சொற்களைப் புணர்த்தி எழுதுதலில் இடர்ப்படுதல்

3.         சொற்களைப் பிரித்து எழுதுதலில் இடர்ப்படுதல்

4.         வேற்றுமை உருபுகளைப் பயன்படுத்துவதில் குழப்பம்

5.         எண் பயன்பாட்டில் குழப்பம்

6.         எழுவாய் பயனிலை இயைபிற் குழப்பம்

7.        சிக்கல் வாய்ந்த வாக்கிய அமைப்புகளைப் பயன்படுத்துவதால் தவறுகள்

8.        வினாவுக்கு விடை எழுதும்போது விடும் தவறுகள்

9.       சொற்களை ஒழுங்குபடுத்தி வாக்கியங்களை அமைப்பதில் விடும் 

           தவறுகள்

10.       நிறுத்தக் குறியீடுகளைப் பயன்படுத்தாமை

11.       ஒத்த கருத்துச் சொற்களில் குழப்பம்

12.       எதிர்க்கருத்துச் சொற்களில் குழப்பம்

13.       எதிர்ப்பாற் சொற்களில் குழப்பம்

14.       சோடிச் சொற்களை வாக்கியத்தில் அமைத்திலில் ஏற்படும் தவறுகள்

15.      சொற்களை வாக்கியங்களில் பயன்படுத்தும்போது அர்த்தமுடைய                         வாக்கியங் களாக   அமைப்பதில் குழப்பம்

16.      சொற்களைப் புணர்த்தி பிரித்து எழுதும்போது ஏற்படும் சொற்பொருள்

           குழப்பம்.

    முதலானவற்றை எடுத்துக்காட்டியுள்ளார். இவ்வாறான தவறுகளை நீக்க முறையான பயிற்சியை மாணவர் மேற்கொள்ளவேண்டியோராய் உள்ளனர்.

செவிமடுத்தல் திறன், பேச்சுத்திறன் இடர்ப்பாடுகளுக்கான காரணங்கள்

1.         கவனக் குறைவு

2.         உடல் உளக் குறைபாடு

3.         செவிப்புலக் குறைபாடு

4.         குடும்பச் சூழல்

5.         தாழ்வு மனப்பான்மை 

6.         உச்சரிப்புப் பயிற்சியின்மை

7.         வெட்கம், அச்சம்

8.         சொற்களஞ்சிய விருத்தியின்மை

9.         பெற்றோரின் அக்கறையின்மை

வாசித்தல்திறன், எழுத்துத்திறன் இடர்ப்பாடுகளுக்கான காரணங்கள்

1.         எழுத்துக்களை இனங்கண்டு வாசிக்க இயலாமை

2.         ஒலிபேதங்களை அனுசரித்து வாசிக்க இயலாமை

3.         பொறிமுறைகளை அனுசரித்து வாசிக்க இயலாமை

4.         கருத்தை விளங்கி வாசிக்க இயலாமை

5.         உயிர்க்குறிகளை அனுசரித்து வாசிக்க இயலாமை

6.         நீண்ட சொற்களைச் சேர்த்து வாசிக்க இயலாமை

7.         வாசிப்புப் பயிற்சியின்மை

8.         எழுத்துக்களை இனங்கண்டு எழுத இயலாமை

9.         உறுப்பமைய எழுதும் ஆற்றலின்மை

10.       தாழ்வு மனப்பான்மை

11.       குடும்பச் சூழல்

12.       பெற்றோர் கவனிப்பின்மை

13.       வகுப்பில் கடினப் போக்கு

14.       சக மாணவர்கள் வகுப்பில் ஒதுக்கி வைத்தல்

 

மாணவர்களுக்கு இருக்கக்கூடிய சவால்கள்

   இன்று கல்வி கற்பதற்கு மாணவர்களுக்கு இருக்கக்கூடிய சவால்களில் முக்கியமானது மொழிசார்ந்த பிரச்சினையாகும். குறிப்பாக, தமிழ்மொழியைப் செவ்வையாகக் கற்று வாசிக்கவும் எழுதவும் வேண்டும் என்பது எதிர்பார்க்கப்படுகின்றது. மாணவர்களிடம் இருக்கும் மொழித்திறன் குறைபாடு அவர்கள் கற்றலில் பின்தங்குவதற்கு முக்கிய காரணியாக இருக்கின்றது. இவ்விடத்தில் எழுத்தறிவு ஒரு சமூகத்திற்கு எவ்வளவு முக்கியம் என்பதை நோக்குதல் வேண்டும்.

 'உலகளாவிய ரீதியில் எழுத்தறிவை வளர்ப்பதில் பாடசாலைக் கல்வி முக்கிய பங்களிப்பைச் செய்துள்ளது. எழுத்து ஒரு தொடர்பாடற் சாதனமாகக் கண்டுபிடிக்கப்பட்டமை மனித நாகரீக வளர்ச்சிக்குப் பெரிதும் உதவியுள்ளது. மக்கள் மத்தியில் அறிவு பரவவும் வர்த்தகம் மற்றும் பொருளாதாரத் துறைகளில் பெருமாற்றம் நிகழவும் மனிதர்களுக்கிடையிலான இடைத்தொடர்புகள் வளர்ச்சி பெறவும் எழுத்தறிவு துணை புரிந்துள்ளது. சம்பவங்களை மனிதன் நினைவில் நிறுத்திக் கொள்ளவேண்டிய அவசியம் இல்லாது போயிற்று. எழுத்தின் பயன்பாட்டினால் தவறிழைப்பது மிகவும் குறைய நேரிட்டது. இன்று வாய்ச்சொல் வாக்குறுதிகளைவிட எழுத்திடப்பட்டவைக்கே மிகவும் பெருமதிப்பு உண்டு. எழுத்தறிவுடையவன் தொடர்பாடல் ஆற்றல் உடையவனாகின்றான்.' (சந்திரசேகரன்,சோ.,1996:29)

            எண்ணறிவும் எழுத்தறிவும் முன்பள்ளிப் பருவத்தில் கற்றுக் கொடுக்கப்படுகின்றன. ஆனாலும் பாடசாலைக் கல்வியின் ஆரம்பப் பிரிவு மாணவர்களிலே (விசேட தேவையுள்ள மாணவர்கள் தவிர) மொழித்திறன் விருத்தியில் இடர்ப்பாடு இருக்குமாயின் அது தொடர்ச்சியாக மாணவர்கள் கற்பதற்கு மிகப் பெரிய தடையை ஏற்படுத்தக்கூடியதாக அமையும்.

            இவ்விடர்ப்பாடு தொடர்ச்சியாகக் கல்வி கற்றலில் அடுத்தகட்டம் நோக்கி நகரமுடியாத நிலையை ஏற்படுத்துகின்றது. பாடசாலைக் கல்வியை முடித்து வெளியேறும்போது மிகச் சாதாரண மாணவனாகவே வெளியேறவேண்டியும் ஏற்படுகிறது. இதற்கான பொறுப்பை அவர்களுக்குக் கற்பிக்கும் ஆசிரியர்களும் பெற்றோர்களுமே ஏற்கவேண்டியிருக்கிறது. மாணவர் ஏனைய திறன்களைப் பெற்றிருந்தாலும் வாசிப்பும் எழுத்தும் இல்லாத நிலை ஒரு குறிப்பிட்ட இலக்கை அடைவதற்குத் தடையாகவே அமையமுடியும். எனவே, ஆசிரியர்கள் பாடசாலைக் கல்வியில் கூடிய கவனம் எடுப்பதோடு பெற்றோரும் இதில் முக்கிய பங்காளிகளாக மாறவேண்டியோராக உள்ளனர்.

1.         பிள்ளையின் கல்வியில் அக்கறை எடுக்காமை

2.         கற்றலுக்குரிய வீட்டுச்சூழலை ஏற்படுத்தாமை

3.         கல்வி கற்பதற்குரிய வளங்களைப் பெற்றுக்கொடுக்காமை

 ஆகியவை காரணமாக பிள்ளைகளின் பெற்றோரும் பொறுப்புக் கூறவேண்டியவர்களாக இருப்பர்.

   பாடசாலைக் கல்வி முடிந்து வெளியேறும்போது தொடர்ந்து உயர்கல்வியைப் பெறுவதற்கு அவனது எல்லை வரையறுக்கப்பட்டதாகவே இருக்கும். மொழித்தேர்ச்சியைப் பெற்று சாதாரண சித்தியுடன் வெளியேறினாலும் ஓரளவு தொழில் வாய்ப்பைப் பெறக்கூடிய அதிக சந்தர்ப்பங்கள் இன்று ஏற்படுத்தப்பட்டுள்ளன. அவற்றுக்கு ஊடாகவும் தொடர்ச்சியாக தொழிற்கல்வியையோ அல்லது பட்டப்படிப்பையோ பெற்றுக்கொள்ளக்கூடிய வாய்ப்புகள் உள்ளன. எனவேதான், எல்லாவற்றுக்கும் மொழித்தேர்ச்சியே அடிப்படையாக இருப்பதை உணர்ந்து மாணவர் செயற்படவேண்டும் என்பது எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.

மாணவர்களிடம் வளர்த்தெடுக்கப்படவேண்டிய மொழித்தேர்ச்சிகள்

'மொழி என்பது மக்கள் படைத்துக் காக்கும் அரியதொரு கலை. மொழியே மக்களின் அறிவை வளர்த்து உயர்த்தும் உரிய கருவியாகவும் உள்ளது. பெற்ற தாயின் முதல் வேட்கை தன் குழந்தையுடன் பேசுதல். அவள் முதலில் அடையும் பெரிய மகிழ்ச்சி குழந்தையின் பேச்சைக் கேட்பதிலேயே ஆகும். குழந்தையின் மன வளர்ச்சியோடு ஒத்து வளர்ந்து வருவது மொழி வளர்ச்சியே ஆகும்.' (வரதராசன்,மு.,2002:17)

            மாணவர்களிடம் கேட்டலும் பேசுதலும் எழுதுதலும் வாசிப்பும் வளர்க்கப்படவேண்டிய மொழித் தேர்ச்சிகளாக அமைகின்றன. முன்பள்ளிக் கல்வியில் இதற்கான பயிற்சி பிள்ளைகளுக்கு வழங்கப்படுகிறது.

'எண் என்ப ஏனை எழுத்தென்ப இவ்விரண்டும்

கண்ணென்ப வாழுமுயிர்க்கு'

    என்று திருக்குறள் கூறுகின்றது. இங்கு எண்ணும் எழுத்தும் அறிவுடைமையின் இரண்டு கண்களாகப் போற்றப்படுகின்றன.  பேச்சு நிலையை ஒலிவடிவம் என்றும் எழுத்து நிலையை வரிவடிவம் என்றும் கூறுகின்றோம். 'வாசித்தலை நாம் உயர்வகுப்பு நிலைப்பட்ட தொழிற்பாடாக மாத்திரம் பார்க்காமல் தொடக்கநிலை மாணவர்களது தேவைகளை முக்கியத்துவப்படுத்தி நோக்கல் வேண்டும்' (சிவத்தம்பி,கா.,2007:103) பேசப்படுவதும் கேட்கப்படுவதுமே உண்மையான மொழி, ஆயினும் எழுதப்படுவதும் படிக்கப்படுவதும் அடுத்த நிலையில் வைத்துக் கருதப்படும் மொழியாகும்.

வாசிப்புப் பயிற்சி பின்வரும் அடிப்படையில் மேற்கொள்ளப்படுகின்றது.

1.         ஒலிகளை உச்சரித்தல்

2.         அரிச்சுவடி வழிச்செல்லல்

3.         முழுச்சொல்லில் வாசித்தல்

        இந்த மொழித்திறனை இரண்டு வகையில் முன்னெடுத்துச் செல்லமுடியும். அவற்றில் ஒன்று பாடசாலைக்கு உள்ளேயான கல்வியின் ஊடாக. மற்றையது பாடசாலைக்கு வெளியேயான சமூக வளர்ச்சிநிலையின் ஊடாக. இங்கு முன்பள்ளிக்கல்வி, பாடசாலைக் கல்வி ஆகியவை பற்றி முதலில் நோக்குவோம்.

முன்பள்ளியில் மொழித்தேர்ச்சி

            ஒரு பிள்ளைக்கு ஆரம்ப குழந்தைப் பருவக்கல்வி மிக முக்கியமானதாகும். பிள்ளை பாடசாலைக் கல்வியைத் தொடர்வதற்கு முன்பாகவே முன்பள்ளிக் கல்வியைப் பெற்றுக் கொள்கிறது. இக்கல்வி அவரவர் வாழ்கின்ற கிராமச் சூழல்களிலேயே வழங்கப்படுகின்றன. அவ்வாறு வழங்கப்படும் கல்வி தரமானதாக அமையவேண்டும். அங்கு ஊட்டப்படும் ஆரம்ப விதைதான் தொடர்ந்து பாடசாலைக் கல்வியை முன்நகர்த்திச் செல்வதற்கு உதவுகின்றது.

    முன்பள்ளி என்பது 2½ வயதுமுதல் 5 வயதுவரை சிறார்கள் கற்கும் இடமாகும். முன்பள்ளிப் பிள்ளைக்குரிய சமூகச் சூழல், பௌதீகச் சூழல் ஆகியவற்றில் முன்பள்ளிகள் கவனம் செலுத்தவேண்டும்.

'குழந்தை முதலில் தன் பெற்றோர் களையும் தன்னைச் சுற்றியுள்ள வர்களையும் பார்த்து நடக்கவும் பேசவும் கற்றுக் கொள்கிறது. இதனையே போலச் செய்தல் என்று கூறுவர். தாய்மொழி கற்றலில் பெரும்பாலும் இவ்வணுகுமுறை பயன்படுகிறது. சில சமயங்களில் பிறமொழி கற்றலிலும் இவ்வணுகுமுறை பயன்படுத்தப்படுகிறது. தாய்மொழியினைப் பேசும்போது குழந்தையானது தன் பெற்றோர் உறவினர் வழியாக மொழியைக் கற்றுக் கொள்ளத் தொடங்குகிறது. பள்ளியில் பயிலும்போது ஆசிரியர், மாணவர், நண்பர்கள் போன்றோரைப் பார்த்துத் தானும் அதைப்போலவே மொழியைப் பயன்படுத்தத் தொடங்குகிறது. இதே நிலையை வயது வந்தவர்கள்கூட அல்லது உயர்கல்வி கற்றோருங்கூட தலைவர்கள் பெரியோர்கள் போன்றோரின் மொழியைப் பின்பற்றுவதில் பார்க்கிறோம். இதனை அப்படியே மனனம் செய்து பயன்படுத்துவதும் உண்டு. (கருணாகரன்,சி.,ஜெயா,வ.,1997:159)

 முன்பள்ளி மாணவர்களுக்கு பின்வரும் பயிற்சிகளின் ஊடாக மொழித்தேர்ச்சியை அதிகரிக்க முடியும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. 

1.         பேச்சுப் பயிற்சி

2.         பாட்டுப் பாடுதல்

3.         கதை சொல்லுதல்

4.         நடித்துக் காட்டுதல்

5.         ஒலிகளை உச்சரித்தல்

6.         அரிச்சுவடி வழிச்செல்லல்

7.         சொல்லட்டை பயன்படுத்துதல்

8.         வாசித்தல் பயிற்சி

9.         முழுச்சொல்லில் வாசித்தல்

10.       சுயமாக வாசிக்கும் பழக்கத்தை ஏற்படுத்துதல்

11.       பாரம்பரிய முறையில் மண்ணில் விரலால் எழுதும் முறையினூடாக

          தசைநார்ப்         பயிற்சி அளித்தல் (உதாரணம் இ, ழ ஆகிய எழுத்துக்களை

          எழுதும்போது        இடர்ப்படுதல்)

12.       உறுப்பெழுத்து

13.       சொல்வதெழுதுதல்

ஆரம்பக்கல்வியில் மொழித்தேர்ச்சி

            1998ஆம் ஆண்டு அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட புதிய கலைத்திட்டம் பிள்ளையின் அறிவு திறன் மனப்பாங்கு ஆகியவற்றினை விருத்தி செய்வதற்கான வாய்ப்புக்களை வழங்குகின்றது. முதன்மைநிலை 1, முதன்மைநிலை 2, முதன்மைநிலை 3 ஆகியவற்றில் நிறைவேற்றக்கூடிய அத்தியாவசியக் கற்றல் தேர்ச்சிகள் ஊடாக ஒரு மாணவன் மிகத் தரமான கல்வியைப் பெற்றுக்கொள்வான் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.

'இலங்கையில் 1998 ஆம் ஆண்டு புதிய கலைத்திட்டம் அறிமுகம் செய்யப்பட்டது. தேர்ச்சிமையக் கலைத்திட்டமாக அமைந்த அக்கலைத்திட்டம் பிள்ளைகளின் இயற்கையான திறன்களை விருத்தி செய்ய உதவும் பண்புசார் ஆரம்பக் கல்வியை வழங்குவதை நோக்காகக் கொண்டமைந்திருந்தது. ஒரு பிள்ளையின் அடைவு மட்டத்துடன் வேறொரு பிள்ளையின் அடைவு மட்டத்தை  ஒப்பிட்டுப் பார்க்காமல் அவனுடைய முன்னைய அடைவு மட்டத்துடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும் கலாசாரத்தை ஏற்படுத்தியது. வகுப்பறைக்குள்ளேயும் வகுப்பறைக்கு வெளியேயும் பிள்ளைகள் சுதந்திரமான நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுவதற்கான வசதிகளுடன் கற்க உதவக்கூடிய ஒரு சூழலை உருவாக்கிக் கொடுத்தது. வகுப்பறையை மகிழ்ச்சியான கற்றலுக்குரிய இடமாக மாற்றியமைத்தது. வகுப்பறைக்குள்ளேயே புத்தக மூலையை உருவாக்கிக் கொடுத்தது. பாடநூல் தயாரிப்பில் புதிய மறுமலர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது. சர்வதேசத் தரத்துடனான வண்ண வடிவுடன் கூடிய ஆரம்பக் கல்விப் பாடநூல்களை ஆக்குவதற்கான களத்தை ஏற்படுத்திக் கொடுத்தது.'(உதயச்சந்திரன்,வி.என்.எஸ்.,2019:580) எனவே, ஆரம்பக்கல்வி வகுப்பறைகளில் பின்வரும் மொழித்தேர்ச்சிக்கான வழிவகைகள் ஏற்படுத்தப்படவேண்டும்.

1. வாசிப்புப் பழக்கத்தை ஏற்படுத்துதல்

2. வகுப்பறைகளில் வாசிப்புமூலைகளை உயிர்ப்புள்ளதாகச் செயற்படுத்துதல்

3.  நூலகங்களைப் பயன்படுத்தும் வசதிகள் செய்து கொடுத்தல்

4. வாராந்தப் பத்திரிகைகளில் வெளிவரும் சிறுவர் பகுதிகளைக் கத்தரித்து

    வாசிக்கத்   தூண்டுதல்.

5. சிறுவர் சஞ்சிகைகளில் வெளிவருகின்ற ஆக்கங்களை வாசிக்க வைத்தல்

6. சிறுவர் கதைப்புத்தகங்களை வாசிக்க வைத்தல் (அம்புலிமாமா, பரமார்த்தகுரு கதை,  தெனாலிராமன் கதை, முல்லா கதைகள், நீதிக்கதைகள் முதலானவை)

7.   நவீன சாதனங்கள் ஊடாக கற்றல் கற்பித்தலை மேற்கொள்ளுதல்

    இன்று நவீன சாதனங்களுடன் கூடிய வகுப்பறைகள் ஊடாகவும் கற்றல் கற்பித்தல் செயற்பாடுகளுக்கு வாய்ப்புகள் ஏற்படுத்தப்பட்டுள்ளன. அவை பெரும்பாலும் கேட்டலுக்கும் பார்த்தலுக்கும் உரிய சாதனங்களாகவும் அமைந்துள்ளன. ஆனால் கிரகித்தல், எழுதுதல், வரைதல் முதலானவற்றையும் அவற்றில் மேற்கொள்ளமுடியும். மாணவருக்கு கற்றலில் அதிக ஈடுபாட்டை ஏற்படுத்தவும் இவ்வாறான நவீன சாதனங்களுடன் கூடிய வகுப்பறைகள் உதவுகின்றன.

 பிள்ளைகளுக்கு எமது சூழலுக்குப் பொருத்தமான காணொளிகளை வழங்குதல் இங்கு முக்கியமாக நோக்கவேண்டும். தமிழ்நாட்டிலிருந்து கிடைக்கக்கூடிய ஒலி, ஒளி நாடாக்களில் பயன்படுத்தப்படுகின்ற பொருத்தமில்லாத மொழிப்பிரயோகம் நமது சூழற் பிள்ளைகளுக்கு அந்நியமாக அமையக்கூடும். அவற்றில் கூடிய கவனம் செலுத்துதல் வேண்டும். 

இடைநிலைக் கல்வியில் மொழித்தேர்ச்சி

 தமிழ்மொழியைத் தாய்மொழியாகக் கொண்ட பிள்ளைகள் தமிழை முறையாக வாசிக்கவும் எழுதவும் மிகுந்த இடர்ப்படுகின்றனர். இதனை நிவர்த்தி செய்ய பாடசாலைகளில் ஆசிரியர்கள் பெரும் சிரத்தை எடுக்கின்றனர். ஆரம்பக் கல்வியில் இடர்ப்படும் பிள்ளைகள் பின்னர் இடைநிலைப் பிரிவில் கல்வி கற்பதில் மேலும் பின்னடைவைச் சந்திக்கின்றனர். அதனால் உயர்தரக் கல்வியைப் பெறமுடியாமையால் பாடசாலையில் இருந்து இடைவிலக நேரிடுகின்றது. இடைநிலைப் பிரிவுக்கு வரும்போது,

1.         கருத்தமைந்த வாக்கியம் அமைத்தல்

2.         பந்தி பிரித்து எழுதுதல்

3.         பொருத்தமான குறியீடுகளைப் பயன்படுத்துதல்

4.         கட்டுரை கடிதம் ஆகியவற்றை அமைப்புக்கு ஏற்ப எழுதுதல்

     ஆகியவற்றில் கூடுதல் கவனஞ் செலுத்தவேண்டியோராய் உள்ளனர். இவற்றிலும் இடர்ப்பாடுகள் இருக்குமாயின் தமிழ்மொழிப் பாடத்தில் சித்தியடையத் தவறுவதோடு அது ஏனைய பாடங்களையும் பாதிப்பதாக அமைந்து விடுகின்றது.  இடைநிலை வகுப்புக்களில் கற்கும் மாணவர்கள் மொழிசார்ந்த பயிற்சிகளில் அதிக கவனமெடுக்க வழிப்படுத்த வேண்டும். பின்வருவனவற்றை நோக்குவோம். 

1.         வாசிப்புப் பயிற்சி (பத்திரியை, சஞ்சிகை, கவிதை, சிறுகதை, நாவல்,

            கட்டுரை முதலானவை)

2.         கட்டுரை எழுதும் பயிற்சி

3.         கடிதம் எழுதும் பயிற்சி

4.         இலக்கணம் மனனப் பயிற்சி

5.         வீட்டில் வாசிப்புச் சூழலை ஏற்படுத்துதல்

6.         பாடசாலைகளில் நடைபெறும் மாணவர் மன்றங்களில் பங்கெடுத்தல்

7.         போட்டிகளில் பங்கெடுத்தல்

8.         கவிதை, சிறுகதை, கட்டுரை எழுதும் போட்டிகள்

9.         கலை நிகழ்வுகளை நடாத்துதல்

உயர்தரக் கல்வியில் மொழித்தேர்ச்சி

            இடைநிலைக் கல்வியைத் தாண்டி உயர்தரக் கல்வியை நோக்கி (கலை, வர்த்தகம், கணிதம், விஞ்ஞானம், தொழில்நுட்பம்) மாணவர்கள் நகரும்போது அவர்களுக்கு ஊட்டப்பட்ட இடைநிலைக் கல்வியின் ஊடாக பல்வேறு அறிகைசார் திறன்களைப் பெற்றுக்கொள்கிறார்கள். உயர்வகுப்பு மாணவர்களில் கலைப்பாடத்தில் தமிழை ஒரு பாடமாகப் பயில்வோர்; இடைநிலைப் பிரிவினருக்கு மேற்கூறப்பட்ட பயிற்சிகளோடு பின்வருவனவற்றையும் கருத்திற் கொள்ளவேண்டியோராய் இருக்கின்றனர்.

             உயர்வகுப்பினரைப் பொறுத்தளவில் வாசிப்பு எழுத்து ஆகியவற்றில் பெரியளவில் பிரச்சினை இருக்காது. ஆனால் தமிழ்மொழியில் பாண்டியத்தியம் மிக்கவர்களாகவும் ஆக்க இலக்கியங்களை எழுதக்கூடியவர்களாவும் சமுதாயப் பார்வை மிக்கவர்களாகவும் வளர்வதற்கு மொழிசார்ந்த உயர்நிலைப் பயிற்சிகள் அவசியமாக அமைந்திருக்கின்றன.

'ஆரம்ப வகுப்புக்களில் மொழியாற்றல் சரியான அடிப்படைகளில் பயிற்றி வளர்க்கப்படாவிட்டால் உயர் வகுப்புகளிலும் மாணவர்களின் மொழியாற்றல் பெரிதும் பாதிக்கப்படும். இன்று நமது உயர்வகுப்பு மாணவர் மத்தியில் மொழியாற்றல் திருப்தியற்று இருப்பதற்கு ஆரம்ப வகுப்புக்களில் சரியான அடித்தளம் அமைக்கப்படாததே முக்கிய காரணமாகும்.' (நுஃமான்,எம்.ஏ.,2002:40)

1.         குறித்த ஒரு பொருளில் கலந்துரையாடல் நிகழ்த்துதல்

2.         விவாத அரங்குகளில் பங்கேற்றல்

3.         தமிழ் அறிஞர் தினங்களில் அவர்கள் பற்றித் தேடியறிந்து முன்வைத்தல்

4.         துறைசார்ந்த அறிஞர்களை அழைத்து அவர்களைப் பேச வைத்தல்

            ஆகியன தேவையானவையாகக் கருதப்படுகின்றன. அதற்கும் அப்பால் இன்றைய இளையோர் பலவித புறநெருக்கடிகளுக்கு முகங்கொடுக்க வேண்டியோராய் இருக்கின்றனர். அவர்களிடத்தில் மனிதநேயப் பண்பையும் வளர்த்தெடுக்க இலக்கியக் கல்வி அவசியம் என்று உணரப்படுகிறது. இந்நிலையில் இலக்கியக்கல்வி ஏன் கற்க வேண்டும்? என்ற வினாவும் அவர்களிடம் எழலாம். அதற்கு, பேராசிரியர் கா. சிவத்தம்பி முன்வைத்திருக்கும் கருத்துக்களை இங்கு எடுத்துக்காட்டுதல் பொருத்தமாகும்.

 

1.   இலக்கியம் நல்லது அல்லது என்ற சுவை மதிப்பீட்டுணர்வை 

      வளர்க்கின்றது.

2. இலக்கியம் மனிதப் பெறுமானங்களை நமக்கு மிகுந்த வலுவுடன்

    கற்பிக்கின்றது.

3. இலக்கியம் நமக்கு நமது மூதாதையரின் சமூக அநுபவங்களையும் 

    அவர்கள்  அவ்வநுபவங்களை எவ்வெவ் வகைகளில் எதிர்கொண்டார்கள்     

    என்பதனையும்    அறியத் தருகிறது.

4.  மாணவர்களுக்கு அவரவர் பாரம்பரியங்களைப் பரிச்சயப்படுத்துவதற்கு 

     பரிச்சயப்படுத்தி அவர்களை பயன்பாட்டு  நிலைப்படுத்துவதற்கும் சமூக          நிலைப்படுத்துவதற்கும் இலக்கியம் உதவுகிறது.

 

மாணவரின் கல்வி அபிவிருத்திக்கான பங்களிப்பு

'கல்வியறிவில்லாவிட்டால் கோடிக்கணக்கான மக்களுக்கு தன்னையறியும் சக்தியே இல்லாமற் போய்விடும்' என்றார் மகாத்மா காந்தி. கல்வியால்தான் மனித சமூகம் தலைநிமிர்ந்து நிற்கின்றது. உழைப்பின் மூலம் பொருளாதாரத்தைத் தேடவும் ஆரோக்கியத்தைக் காக்கவும் புதிய கண்டுபிடிப்புகள் மூலம் மனித வாழ்வுக்குத் தேவையானவற்றை உருவாக்கவும் மனிதன் தொடர்ந்தும் கற்றுக்கொண்டேயிருக்கிறான். எனவே, நமது பிள்ளைகளின் கற்றலுக்கு ஆசிரியரும் பெற்றோரும் சமூகமும் எவ்வாறான பொறுப்புக்களை நிறைவேற்றலாம் என்பதை நோக்குவோம்.

(அ) ஆசிரியர்

            புதிய கல்விச் சீர்திருத்தத்திற்கு அமைவாக அறிவுறுத்தப்படும் கற்றல் கற்பித்தல் நோக்கங்களை நிறைவேற்றுவதற்கும் மொழியில் தேர்ச்சியடைய வைப்பதற்கும் ஆசிரியர்கள் தொடர்ந்து முயன்று வருகின்றனர். எனினும் குறித்த பாடவேளையில் கற்பித்தலோடு மேலதிக பரிகாரக் கற்பித்தலையும் மேற்கொள்ளவேண்டிய பணி ஆசிரியர்களுக்கு உள்ளது. எனவே,  

1.         மொழிவிருத்திக்கு மேலதிகமாக பாடவேளை ஒதுக்குதல்

2.         மொழிக்கல்வியில் தனித்த கவனம் எடுத்தல்

3.         இலகுவான முறையில் கற்பித்தல்

4.         வழமையான முறையோடு புதிய கற்பித்தல் முறையைக் கையாளுதல்

5.          ஒவ்வொரு மாணவருக்கும் உள்ள பிரச்சினையைக்  கண்டறிந்து  

            பொருத்தமான   கற்பித்தல் அணுகுமுறையை மேற்கொள்ளுதல்

6.         மாணவர்களின் மொழிப்பாடத்திற்கான பயிற்சிகள் திருத்தம்

7.         பிழைகளைத் தவிர்க்க மாணவரை வழிப்படுத்துதல்

8.         வகுப்பறையில் எழுத்து மொழியை வளர்த்தல்

9.          பாடசாலை நிர்வாகத்திடம் கற்றல் கற்பித்தலுக்கான வசதிகளைக்

            கோருதல்

10.       பயிற்சிகள், செயலமர்வுகள், விசேட பயிற்சிகள் என்பவற்றில் 

             ஈடுபாட்டுடன்   பங்கேற்றல்

 ஆகியவற்றில் அதிக சிரத்தையெடுக்க வேண்டிய பொறுப்பும் ஆசிரியர்களைச் சார்ந்திருக்கிறது.

(ஆ) பெற்றோர்

'சிறுவரொருவரின் சமூகச் சூழலானது பெருமளவில் குடும்பத்திலும் பாடசாலையிலும் தங்கியுள்ளது. சமூகச் சூழல் பிள்ளைகளுக்கு சமூக இடைத் தொடர்புகளை ஏற்படுத்துகின்றது. சிறுவரொருவரின் சமூகச் சூழல் அவருக்கு சவால்களைச் சந்திக்கும் ஆற்றல்களை ஏற்படுத்துகின்றது. பெற்றோராலும் ஆசிரியர்களாலும் சிறுவரொருவருக்கு சமூகத் திறன்களைக் கற்பிக்க முடியும். நல்ல சமூகப் பழக்க வழக்கங்களை மீள மீள வலியுறுத்தியும் அதனை ஊக்குவித்தும் சிறார்களிடம் வளர்த்தெடுக்க முடியும். மேலும் சமூகத் தொடர்புகளானது சிறார்களின் அறிகைப்புல விருத்தியிலும் செல்வாக்குச் செலுத்துகின்றது. நல்ல சமூக இடைத்தொடர்புடைய சிறாரின் அறிகைப்புல விருத்தியானது நல்ல நிலையில் காணப்படும். நல் சமூகப் பொருளாதார பின்னணியுடைய அயலவர்களின் மத்தியில் வாழும் சிறார்களின் சமூக விருத்தித் திறனானது மோசமான சமூகப் பொருளாதார பின்னணியுடைய அயலவர்களின் மத்தியில் வாழும் சிறார்களின் அறிகைப்புல விருத்தியிலும் பார்க்க நல்ல நிலையில் காணப்படுகின்றது.' (தேவமுகுந்தன்,2019:596)

 முன்பள்ளிக் கல்வியையும் பாடசாலைக் கல்வியையும் தொடரும் பிள்ளைகளுக்கு கற்றலில் மீது விருப்பத்தை அதிகரிப்பதற்கு பெற்றோரிடம் எதிர்பார்க்கக்கூடிய சில விடயங்களை முன்வைக்கலாம். இது முன்பள்ளிக்கல்வி மற்றும் ஆரம்பக்கல்வி ஆகியவற்றுக்குப் பொருந்தக்கூடியவை.

1.         பிள்ளைகள்மீது அன்பையும் பாசத்தையும் காட்டுதல்

2.         பிள்ளைகளுக்கு வாழ்த்து, பாராட்டுச் சொல்லுதல்

3.         பிள்ளைகளுடன் பேசுவதற்கு கூடிய நேரத்தை ஒதுக்குதல்

4.         பிள்ளைகளுக்குரிய இலக்குகளை முன்வைத்தல்

5.      வீட்டில் பிள்ளையின் வாசிப்பைத் தூண்டக்கூடிய வசதியை ஏற்படுத்திக் கொடுத்தல் (உதாரணம்:வாராந்தப் பத்திரிகைகளில்         பிரசுரமாகியிருக் கின்ற சிறுவர் பகுதியை வாசிக்கத் தூண்டுதல்,கதைப்புத்தகங்கள்  விக்கிரமாதித்தன் கதை, தெனாலிராமன் கதை,    பரமார்த்தகுரு கதைகள், நீதிக்கதைகள், விஞ்ஞானக்   கதைகள்              முதலானவை)

6.         நூல்கள், பத்திரிகைகள், சஞ்சிகைகள் வாசிக்க வழிப்படுத்துதல்

7.         போட்டிகளில் பங்குபெற ஊக்குவித்தல்

8.         பிள்ளைகளின் நல்ல உணர்வுகளுக்கு மதிப்பளித்தல்

9.          பற்கள் சீரின்மை, வாயில் உள்ள குறைபாடு ஆகியவற்றை மருத்துவ                        ரீதியில்       அணுகித் தீர்த்தல்

10.       வீட்டில் தளவாடியின்முன் நின்று பேசவைத்தல்

11.       பேச்சுப் பயிற்சியளித்தல்

12.       பிள்ளையின் வகுப்பறைச் செயற்பாடு பற்றி அறிந்து கொள்ளுதல்

13.       பாடசாலைச் செயற்பாடுகளுக்கு பிள்ளைகளுக்காக ஆதரவு கொடுத்தல்

14.       பாடசாலையுடன் முறையான தொடர்பாடலைப் பேணுதல்

15.        பிள்ளைகளின் நலன்கருதி அதிபர், ஆசிரியர்களின் கருத்துக்

             களுக்கு  மதிப்பளித்தல்

(இ) சமூகம்

'பலர் சேர்ந்து ஒரு சமுதாயமாய் ஓர் இனமாய்ப் பழகி வாழ்வதற்குத் துணையாக உள்ள சிறந்த கருவி மொழியே.' என்பார் மு. வரதராசன். மாணவரின் கற்றலில் ஆசிரியரும் பெற்றோரும் பெரும் பங்கெடுத்தாலும் சமூகத்திற்கும் சில பொறுப்புக்கள் உள்ளன. ஏனெனில் குறித்த மாணவன் தனது கல்வியை மிகச் சிறப்பாக முன்னெடுத்து வரும்போது அவன் சமூகத்தின் பங்காளியாகின்றான். கல்வி, பொருளாதாரம், அரசியல், சமூகம், பண்பாடு ஆகிய நிலைமைகளில் தனக்குப் பின்வரும் சந்ததிகளுக்கு வழிகாட்டவேண்டியவனாக இருக்கின்றான். எனவே, கற்றலில் ஈடுபடும் மாணவர்களின் கல்விக்குப் பங்கம் ஏற்படாது சமூக மேன்மையைக் கட்டிக் காக்கவேண்டிய பொறுப்பு சமூகத் தலைவர்களுக்கும் சமூக நிறுவனங்களுக்கும் இருக்கின்றது.

     கிராம மட்டங்களில் இயங்கக்கூடிய முன்பள்ளிக் கல்வியுடன் தொடர்புபட்ட ஆசிரியர்களுக்கு சிறந்த பயிற்சிகள் வழங்கப்படுகின்றன. அத்துடன் கற்றலுக்குரிய வளங்களைப் பெற்றுக்கொடுப்பதற்கும் முன்பள்ளிப் பிள்ளைகளுக்கு உரிய நல்ல சூழலை ஏற்படுத்திக் கொடுக்கவேண்டியதும் சமூகத்தின் முக்கிய கடப்பாடாக அமைந்திருக்கின்றது. கல்வியை வழங்குதல், இணைபாடவிதான செயற்பாடுகளுக்கு சந்தர்ப்பம் வழங்குதல், கற்றலில் ஈடுபாட்டையும் ஊக்கத்தையும் வழங்குதற்கு சமூகம் பல்வேறு பங்களிப்புகளை வழங்குதல் ஆகியன இவற்றில் உள்ளடங்கியுள்ளன.

1. முன்பள்ளி நிர்வாகத்தினை மிகச் செம்மையாக நடாத்துதல்

2. முன்பள்ளிக்கு வேண்டிய பௌதீக வளங்களைப் பெற்றுக் கொடுத்தல்

3. கற்றல் கற்பித்தலுக்கான சூழலை ஏற்படுத்துதல்

4. பிள்ளைகள் நூல்களைப் பெற்று வாசிக்கக்கூடிய நூலக வசதி ஏற்படுத்திக்         கொடுத்தல்

5. மொழித்திறனை விருத்தி செய்யும் போட்டிகள் நடாத்தி ஊக்குவித்தல்

6. தமிழ் மன்றம், மாணவர் மன்றங்களை உருவாக்கி மாணவர்களைச்                        செயற்பட           வைத்தல்

7. கிராமங்களில் உள்ள வாசிகசாலைகளில் பத்திரிகைகளைக் கிரமமாகப்             பயன்படுத்த             வழிசெய்தல்

8. வாசிகசாலைகளில் மாணவர்களுக்குரிய சஞ்சிகைகளைக் காட்சிப்படுத்தி       வாசிப்பை ஊக்குவித்தல்

9. கிராமமட்டங்களில் எழுத்தாற்றலைத் தூண்டக்கூடிய போட்டிகளை                    ஒழுங்குபடுத்தி             பரிசில்கள் வழங்கி ஊக்குவித்தல்

10. கிராமங்களில் நடைபெறும் நிகழ்வுகளில் மாணவர்களுக்கும் வாய்ப்புக்             கொடுத்தல்

முடிவுரை

            எனவே, கல்வியின் ஊடாக ஒரு சமூகம் அபிவிருத்தியை அடைய வேண்டுமானால் மாணவர்களின் கற்றல் நிலைமை மேம்பாட்டினை நோக்கியதாக அமைய வேண்டும். மொழித்திறன் விருத்தியடையும்போதுதான் ஒரு மாணவன் தான் எதிர்பார்த்த இலக்கை அடையமுடியும். அந்த இலக்கின் மூலம் தன்னையும் தன்னைச் சார்ந்த சமூகத்தையும் அனைத்துத் துறைகளிலும் முன்னேற்றுவதற்கு ஊக்கியாக அமைய முடியும். கருத்துப் புலப்பாட்டுக்கும் சிந்தனை வளர்ச்சிக்கும் மறக்கப்படுவனவற்றை மறவாமல் காத்து அடுத்த சந்ததிக்குக்  கையளிப்பதற்கும் கருவியாக இருக்கும் தமிழ்மொழிக்கல்வியை நன்கு கற்று ஒவ்வொரு மாணவரும் வாழ்வை ஒளிமயமாக்கவேண்டும்.

உசாத்துணைகள்:

1.         சிவத்தம்பி, கா., தமிழ் கற்பித்தல், கொழும்பு: குமரன் புத்தக இல்லம், 2007.

2.         சந்திரசேகரன், சோ., அபிவிருத்தியும் கல்வியும், கொழும்பு: தர்ஷனா பிரசுரம், 1996.

3.         வரதராசன்,மு.டாக்டர்., மொழி வரலாறு, சென்னை: தென்னிந்திய சைவசிந்தாந்த             நூற்பதிப்புக் கழகம், 2002.

4.         கருணாகரன்,சி.முனைவர்,,ஜெயா.வ.முனைவர்., மொழியியல், சென்னை: கவிதா    பதிப்பகம், 1997.

5.         உதயச்சந்திரன்,வி.என்.எஸ்.,ஆரம்பக்கல்வியும் தமிழ்ப்பாட நூல்களும், கடல்           தொகுப்பு, அல்வாய்: ஜீவநதி வெளியீடு, 2019.

6.         நுஃமான், எம்.ஏ., ஆரம்ப இடைநிலை வகுப்புகளில் தமிழ்மொழி கற்பித்தல் ஒரு             மொழியியல் அணுகுமுறை, கொழும்பு: கொழும்புத் தமிழ்ச் சங்கம், 2002.

7.         தேவமுகுந்தன், முன்பள்ளி மற்றும் ஆரம்பப் பள்ளிப் பிள்ளைகளின் பௌதிக மற்றும்             சமூகச் சூழல், கடல் தொகுப்பு, அல்வாய்: ஜீவநதி வெளியீடு, 2019.

8.         பார்வதி கந்தசாமி, கலாநிதி., 'ஐந்தாம் வகுப்பு மாணவர் தமிழ்மொழிப் பயிற்சிகளில்           சில அவதானிப்புகள்', தமிழ்மொழி கற்பித்தல் மொழியியலாளர் நோக்கு, (பதிப். திருமதி இரத்தினமலர் கயிலைநாதன்) ஏழாலை: மகாத்மா அச்சகம், 1999.

9.         Balasundaram Soba, Proceedings of Jaffna University International Research Conference             (JUICE 2014)

10.       http://aslamsaja.com/

(08.11.2023 இல் யா/கெருடாவில் இந்து தமிழ்க் கலவன் பாடசாலையின் பரிசளிப்பு விழாவில் நிகழ்த்திய நிறுவுநர் நினைவுப் பேருரை)

நன்றி : பதிவுகள்